Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος, Ερευνητής, Αναλυτής AEJ/IFJ
Υπάρχουν στη ζωή του ανθρώπου, σε διαφορετικό χρόνο και σε μοναδική ένδυση, κάποιες στιγμές – ορόσημο. Εκείνες οι στιγμές που στέκεσαι απέναντι στα γεγονότα και αποφασίζεις που και πότε θα ταξιδεύσεις στους άγνωστους δρόμους των ιδεών και των ονείρων σου.
Κάθε βεβαιότητα, σιγουριά, εμμονή και συνήθεια που μπορεί να έχεις, μοιάζουν πια, εντελώς ξαφνικά, φτερό στον άνεμο.
Ναι ξέρω, δεν κολυμπάνε όλοι οι άνθρωποι στα βαθιά. Καταλύτες για όλους τους αγώνες του λαϊκού κινήματος, τα πέτρινα χρόνια που μας έχουν σημαδεύσει, με μετάβαση στον θάνατο που είναι και γέννησης μαζί ή καλύτερα αναγέννηση και όλοι μας τον έχουμε ανάγκη κάποτε.
Από τις στάχτες όμως ή ότι άλλο θα σωθεί από την «ξαφνική» πυρκαγιά, πάντα ξεπροβάλλει ένα φρέσκο μπουμπούκι γαρύφαλλου.
…αγαπάμε την Ελλάδα και τον λαό της περισσότερο από τους κατήγορους μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας…
Από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη
Ένα καινούργιο εγώ, έντονο να αντιμετωπίσει μια καινούργια ζωή, ένα νέο αγώνα, όπως γίνεται αντιληπτός μέσα από τις καινούργιες βεβαιότητες που σιγά – σιγά ανθίζουν. Χαράζοντας τα πρώτα μέτρα του «νέου» δρόμου, ακριβώς επάνω στα χώματα που οι προηγούμενες γενιές έχουν κηδευτεί.
Καταπράσινες αλάνες, ηλιόλουστα στενά, σκοτεινές πλατείες που προκαλούν ρίγος, πένθη βαθιά και αναπάντεχα, αραχνιασμένες φωτογραφίες στους τοίχους. Ένα ταξίδι, μια απογοήτευση, μια επιτυχία, ένας αποχωρισμός, μια αποτυχία, ένας χωρισμός, ένας έρωτας…
Πολλά τα σημεία που ο καθένας μας, διαβαίνει, όση προσπάθεια κι αν καταβάλλεις να κόψεις δρόμο, δεν θα καταφέρεις στ’ αλήθεια να αναμετρηθείς με τούτες τις αλήθειες. Γιατί η ζωή δεν προετοιμάζεται.
…είμαστε εμείς, οι ονειροπαρμένοι, οι τρελοί της γης… με την φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια, είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι… χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας, κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του αγώνα…
Τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους… πολλές φορές είναι και αυτά άνθρωποι. Άνθρωπου που φύγαν, που εγκατέλειψαν, που πέθαναν. Άνθρωποι που άλλαξαν, που περάσανε μέσα από τα δικά τους σημεία ελέγχου. Άνθρωποι που έρχονται ή επιστρέφουν ή στήνονται στον τοίχο. Άνθρωποι που ανακαλύπτονται, λιγοψυχάνε, γίνονται ταπεινοί ήρωες ή αναίσχυντοι προδότες. Ιδανικοί αυτόχειρες ή ατρόμητες μάνες που, είτε σκοτώνουν, είτε ξεγεννούν, σκλαβώνοντας με τα χέρια τους τα πρώτα χώματα που θα θάψουν το χτες…
Ακριβώς για όλα αυτά, θέλει πάντα ψυχή και σώμα, από κάποιους για να κάνουν την βρώμικη δουλειά. Ωστόσο η ανάθεση της ευθύνης, παραμένει στάση ζωής, όσα και όσοι σύντροφοι πρέπει να θαφτούν, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο χώρο, ξορκίζοντας κάθε αλλαγή και επανέρχονται στην τάξη κάθε εσωτερικής ή εξωτερικής επανάστασης…
Στο κατώφλι αυτής της διαδικασίας βρίσκεται αμήχανη εδώ και πολλά χρόνια στην πλειοψηφία της κοινωνίας μας, η αριστερά, όπως αυτής ορίζεται από τις δυνάμεις που από τα σπλάχνα της βγαίνουν, στους κόλπους της αγωνίζονται και στην ψυχή της συνεχίζουν να απολογούνται. Που είδαμε συνθήματα και λάβαρα να αποκαθηλώνονται, αγώνες να διαβάλλονται, σχέδια να ματαιώνονται, συνειδήσεις να διαφθείρονται, συντρόφους να λακίζουν κι άλλους να πετροβολούν, δρόμους να μπαζώνονται και νερά να μολύνονται, επαναλαμβάνοντας την ίδια επιμνημόσυνη δέηση με θρησκευτική ευλάβεια.
…εμείς ερωτευθήκαμε τη ζωή και την θυσία που είναι μέσα μας, και σε όλους τους έρωτές μας, αυτή αγαπάμε. Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές. Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’ αυτόν τον κόσμο. Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο…
Η επανάσταση, είναι ένας χορός, ένας ρευστός χορός της ζωής, κι ο χορός αυτός είναι ερωτικός. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι εν μέσω καταπίεσης, η επανάσταση αρνείται να αποδεχτεί το παλιό, αυτή την μούχλα. Όσο τυφλωμένοι και ταπεινομένοι κι ας είμαστε, ο χορός της επανάστασης συνεχίζει να στάζει λίγο – λίγο μέσα στην αντίληψή μας.
Όμως λίγοι από εμάς, σιγά – σιγά ξυπνάμε από τον λήθαργο της παθητικότητας. Κατανοώντας ότι κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε ποτάμι, κάθε πλάσμα στον κόσμο, έχει πάνω του, τα σημάδια του αγώνα μας.
Έχουμε ακούσει τα τραγούδια των αγώνων μας, των ερωτών μας, των ξερονησιών μας, των κελιών, της εξορίας, των οδοφραγμάτων. Εμείς ήρθαμε να ενώσουμε τον κόσμο… όπως λέει και ο ποιητής. Είμαστε οι τρελοί της ιστορίας, στην τρέλα μας όμως βρίσκεται η ελευθερία μας, αν μπορούσαμε να είμαστε πολλοί τρελοί, να σπάγαμε τις αλυσίδες μας, θα καταγράφουμε στους τοίχους των νεκρών εργοστασίων με κόκκινα γράμματα τα κατορθώματά μας.
Όταν συγχρωτίζεσαι επανειλημμένως με άτομα της ίδιας ιδεολογίας, τότε η ομοφωνία τους γίνεται επικίνδυνη αι μπορεί να κλονίσει την ευθυκρισία σου. Μην φοβάσαι την αλλαγή, την αναθεώρηση, τον επανακαθορισμό. Γύρεψε εικόνες πίσω από τις εικόνες, την σιωπή, τα μονοπάτια που οδηγούν σε κατευθύνσεις και αχαρτογραφικές.
Οι συνοδοιπόροι βρίσκονται συχνά εκεί που δεν το περιμένεις.
…να φοβάσαι όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά… είναι οι αδίστακτοι…
Δεν μπορούμε να ζούμε και το παρελθόν και το παρόν… πρέπει να διαλέξουμε τον δικό μας δρόμο…
Όπως τα βήματα που χωρίζουν πολλούς από εμάς, μέσα σε μια καθημερινότητα γεμάτη αδιέξοδα, λογαριασμού, υποχρεώσεις, καταστροφές, εμπαιγμούς κι επιστροφές. Τα βάρη που ο καθένας μας σηκώνει στις πλάτες του κάθε μέρα. Με τον χρόνο να έχει σταματήσει, κάθε ώρα είναι σωστή και κάθε ώρα λάθος. Γιατί ο χρόνος είναι πλέον διαφορετικός για τον καθέναν και αυτή η άυλη μορφή του είναι που κάνει εχθρό όποιον μετράει τον χρόνο με άλλες στροφές απ’ τις δικές μας. Ο μετανάστης, ο άνεργος, ο απολυμένος, ο εργαζόμενος, ο πρόσφυγας, ο μισθωτός, ο χρεωμένος, ο βολεμένος, ο ξεχασμένος, ο εκβιαζόμενος, ο ξεβολεμένος, ο σκλάβος. Όλοι οι χωρισμένοι στον δικό τους χρόνο, στο ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης…
Και όλοι έρμαια σε ξένα ρολόγια. Να μας κυνηγούν και να τα κυνηγάμε. Η σωστή ώρα είναι αυτουνού που τα έχει χάσει όλα. Ακριβώς. Κι εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να βρεθούμε και ο ένας και ο άλλος γιατί η ώρα έχει περάσει και κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκινήσουμε…
