Του Μιχαήλ Γ. Κελαϊδή
Αν εκπαιδευόμαστε μόνο και μόνο για να πετύχουμε διακρίσεις ή να βρούμε μια καλύτερη και ξεκούραστη δουλειά ή ακόμα για να έχουμε μια κυριαρχία πάνω στους άλλους, τότε η ζωή μας θα είναι άδεια. Αν η εκπαίδευση μας γίνεται για να γίνουμε απλά πολυμαθείς και δεν αποκτούμε μέσω της μάθησης σοφία, τότε συντείνουμε στην αθλιότητα του κόσμου. Και λέω του κόσμου γιατί όπου και να πας σήμερα παρατηρείς οτι σε μεγάλο βαθμό η ανθρώπινη φύση είναι όμοια σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Ευτυχώς κατ’ εξαίρεση υπάρχουν κατά διαστήματα μερικοί άνθρωποι που σκέπτονται σοβαρά, που είναι διατεθειμένοι να εξετάζουν τα ανθρώπινα προβλήματα χωρίς προκατάληψη δεξιών ή αριστερών ιδεών. Δρουν ενάντια στην σύγχυση που επιφέρει η μονόπλευρη γνώση είτε τεχνική, είτε επιστημονική, για να καταστρέφουμε ο ένας τον άλλο. Ένας νους που έχει απλά εξασκηθεί με την εκπαίδευση είναι απλά μια συνέχιση του παρελθόντος χωρίς να μπορεί να φέρει κάτι καινούργιο. Όπως η παλιότερη γενιά έτσι και οι νέοι του σήμερα ζητούν επιτυχία και εξασφάλιση. Πολλές φορές και αν είναι δυσαρεστημένοι, σύντομα γίνονται ευυπόληπτοι και φοβούνται να πουν όχι στην κοινωνία. Αυτή η δυσαρέσκεια σκοτώνει και πεθαίνει την επιθυμία για μια καλύτερη εκτίμηση του κόσμου.
Η αληθινή εκπαίδευση είναι να βοηθήσουμε το παιδί να αποκτήσει νοήμονα επίγνωση για να μπορέσει να διακρίνει μόνο του το πραγματικό και να έχει μια αφιλοκερδή ενατένιση της ζωής. Κατευθύνοντας έτσι το παιδί δημιουργούμε ένα καλύτερο μέλλον γιατί το παιδί είναι το μέλλον. Οι περασμένες γενιές με τις φιλοδοξίες τους, τις παραδόσεις και τα ιδεώδη τους έχουν φέρει στον κόσμο αθλιότητα και καταστροφή. Η οδήγηση των νέων να αναζητούν την αλήθεια όλων των πραγμάτων, πολιτικών, θρησκευτικών, προσωπικών, του περιβάλλοντος, τότε οι νέοι θα έχουν ελπίδα να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο. Σωστή παιδεία θα πει να μαθαίνεις στους νέους τη ζωή και να ξεμαθαίνεις τις δεισιδαιμονίες που από νήπια τους δηλητηριάζει μια παράδοση άρρωστη, μέσα από την οικογένεια, τη κοινωνία, τη πολιτεία, τα μέσα ενημέρωσης κ.α. Το ένα λοιπόν είναι να ριζώσουμε το νέο στη ζωή. Και το άλλο να ξεριζώσουμε από μέσα του την ψευτιά.
Οι αρχαίοι Έλληνες τις γνώσεις και τις εμπειρίες που είχαν αποκτήσει στους αιώνες, για να μη χαθούν τις μετέδιδαν στους νέους είτε με γραπτά πεζά διηγήματα, είτε με ποίηση, αυτή που σήμερα λέμε μυθολογία ως κατορθώματα ηρώων ή περιπέτεια θεών. Γι αυτό κατάταξαν τις γνώσεις σε κατηγορίες. π.χ για τη γεωργία είχαν τη Θεά Δήμητρα, για τη σοφία τη Θεά Αθηνά κλπ Έτσι δεν υπήρχε το χάσμα των γενεών
Η ρήση του Απόστολου Παύλου “αληθεύοντες με αγάπη” ας είναι οδηγός μας. Ο δάσκαλος ή ο γονέας αν δεν έχει αγάπη μέσα του δεν θα μπορέσει να διδάξει το παιδί για να γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος. Καθήκον όλων μας είναι να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και ο μόνος τρόπος είναι μέσω του παιδιού.
Έγραψε σε ένα ποίημα του ο στιχουργός Λ. Παπαδόπουλος μεταξύ άλλων…και όταν θα ρθουν οι καιροί που θα’ χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.