Ο Βασίλης Γρατσίας, Αντιστασιακός, στέλεχος του ΕΛΑΣ, γεννήθηκε το 1915 στην Αθήνα. Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και το 1944 έγινε καπετάνιος του 3ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αθήνας με το ψευδώνυμο “Νικηφόρος” και μέλος του ΚΚΕ. Την περίοδο του Εμφυλίου, ήταν από τα βασικά στελέχη της Στενής Αυτοάμυνας. Δικάστηκε από στρατοδικείο και φυλακίστηκε έως το 1964. Ανήκει στη χορεία των ηρώων του έθνους μας και χρέος μας είναι να τους τιμούμε, καθώς τους πρέπει. Όμως ο θάνατός του δεν ηταν αυτος που του αξιζε.
Η κόρη του Έφη Γκρατσιά ανέρτησε ένα συγκλονιστικό κείμενο στον λογαριασμό της στο facebook για τις συνθήκες οι οποίες τον οδήγησαν στον θάνατο και στα τραγικά τελευταία χρόνια της ζωής του. Όπως λέει ο πατέρας της δολοφονήθηκε αργά και στυγνά από τον πρόεδρο της Φιλεκπαιδευτικής Γιώργο Μπαμπινιώτη.
Διαβάστε τι αναφέρει:
Θέλω να πω κι εγώ, πως σαν παιδί, βίωσαμε με τον αδερφό μου την αργή και στυγνή δολοφονία του ηλικιωμένου υπέροχου πατέρα μας , Βασιλη Γρατσια (καπεταν Νικηφορου, από τα πρώτα στελέχη του ΕΛΑΣ της Αθήνας).
Η δολοφονία αυτή υπήρξε στοχευμένη και αδυσώπητη, απο τον πρόεδρο της Φιλεκπαιδευτικης Γιωργο Μπαμπινιωτη. Τον εκβίαζε κυνικά και τον εκδιωχνε , διπλασιάζοντας του το ενοίκιο που του κατεβαλε από το αίμα της καρδιάς του. Ο πατέρας μου, διατηρούσε έναν ημιυπαιθριο πάγκο με μεταχειρισμένα δισκάκια βινυλίου για να κατορθώσει ηρωικά να μας μεγαλώσει.
Ο Μπαμπινιώτης αδίστακτα του έκοψε το ρεύμα και το τηλέφωνο.
Ο πατέρας μου ερχόταν δακρυσμενος κάθε βράδυ σπίτι, “το χανουμε το ποστακι” μας ελεγε….. με έβαζε μικρό κοριτσάκι να τηλεφωναω στη διοίκηση Αρσακειου , να παρακαλώ να του ξανασυνδεσουν το τηλέφωνο μην τύχει καμια ανάγκη και το ρευμα για να εχει λαμπα και σομπα.
Η ανάγκη δεν άργησε…..παγωμένος απο το μονιμο κρυο της στοας καθως ηταν επαθε λοβοδη πνευμονια στα 74 του χρονια.
Τι κι αν τραυματιστηκε στο Αλβανικο και στα Δεκεμβριανα απο βρετανικα πυρα, τι κι αν γλιτωσε την εκτελεση απο τα στρατοδικια χαρη στους αγωνες της Μπετυς Αμπατιελου υπερ των συναγωνιστων και πολιτικων συγκρατουμενων με τον αντρα της τον Αντωνη…..η στοα ειχε μετατραπει σε εργοταξιο το 1992 ….το εμπορευμα του χωρεσε σε μια σακουλα που κραταγε με τις στερνες του δυναμεις….ο ιδρωτας ποτισε ολοκληρο το παλιο σακακι του απο τον ανελεητο πυρετο κι εχασε τις αισθησειςτου στο πεζοδρομιο της σημερινης στοας του βιβλιου, επι της οδου Πεζματζογλου 5.
Κανεις δεν μας ειδοποιησε επειδη εμοιαζε απο την ταλαιπωρια εγκαταλελειμμενος…..δεν τον προλαβα ζωντανο να του πω οτι τον αγαπω , ημουν 19 χρονων και ηδη δουλευα για να τον ξεκουρασω…..ο Μπαμπινιωτης τον ειχε αποτελειωσει αναιμακτα κι αναισχηντα τον μπαμπα μου.
