Ο Μανόλης Καρέλλης έφυγε από τον κόσμο τούτο με ένα μεγάλο παράπονο: εδώ και πολλά χρόνια, από το 2006, δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει τις πολύτιμες ιστορικές του έρευνες ανατρέχοντας στις σελίδες του δικού του «παιδιού», της εφημερίδας «Αλλαγή», την οποία εξέδιδε και διηύθυνε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η «Αλλαγή», μαζί με άλλες εφημερίδες, ιστορικά περιοδικά και βιβλία, βρίσκεται στα υπόγεια του κτιρίου της λεωφόρου Αντιστάσεως. Εκεί είναι χωμένοι οι ανυπολόγιστης αξίας θησαυροί της Βικελαίας…
Έλεγε συχνά ότι θα πεθάνει χωρίς να έχει την ευκαιρία να κάνει την έρευνα και να παρουσιάσει όσα θέλει απ” τα δημοσιεύματα 30 χρόνων. Στις συχνές συναντήσεις μας, στα μικρά – προσωρινά- γραφεία της Βικελαίας, αλλά και με κάθε αφορμή επικοινωνίας μας, θυμάμαι να το λέει με παράπονο, αλλά και με θυμό, πολλές φορές. Θυμό για το πώς αντιμετωπίζει η ηγεσία της πόλης τους θησαυρούς της Βικελαίας και την ίδια τη Βιβλιοθήκη, την οποία αγάπησε και ενίσχυσε με όλες, πραγματικά, τις δυνάμεις του. Και παράπονο γιατί είχε αναγκαστικά αποκοπεί από το δημιούργημά του, την «Αλλαγή».
«Μα ξέρεις τί είναι να μην έχεις πρόσβαση στα δικά σου κείμενα και τις έρευνες, στα όσα έχεις δημοσιεύσει», μου έλεγε πολύ συχνά, σχεδόν μέχρι την τελευταία μας επαφή, πριν λίγο καιρό. «Είναι το παράπονό μου. Ελπίζω να προλάβω πριν πεθάνω…»
Πέθανε όμως… Δεν πρόλαβε… Πέθανε με το παράπονο και την οργή για τη στάση της πόλης και της ηγεσίας της απέναντι στην ιστορία και τη γνώση…
ΥΓ
Με τον Μανόλη Καρέλλη είχαμε συγκρούσεις πολλών χρόνων. Συγκρουόμασταν από την εποχή που εκείνος, παντοδύναμος και αυταρχικός – όπως του έλεγα τα τελευταία χρόνια- δήμαρχος, τα έβαζε με τη γενιά των νεαρών της ΚΝΕ (ή ανάστροφα), στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ανάμεσα σ” αυτούς ήμουν κι εγώ. Συγκρουόμασταν στη συνέχεια όταν πλέον ήμουν δημοσιογράφος, από τα χρόνια της «Τόλμης» και αργότερα της «Πατρίδας». Συγκρουόμασταν σφοδρά, ανταλλάσσοντας κείμενα σκληρά. Εκείνος από τον «Ανάποδο», εγώ από τις δικές μου στήλες. Αλλά πάντα με πολιτικούς όρους, πάντα με πολιτική αντιπαράθεση. Αργότερα, όταν πλέον επέστρεψε στη δημοσιογραφία και στην ιστορική μελέτη, συνεργαστήκαμε στενά και στις εκδόσεις για την Ιστορία, που έκανα στην «Πατρίδα».
Σήμερα, μετά από γνωριμία, σχέσεις έντασης (μια φορά, στις εκλογές του 1986, πήγαμε και στα δικαστήρια) αλλά και συνεργασία στις ιστορικές μας έρευνες τα τελευταία χρόνια, μια σχέση πάνω από 30 χρόνια, αποχαιρετώ έναν άνθρωπ0 με τον οποίο βρεθήκαμε συχνά σε διαφορετικά πεζοδρόμια, αλλά και σε κοινές αγωνίες, όπως είναι η τύχη της Βικελαίας. Ο Καρέλλης ήταν ένας άνθρωπος που πολλές φορές διοίκησε με αυταρχισμό το Ηράκλειο, αλλά ουδείς μπορεί να του καταλογίσει ιδιοτέλεια ή πλουτισμό. Ο «πολιτιστικός Αύγουστος» και η περίοδος της περηφάνιας της Βικελαίας, του Νίκου Γιανναδάκη και του Ανδρέα Σαββάκη, δικαίως του «ανήκουν».
Καλοτάξιδος Μανόλη Καρέλλη…
Η μνήμη σου να είναι πάντα ζωντανή στην οικογένειά σου…
Αλέκος Α. Ανδρικάκης
