Του Α. Χαρχαλάκη συγγραφέα – ερευνητή
Σήμερα αγαπητοί μου, θα σας μιλήσω για ένα θέμα που μας δείχνει την τραγική κοινωνική διάσταση των καιρών μας και την κατάπτωση, κατά ένα ποσοστό, της έννοιας άνθρωπος! 
Κατάπτωση που βέβαια είναι κοινωνική και τη δείχνει ένα πιστοποιητικό, που το είδα αυτές τις μέρες κολλημένο – υπό μορφήν αφισέτας – σε διάφορα σημεία, γύρω από τη Δημοτική Αγορά της Πόλης μας. Διαβάζοντάς το ένοιωσα ανατριχίλα, και κατ’ αρχάς έβγαλα το συμπέρασμα πως είναι «έργο» ακτιβιστών, δηλαδή οργανώσεων διαμαρτυρίας, απ’ αυτές που αφθονούν στην πόλη μας, στη χώρα μας και διεθνώς. Όμως το λογότυπο: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, αν και θεωρώ πως είναι κλεμένο, έδειξε το… Δράστη γι’ αυτή την αφισέτα! Και γίνομαι αντιληπτός πιστεύω…
Διαβάζοντας τις «Οδηγίες, προς τους σιτιζόμενους πολίτες, από τους κάδους απορριμμάτων» πέντε τον αριθμό, θυμήθηκα τους στίχους του Μπρεχτ: «Τι οφελεί χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά». Τολμώ να το αφιερώσω, όχι στους δυστυχείς που ψάχνουν στους κάδους για να φάνε, αλλά στους υψηλά ιστάμενους που είναι «χωμένοι μέχρι το λαιμό στη λάσπη» κι όμως, λόγω της… αβρότητας και της κοινωνικής των καταξίωσης, «κρατούν τα νύχια των χεριών τους καθαρά»! Θα ρωτήσετε ίσως: Ποια λάσπη; Μα αυτήν που μέσα της αφήνουν να μπουν ανθρώπινα πλάσματα για να βρουν να φάνε! Αυτήν στην οποία πετούν τα περισσεύματα της τραπέζης των, με τα κοψίδια από το μισοφωμένο κρέας και τα άλλα «φαγώσιμα»!
Αυτήν που ενισχύει την ρεμούλα των για απολαύσεις και την αδιαφορία των για τα δίποδα όντα που ψάχνουν στους κάδους! Ιδού λοιπόν το πιστοποιητικόν της κατάπτωσης μιας κοινωνίας, ανθρώπων που ακκίζονται πως διαθέτουν… εθνικές και χριστιανικές αξίες!!
Κι όλα αυτά, ανεξαρτήτως αν είναι «έργο» ακτιβιστών, «εμπνευσμένα» όμως από την προκλητική αδιαφορία των… φορέων αυτών των Αξιών!!! Προσωπικά, άργησα να συνέλθω από αυτή τη φρίκη και το παρόν κείμενο είναι προσπάθεια να συνέλθω… Και να εκτονωθώ…
Αν επιχειρούσε ένας ζωγράφος να φιλοτεχνήσει έναν πίνακα με τον τίτλο «Κοινωνία, ώρα μηδέν», θα αρκούσε να ζωγραφίσει έναν κάδο που μέσα τον θα αναδεύει ένα ανθρώπινο πλάσμα! Μην με πείτε υπερβολικό, υπερβολική είναι η ανθρώπινη και η κοινωνική τραγωδία, σ’ έναν τόπο και μια εποχή, που παρέχουν τα μέσα (φυσικά – τεχνικά) να παράγουν «τον ανθό του Κόσμου»!
Όμως δυστυχώς, «Πιστοποιητικά», όπως αυτή η αφισέτα, παραπλανούν και δίνουν την εντύπωση πως ζει ο λαός σε μια εφιαλτική εποχή με αβυσσαλέα φτώχεια και πείνα… Δεν είναι τραγικό; Δεν είναι εφιαλτικό; Δεν είναι προκλητικό; Δεν είναι κίνητρο για αφύπνιση αυτών που μπορούν ν’ αφυπνιστούν και ν’ αντιδράσουν;
Ας απαντήσει καθένας μας στον εαυτό του! Ζούμε σε εφιαλτικές και οριακές περιόδους… Εμπρός, για να πάψει αυτό το αίσχος της κοινωνίας μας! Που ντροπιάζει την έννοια του ανθρωπισμού… Ας στομώσουν πια τα παχιά λόγια στα κανάλια, στα μπαλκόνια, στους άμβωνες των ναών, από ανθρώπους που «κρατούν τα νύχια των χεριών τους καθαρά», αν και βουτηγμένοι στη λάσπη μιας άρρωστης Δημοκρατίας και Κοινωνίας! Αυτή είναι η μεγάλη Πρόκληση, σε μια εποχή που οι προκλήσεις της παράγουν άτομα «τρεφόμενα» από κάδους, παράγουν άστεγους, παράγουν ανεργία και δυστυχία. Και που πάνω απ’ όλο αυτό το τραγικό πανόραμα, αιωρούνται οι κίνδυνοι μιας κοινωνικής καταστροφής!