Κάθε μέρα γίνονται φρικτά εγκλήματα, φρικτά όμως. Κυκλοφορούν βίντεο φωτογραφίες, που δεν αντέχεις να τα δεις.
Και σχεδόν κανείς δε βγάζει κιχ, από αυτούς που κραυγάζουν τώρα, με την τραγική ιστορία της Πάρου. Και δε μιλάω ντε και καλά για εικόνες από εμπόλεμες περιοχές, από την Παλαιστίνη, από τη Συρία, από περιοχές που έχουν πάει οι “σωτήρες του κόσμου”, το Ιράκ, το Αφγανιστάν… Δε μιλάω για εγκλήματα που γίνονται σε φυλακές ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μιλάω για εγκλήματα που γίνονται κάθε μέρα δίπλα μας. Αυτά τα φρικτά που περνάνε στα ψιλά, στα γρήγορα. Έτσι γιατί έχουμε κάτι άλλο ν’ ασχοληθούμε ή γιατί “δεν έχουμε κάτι άλλο να ξεχάσουμε”.
Έχει διαφορά ο εγκληματίας της 15χρονης κοπελίτσας, από τον εγκληματία του 30χρονου νεαρού? Έχει διαφορά ο ομαδικός βιασμός μιας 13χρονης, από το βιασμό μιας 15χρονης και τον εξαναγκασμό της στην πορνεία? Αααααα ναι ! ξέχασα ν’ αναφέρω τις εθνικότητες θυτών και θυμάτων…
Κάθε φορά που γίνεται ένα έγκλημα, πρέπει ν’ απαντάμε μ’ ένα χειρότερο έγκλημα. Να γινόμαστε χειρότεροι. Και στην ερώτηση εσύ τι θα έκανες αν ήταν δικός σου άνθρωπος το θύμα? απαντώ, δεν ξέρω. Μπορεί να τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια, αλλά όχι έναν που έχει την ίδια ηλικία ή το ίδιο όνομα ή την ίδια εθνικότητα ή την ίδια θρησκεία. Έλεος πια με την χρησιμοποίηση του πόνου των ανθρώπων…
Ρούσσα Μαρκάκη