Ήταν ένας από τους «μικρούς ήρωες» του Αιγαίου, που κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης βρέθηκαν στις επάλξεις και με αυταπάρνηση δίδαξαν ανθρωπιά και αλληλεγγύη στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων. Ο υποπλοίαρχος του Λιμενικού Σώματος, Κυριάκος Παπαδόπουλος, σαν κυβερνήτης του περιπολικού σκάφους ΠΛΣ 602 σκάφους στη Μυτιλήνη, έσωσε τη ζωή περισσότερων από 5.000 ανθρώπων. Δυστυχώς το νήμα της δικής του ζωής κόπηκε αιφνίδια, χθες, από ανακοπή καρδιάς, μόλις στα 44 του.
Γέννημα θρέμμα μιας προσφυγικής οικογένειας από τη Νικομήδεια, παιδί μαστόρων της μεταλλοτεχνίας που περηφανεύονται πως σμίλεψαν τις μεταλλικές δάφνες στο άγαλμα της ελευθερίας της Μυτιλήνης, το σήμα κατατεθέν της πόλης. Μεγαλωμένος από εργάτες γονείς σε έναν λαϊκό μαχαλά της Μυτιλήνης, τη Λαγκάδα, αποφοίτησε από τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων των Οινουσσών, ναυτολογήθηκε πρώτα σε πλοίο του Εμπορικού Ναυτικού κι από εκεί κατατάχθηκε στο Λιμενικό Σώμα. Υπηρέτησε στα σύνορα, πρώτα στον Μόλυβο κι ύστερα στη Μυτιλήνη χωρίς ωράριο, με υψηλό αίσθημα καθήκοντος και χαμηλές αποδοχές.
Όταν ο Βέρνερ Φάιμαν επισκέφθηκε τη Μυτιλήνη μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα τον είχε ρώτησε: «Πόσους ανθρώπους έχετε σώσει;». Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος απάντησε τότε «περισσότερους από πέντε χιλιάδες». Δεν άκουσε καλά ο τότε Αυστριακός καγκελάριος και του είπε πως «πέντε ζωές είναι κάτι πολύ σημαντικό». Τον διόρθωσαν και του είπαν πως πρόκειται για πέντε χιλιάδες ζωές… «Είσαστε πραγματικός ήρωας», του είχε πει τότε έκπληκτος ο Φάιμαν.
Για την ανθρωπιστική δράση του είχε τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών και την ελληνική πολιτεία, ενώ η φήμη του έφτασε μέχρι και τις ΗΠΑ όπου διεκδίκησε το χρυσό αγαλματίδιο των Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ «4.1 miles» με θέμα το προσφυγικό, στο οποίο «πρωταγωνίστησε».
Δείτε το ντοκιμαντέρ «4.1 miles»:
Για τις στιγμές που έζησε στη θάλασσα και το πόσο των σημάδεψαν ο Κυριάκος δε μιλούσε. Σε μια συνέντευξη του στο ΑΠΕ – ΜΠΕ μόνο, όταν ρωτήθηκε πως νιώθει, απάντησε: «Οι στιγμές της προσωπικής αδυναμίας είναι πολυτέλεια, που δεν την έχουμε. Λίγα μίλια παραπέρα υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Εμείς έχουμε καιρό να κλάψουμε».
Άφησε πίσω του τη γυναίκα του και δύο κόρες.
Αλλά και ένα έργο που θα είναι αξιομνημόνευτο…
