Τους τελευταίους μήνες έχω διαβάσει δημοσιεύματα ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης μπορεί να ανασταλούν οι δημοκρατικές διαδικασίες ,και να έχουμε δικτατορίες, στα ευρωπαϊκά κράτη ,όπως στην εποχή του μεσοπολέμου με την άνοδο των ναζί στην εξουσία.
Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να γίνει προφήτης και να αποκλείσει τίποτα, διότι όταν οι μάζες φθάνουν σε εξαθλίωση όπως σήμερα προσπαθούν οι μικροί {κρετίνοι} ηγέτες της Ευρώπης να φέρουν τους λαούς τους, τότε στρέφονται πολλοί εξ αυτών στους λαϊκιστές και αντιδραστικούς πολιτικούς, όπου τους ορίζουν για εχθρούς τούς , τους Εβραίους, {καλά αυτοί τώρα έχουν δικό τους κράτος και από θύματα έγιναν θύτες} τους μετανάστες και τα γειτονικά κράτη, ως υπαιτίους της κρίσης. Τις πταίει όμως για την σημερινή σχεδόν παγκόσμια, αλλά κυρίως του δυτικού καπιταλισμού οικονομική κρίση; Δεν είναι υπαίτιες οι πολιτικές της απορρύθμισης και του νεοφιλελευθερισμού, που επιβάλλονται στην Ευρώπη; Δεν είναι υπαίτια η κυριαρχία του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού, όπου έχει απαξιώσει τον ρόλο των χρηματιστηρίων, ως χώρο άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις, και δεν ασχολείται με παραγωγικές διαδικασίες, αλλά με σωρεία παραγώγων τζογαδόρικων προϊόντων, και πως θα κτυπήσει -με την απελευθέρωση των αγορών- σε κάθε χρηματιστήριο ανεπτυγμένης, ή υπό ανάπτυξη χώρας αποκομίζοντας πακτωλό κερδών; Δεν είναι υπαίτιος ο νεοφιλελευθερισμός που προσπαθεί να διαλύσει το κράτος πρόνοιας, και να ξαναγυρίσει τους εργαζόμενους ως δούλους, όπως την εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου; Κτυπούν αλύπητα οι κεφαλαιοκράτες, ότι με αγώνες έχει κατακτηθεί από τους εργαζόμενους μεταπολεμικά στην Ευρώπη.
Αυτά δεν μας τα λένε ορισμένοι αναλυτές όπου υπογείως στηρίζουν το σύστημα και την εξαθλίωση των λαών.
