Του Μανώλη Καπετανάκη *
Περίπου στη 16η εβδομάδα κύησης το έμβρυο αρχίζει να επεξεργάζεται υποτυπωδώς τους πρώτους θορύβους και ερεθίσματα. Προοδευτικά αποκρυσταλλώνεται και γίνεται κάπως αντιληπτό ότι συντελείται ηχητικά στο ζοφερό εξωτερικό περιβάλλον, που θα αντιμετωπίσει λίγο καιρό αργότερα.
Έτσι θα πληροφορηθεί πρόωρα πως πριν καν αντικρίσει το φως της εξωπλακούντιας ζωής και τα σκοτάδια του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλιστικού κόσμου είναι ήδη χρεωμένο 32.500 ευρώ στους δανειστές- δυνάστες των λαών!
Θα νοιώσει την αγωνία της μάνας του να μην αποκαλυφθεί η κυοφορία του, ώστε να μην κινδυνεύσει μετά από μια περίοδο στυγνής απομύζησης της σαν παραγωγός υπεραξίας και κέρδους να την πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων (εύσχημα ορίζεται σαν ανεργία) για το βαρύ “παράπτωμα” της τεκνοποίησης.
Θα διαισθανθεί τον μόχθο του πατέρα του, ο οποίος με τον εξαθλιωμένο και εντελώς αβέβαιο μισθό πασχίζει να αντεπεξέλθει στο δυσβάστακτο μνημονιακό κόστος επιβίωσης.
Θα πληροφορηθεί με αγανάκτηση από τα δελτία ειδήσεων, πως το ευρωπαϊκό δικαστήριο νομιμοποίησε (και μάλιστα τι ειρωνεία, το επιφύλαξε σαν “δώρο” παραμονές της αφιερωμένης επετείου για τη μέρα της γυναίκας) ανάλγητα την απόλυση της εγκύου Ισπανίδας και θεσμοθέτησε αυτό το δικαίωμα των αφεντικών. Ότι η εργοδοσία της αθηναϊκής εταιρείας VresNet και απόγονος του Ηρώδη έδιωξε από τη δουλειά την εγκυμονούσα υπάλληλο και επιπρόσθετα μήνυσε με ανεκδιήγητη θρασύτητα τον μισό αλληλέγγυο συνδικαλιστικό πληθυσμό (ίσαμε τους καθηγητές της Α`ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης απόσωσε, εφόσον αξιέπαινα έκφρασαν επίσης τη συμπαράσταση τους!!).
Θα εμπεδώσει το πρώτο ταξικό μάθημα από την αστική δικαιοσύνη, που μεροληπτικά τάσσεται ανέκαθεν στο πλευρό των επιχειρηματιών.
Αν είναι ακόμη πιο άτυχο και συλληφθεί στη φλεγόμενη Συρία, έντρομο θα σπαράξει από την εφιαλτική βοή των πυραύλων του λυσσαλέου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, που κάνουν θρύψαλα τη χώρα του. Που σκεπάζουν με μυριάδες κουφάρια τα χώματά της και πιθανόν αργότερα να πνιγεί μαζί με την πρόσφυγα μητέρα του έξω στα νερά του Αγαθονησιού.
Το λίγο πιο “προνομιούχο” κύημα στα Χανιά – το διαρκώς τρομαγμένο και μολυσμένο με τις εκκωφαντικές απογειώσεις των αμερικανονατοϊκών βομβαρδιστικών από τις βάσεις, με αποστολή να σπέρνουν τον θάνατο στους τριγύρω λαούς – θα οργιστεί με την απόλυση της μάνας του από τους ιδιοκτήτες του οίκου ευγηρίας με το αιτιολογικό της αδυναμίας της να προσφέρει υπηρεσίες σηκώνοντας τους τροφίμους.
Θα απορεί γιατί τα άγρια αλυχτίσματα του εθνικισμού τώρα βουβαίνονται ένοχα αναφορικά με αυτά τα απαράδεκτα συμβάντα. Καθότι δεν προβαίνουν στην παραμικρή εκδήλωση διαμαρτυρίας. Ανησυχούν βέβαια για το δημογραφικό πρόβλημα. Όχι όμως γιατί οι γονείς στερούνται ένεκα της οικονομικής εξουθένωσης των την ευλογημένη δυνατότητα απόκτησης παιδιών. Αλλά επειδή η άκαρδη Μήδεια πατρίδα των πλουτοκρατών δεν θα διαθέτει πια άφθονη ποσότητα νεανικού έμψυχου υλικού για να τη θυσιάσει σε πολεμικούς βωμούς εξυπηρέτησης των άθλιων συμφερόντων της.
Απεναντίας κάποια άλλα έμβρυα γαλαζοαίματων δεν βιώνουν το παραμικρό άγχος. Η αριστοκρατική τους καταγωγή εξασφαλίζει ιδανικές προϋποθέσεις γέννησης, ανατροφής και πορείας της ζωής τους βουτηγμένη -δίχως να τρέξει ούτε μια σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπο τους- μέσα σε παραμυθένια χλιδή.
Μολαταύτα απογοητευμένο μες στην κοιλιά της εργαζόμενης μάνας του και εξοργισμένο για το τι του επιφυλάσσει η μοίρα, το αυριανό Ελληνόπουλο αφουγκράζεται και αισιόδοξα μηνύματα. Εκείνο το πρώτο, που προσφέρει η ίδια η ζωοδότρα του. Αφού με τόλμη καταγγέλλει και διεκδικεί το δίκιο της να διατηρεί την εργασία της με πλήρη κατοχύρωση απευθυνόμενη στη δύναμη της συλλογικής πάλης.
Αναθαρρεύει σαν συλλαμβάνει τους κραδασμούς του ποδοβολητού από διαδηλωτές, απεργούς και αγωνιστές οι οποίοι αξιώνουν συνθήκες απασχόλησης ανθρώπινες, αξιοπρεπείς και αντίθετες με τον εργασιακό μεσαίωνα. Ετούτον που συστηματικά το μεγάλο κεφάλαιο, το ντόπιο και ξένο, επιβάλλει και διευρύνει σε βάρος των τίμιων βιοπαλαιστών ως την έσχατη ποθητή (για τους ολιγάρχες φυσικά) βαθμίδα της μετατροπής τους σε σύγχρονους σκλάβους. Αποψιλωμένους από τα ύστατα ίχνη των ενοχλητικών βαριδιών και παλιών δικαιωμάτων. Ακόμη και των εγκύων.
Είναι βαθειά ριζωμένος στη συνείδηση απανταχού των λαών της γης ο απέραντος σεβασμός στην “ιερότητα” των γυναικών, που φιλοξενούν στα σπλάχνα τους τον ερχομό μιας νέας ζωής. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τους κυρίαρχους μιας κοινωνίας εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ένα τρανό δείγμα της απανθρωπιάς τους αποτελεί και η επιλογή τους να αφανίσουν ακόμη και αυτή τη στοιχειώδη κατάκτηση προστασίας των εγκύων.
Αρχίζει λοιπόν να δασκαλεύεται έγκαιρα και να ελπίζει το εκκολαπτόμενο πλασματάκι. Η μελλοντική ζωή θα είναι μια μάχη. Καθημερινή και δύσκολη. Θα εξουσιάζεται από ένα σάπιο και βάρβαρο σύστημα. Θα είναι υποχρεωμένο να αγωνίζεται ασταμάτητα ενάντια σε μια εξαιρετικά περιορισμένη μειοψηφία κηφήνων, που από έμβρυο μέχρι συνταξιούχο στο δείλι της ύπαρξης του θα τον κτυπούν βάναυσα και ληστεύουν ανελέητα
Η κλιμάκωση όμως της επίθεσης κατά του λαού από τους αντιπάλους του θα γονιμοποιεί αξεπέραστα την ανάγκη μαζικής, συντεταγμένης αντίστασης και ξεσηκωμού. Ειδικά όταν καταντά να στοχοποιεί και γκρεμίζει τόσο ευαίσθητα δικαιώματα. Κάθε κτύπημα – τόσο ιδιαίτερο όσο το συγκεκριμένο – θα ξεγυμνώνει μοιραία τον αποτρόπαιο χαρακτήρα των ταξικών εχθρών κυοφορώντας αυτή τη φορά το μεσσιανικό έμβρυο της οριστικής καταδίκης τους.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΓΓΥΩΝ
ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΑΠΟΔΕΚΤΗ
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων