Του Μιχάλη Κριτσωτάκη, πρώην Βουλευτή Ηρακλείου, μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας
Μετά το σάλο που προκάλεσαν οι δηλώσεις Παρασκευόπουλου –πρ. Υπουργού Δικαιοσύνης που θεωρήθηκαν από πολλούς «ξέπλυμα» της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, τη φωτογραφία των Υπουργών και των Βουλευτών του συριζα με Κασιδιάρη- Παππά και άλλους στο Καστελλόριζο, ήρθαν οι δηλώσεις Ζουράρι -Υφυπουργού Παιδείας για τα νησιά που άνοιξαν νέο κύκλο αντιδράσεων σε άλλη πια κατεύθυνση.
Εκεί που κάποιοι ταλαντεύτηκαν αν είναι άσχετες μεταξύ τους οι δηλώσεις και οι ενέργειες αυτές ή αν απλώς ισχύει το «Μωραίνει ο Κύριος όν βούλεται απωλέσαι» ήρθαν οι Δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας, που ερωτηθείς αν θεωρεί ότι οι αναφορές αυτές είναι ένα είδος πολιτικής «ίωσης» που χτύπησε τις τελευταίες μέρες τα στελέχη της κυβέρνησης και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συριζα σε μια τόσο κρίσιμη για τα εθνικά μας θέματα περίοδο, ο υπουργός Παιδείας απάντησε:
«Δεν θα ήθελα να σχολιάσω δηλώσεις που εγώ τουλάχιστον δεν θα τις έκανα, αλλά που είμαι σίγουρος ότι γίνονται με βάση κάποιο σκεπτικό.»
Η παραδοχή ότι γίνονται με κάποιο σκεπτικό (κοινό άραγε;) έχει κάποια βάση όταν το λέει Υπουργός αλλά κυρίως σημασία έχει ότι η κυβέρνηση δεν παίρνει θέση παρά τις κατηγορίες, δίκαιες και άδικες που δέχεται από όλες τις πλευρές, και από το εσωτερικό της ακόμα.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Πολύ μελάνι χύνεται αυτές τις μέρες γι αυτά τα θέματα των δηλώσεων (και ότι αυτές κρύβουν ή φανερώνουν).Ποιά είναι όμως η αλήθεια;
Δεν μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα αν δεν δει τη συνολική κατάσταση και το σκηνικό που «στήνεται « από τη κυβέρνηση και εν πολλοίς από την μνημονιακή αντιπολίτευση. Το Πρόγραμμα είναι κοινό μυστικό ότι δεν βγαίνει. Η 6ετία των 3 μνημονίων αποδεικνύει ότι τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια και ότι με Ευρωζώνη Ευρώ και Νεοφιλελεύθερα Μνημόνια η βουλιάζει.
Ενδιάμεσα Ήρθαν και πάλι οι εκπρόσωποι της «τρόικας» για οριστικοποίηση των δεσμεύσεων προκειμένου να γίνει η β’ αξιολόγηση. Έτσι ξανάρχισε το γνωστό σίριαλ των «σκληρών διαπραγματεύσεων» και των «κόκκινων γραμμών», με προδιαγεγραμμένο ωστόσο αποτέλεσμα. Την άτακτη υποχώρηση και υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στις απαιτήσεις των δανειστών.!
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τι κάνει; Μετά τις «θριαμβολογίες» περί επιτυχίας των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος (το λεγόμενο «truth story»), με οριακή απομείωση του ως το 2060 (!), επιχειρεί να αναστηλώσει το «αριστερό» της προφίλ, ανακοινώνοντας χορήγηση κοινωνικού επιδόματος, «εν είδει 13ης σύνταξης» σε χαμηλοσυνταξιούχους και μειωμένο ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου. Ταυτόχρονα καταφεύγει σε κούφιους λεονταρισμούς «κοντράροντας» τους δανειστές, ότι αρνείται τάχα να δεχτεί πλεονάσματα 3,5% και νέα μέτρα πέραν του 2017. Αφήνει μάλιστα υπονοούμενα για προσφυγή στις κάλπες πιστεύοντας ότι τους «απειλεί». Ωστόσο τίποτα απ’ όλα αυτά δεν προτίθεται να κάνει. Ακολουθώντας τη γνωστή τακτική δημιουργίας εντυπώσεων περί «σκληρών διαπραγματεύσεων», ετοιμάζεται να υπογράψει ότι της ζητήσουν, προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία.
Διαβάζω σχόλιο: «Μόνο που δεν έκλαιγε ο Ευκλ. Τσακαλώτος στο Ρόϋτερ, εκλιπαρώντας εξευτελισμένος και ταπεινωμένος τους ξεσκολισμένους αποικιοκράτες της ΕΕ να επιδείξουν λίγα ψίχουλα “ευελιξίας” απέναντι στην Ελλάδα, προβάλλοντας ως ύστατο επιχείρημα, ο αθεόφοβος, την σωτηρία του συστήματος τους».
Μια έλλειψη «ευελιξίας» προς την Ελλάδα, τους έλεγε, «θα πυροδοτήσει τα αντισυστημικά αισθήματα στην Ευρώπη»! Ελεήστε, λοιπόν, την Ελλάδα, λεηλατήστε την λιγότερο, για να γλιτώσετε το σύστημα σας.
Ωστόσο όμως υπάρχει εναλλακτική λύση;
Η αποτυχία της κυβέρνησης δεν είναι απλά αποτυχία προσώπων, αλλά κυρίως αποτυχία στρατηγικής, για την έξοδο της οικονομίας και της κοινωνίας από την κρίση. Τα Μνημόνια και η λιτότητα αποδείχτηκαν καταστροφικά για το ελληνικό λαό και τη χώρα και όσοι επιμένουν στη συνέχιση τους – τόσο η σημερινή όσο και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις – αναλαμβάνουν ιστορικές ευθύνες. Η σταθερή εμμονή για την επίλυση του χρέους μέσω των μηχανισμών της ευρωζώνης χωρίς μονομερείς ενέργειες (αθέτηση πληρωμής τοκοχρεολυσίων) και κυρίως η εμμονή στην «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ, δεν αφήνουν περιθώρια εφαρμογής εναλλακτικής πολιτικής φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση. Το τίμημα αυτής της εμμονής, αν δεν υπάρξουν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις, θα είναι όχι μόνο ένα Δ’ αλλά και πολλά άλλα Μνημόνια!
Η μόνη φερέγγυα και ελπιδοφόρα προοπτική, είναι η ανατροπή των μνημονιακών μέτρων και η απαλλαγή της χώρας από την ευρωζωνική κυριαρχία και το ευρώ, που έχουν οδηγήσει σε ουσιαστική απώλεια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Ταυτόχρονα επιβάλλεται η εφαρμογή μεταβατικού προγράμματος παραγωγικής ανόρθωσης, μείωσης της ανεργίας, στήριξης του λαϊκού εισοδήματος, εθνικοποίησης των τραπεζών, «Σεισάχθειας» στα χρέη λαϊκών νοικοκυριών, κά. Η προώθηση της συγκεκριμένης «εναλλακτικής», είναι υπόθεση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων – της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού – που έχει ζωτικό συμφέρον από την εφαρμογή της.