Συνεχίζει μια μακρά οικογενειακή παράδοση με τον ίδιο τρόπο που έβλεπε τον παππού και τον πατέρα του να κάνουν το ίδιο.Ο Νικήτας Φιλιππάκης, τυροκόμος από την Κρήτη είναι αναγκασμένος να ζει μακριά από το νησί του για να μπορέσει να πουλήσει την γραβιέρα που παρασκευάζουν στο οικογενειακό τους τυροκομείο. «Αφήσαμε την Κρήτη γιατί εκεί υπάρχει πληθώρα τυροκομείων, βρεθήκαμε στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις και σιγά –σιγά φτάσαμε στον Έβρο. Όπου βρούμε λαϊκές, καφενεία, ταβέρνες, παντού τους δίνουμε να δοκιμάσουν την γραβιέρα μας κι αν τους αρέσει παίρνουν» δηλώνει σε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα από την προσπάθεια πώλησης της παραγωγής.
Όλα τα ορεινά χωριά της Κρήτης βγάζουν πολύ τυρί. Όπως σημειώνει ο Κρητικός παραγωγός, γύρω στα 150 τυροκομεία υπάρχουν στην Κρήτη. Υπάρχουν χωριά με 20.000 αιγοπρόβατα, άλλα με 30.000 και άλλα με 10.000, «πολύ κτηνοτροφία και πολλά τυροκομεία». Άλλοι παραγωγοί τυροκομούν μόνοι τους και άλλοι το δίνουν στον έμπορα.
Γραβιέρα, κεφαλογραβιέρα, ανθότυρο φρέσκο, ανθότυρο ξηρό, ξινόμυζήθρες κ.α. «Οι ξένοι δεν τρώνε παρά μόνο φέτα, οπότε γίνεται ελάχιστη εξαγωγή στο εξωτερικό.Αυτή η γραβιέρα για να γίνει θέλει ωρίμανση ενός χρόνου, έτσι ανεβαίνει το κόστος και είναι ακριβότερη από τα λευκά τυριά».
Όπως δηλώνει ο κος Φιλιππάκης αν δεν την προωθήσει μόνος του, τότε θα αναγκαστεί να την δώσει φθηνότερα στους εμπόρους. «Αν δεν την πουλήσουμε μόνοι μας 12 ευρώ, θα μας την πάρει το super market 7 ευρω και θα την πουλήσει 15-16-19 και 20 ευρώ στις τουριστικές περιοχές. Όσα θα έπαιρνε ο κτηνοτρόφος, τα παίρνει ο έμπορας γι αυτό και επιλέγουμε να πουλάμε χωρίς μεσάζοντες».
Ακόμη κι έτσι, όμως, οι πωλήσεις γίνονται δύσκολα. «Ο κόσμος είναι «στριμωγμένος» δεν έχει λεφτά, θέλει να ψωνίσει, αλλά δεν έχει λεφτά». Γι αυτό και είναι αναγκασμένος να γυρίζει από πόλη σε πόλη κι από χωριό σε χωριό. «Μου λείπει το χωριό μου γιατί 365 μέρες το χρόνο γυρνάω σε όλη την Ελλάδα. Γυρνάμε παντού.» λέει και συνεχίζει την προσπάθεια πώλησης μακριά από την Κρήτη.
Φώτο: Νικήτας Φιλιππάκης Φωτογράφος: Μαρία Νικολάου