Γράφει ο Αντώνης Χαρχαλάκης
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή: Δεν είμαι οικονομολόγος, όπως ίσως κάποιοι γνωρίζετε. Είμαι ένας πολίτης – καταναλωτής αυτής της πόλης, που – όπως πολλοί από σας – υφίσταμαι την ευρωπαϊκή νομισματική λαίλαπα, που λέγεται ευρώ.
Όμως εσχάτως σέρνεται ένας ψίθυρος που αφορά την πιθανότητα επιστροφής του εθνικού μας νομίσματος ήτοι της Δραχμής! Προσωπικά το ακούω με ικανοποίηση, λογαριάζοντας πρώτα και πάνω απ’ όλα την ισοτιμία Δραχμής – ευρώ και την εξ αυτής διαμορφωμένης αγοραστικής ικανότητας του Έλληνα πολίτη – καταναλωτή. Ο οποίος πράγματι συνθλίβεται από αυτή την τερατώδη… ισοτιμία! Ας τη δούμε λοιπόν σε αριθμούς: Ευρώ – 312 δραχμές! Με αυτές τις δραχμές, δεν θα περάσει μια μεσαία και κάτω ελληνική οικογένεια, δύο μέρες; Με το ένα ευρώ, που ισούται με αυτές τις δραχμές, τι μπορεί να αγοράσει μια οικογένεια; Αν αυτό δεν είναι , κυριολεκτικά, βιασμός τι άλλο είναι; Και είναι υπερβολική η αντιπάθεια του πληθυσμού που συναλλάσσεται με αυτό το νόμισμα; Αποτελεί καθόλου υπερβολής Όπως δεν ήταν τυχαίος ή υποβολιμαίος ο τότε θόρυβος, που θύμιζε το στίχο του Δ. Σολωμού: «Κι οι καμπάνες πληρωμένες, χτύπαγαν σαν βουρλισμένες» Βεβαίως , όπως θα θυμάστε το ίδιο βουρλισμένα μιλούσαμε τότες πολλοί από μας! Εξαίρεση του γράφοντος και μερικών άλλων. Δηλαδή όπως θα ‘λεγε κανείς «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».
Να κάνω μια υπόθεση: Μήπως ο θόρυβος για αντικαταστάτη του ευρώ με τη δραχμή, έχει στόχο να δώσει αισθήματα αναμονής στους πληθυσμούς που έχουν πλέον απογοητευτεί από το ευρώ; Ξέρετε τα διάφορα ΜΜΕ, ποντάρουν στην απελπισία του κοινού. Τον καιρό της κυοφορίας του ευρώ, χτύπαγαν σα βουρλισμένα τα Ευρωπαϊκά και Ελληνικά ΜΜΕ ένα δείγμα από παλιό δημοσίευμα: «Η Ευρώπη στο δρόμο της πολιτικής ολοκλήρωσης». Κρατήστε αυτό το «πολιτικής»: Τότε αντίπαλος των Δυτικών της Ηπείρου μας, ήταν η Ένωση των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτή η Ένωση είχε δύο βραχίονες: τον στρατιωτικό και τον οικονομικό – εμπορικό. Μ’ αυτή την Ένωση λοιπόν των Δυτικών, στοχευόταν η νίκη επί του Ανατολικού οικονομικού σχηματισμού! Μια από τις κινητήριες δυνάμεις του εν λόγω Δυτικού σχηματισμού ήταν και ο λυσσώδης αντικομουνισμός! Που μπορούσαν να τον υλοποιήσουν ενωμένοι οι Δυτικοί… Εμπνευστές της Ε. Ένωσης ήταν ο Γάλλος Σούμαν, υπουργός εξωτερικών. Που εισηγήθηκε την δημιουργία της Ε. Ένωσης τη χρονιά του 1950. Στη βάση όμως της κοινής διαχείρισης του Άνθρακα και χάλυβα. Μαζί όμως είχε εισηγηθεί την οικοδόμηση μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, δηλαδή της ΕΟΚ και αργότερα της Ε. ένωσης. Έτσι φτάσαμε σ’ αυτά τα χάλια, που όσο περνάνε τα χρόνια μας έχει γίνει βραχνάς από κάθε άποψη: Οικονομικά – πολιτικά, ακόμα και πολιτιστικά.
Όμως ας όψονται οι κακοί μαθητάδες της χώρας μας, που αν … εξαερίσουν οι Ευρωπαϊκοί – Αμερικάνικοι… πρωκτοί, από τη μια θα θεωρήσουν αρωματικά τα εξαγόμενα κι από την άλλη θα προσπαθήσουν να τους μιμηθούν!! Τι θα γίνει όμως με τους επαρχιώτες της ελληνικής πολιτικής; Έτσι ξεκίνησαν οι πολιτικοί τους προπάτορες, έτσι πορεύονται κι αυτοί… Φυσικά βρίσκουν έναν λαό εύπιστο, που νομίζει πως οι σχεδιασμοί τους είναι άξιοι μίμησης κι έτσι πέφτουμε σούμπιτοι στη λούμπα, που μέσα της παραδέρνουμε ακόμα «Δειλοί, Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» κατά του Βάρναλη.
Βεβαίως σαν .. επαρχιώτες της σημερινής Ε. Ένωσης, απογοητεύσαμε τους πρώτους αυτής της Ένωσης με το συνεχές άπλωμα του χεριού, για δάνεια έτσι για να φανούμε άξιοι των Ευρωμονοπωλίων, τα οποία κιόλας είναι αχόρταγα!! Γι’ αυτό μουρμουρίζουν ήδη για … Γκρέξιτ! Παρ’ όλο που μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας, κινητής και ακίνητης έχει αλλάξει ιδιοκτήτες! Δηλαδή ούτε… μαθητευόμενοι μάγοι να είμαστε… Όμως αυτοί οι «Μάγοι» έχουν το αβαντάζ των ψηφοφόρων! Τους οποίους διαμόρφωσαν με τρόπο που είναι μονίμως δεξαμενή ψήφων. Και χωρίς τον… κίνδυνο να στήσουν ευήκοον ους προς Ανατολάς. Αν και αυτή η κατεύθυνση έχει αλλάξει την δέουσα ακουστική που είχε προ Πούτιν και προγενεστέρων αυτού… Υποπτεύομαι πως αυτοί που θ’ αλλάξουν – μαζί με το Ευρώ- θα πληγώσουν θανάσιμα τους ελπίζοντας στο Ευρώ! Και λόγω ασχετοσύνης, αλλά και λόγω συμφέροντος, που αυτό το τελευταίο αφορά λίγους… Ευνοούμεθα νομίζω…
