Της Εβελίνας Χατζηδάκη
Όταν ανακοίνωσε το πανεπιστήμιο Κρήτης στο Ρέθυμνο ότι το τμήμα πολιτικής επιστήμης το οποίο είχε απονείμει την τιμητική διάκριση στον γερμανό καθηγητή Heinz Richter αποφάσισε ομόφωνα να την ανακαλέσει θεωρήσαμε ότι αυτό ήταν μια δικαίωση για τους πολύμηνους αγώνες που δόσαμε στην πόλη με συμμετοχή και από την υπόλοιπη Κρήτη για να καταδικαστεί αυτή η ύβρις μέσα σ’ έναν μαρτυρικό τόπο όπου στα σπίτια είναι ακόμα κρεμασμένες οι φωτογραφίες των νεκρών από τα πολλά ολοκαυτώματα να τιμάται ένας απολογητής της ναζιστικής εισβολής. Παρόλο ότι το Πανεπιστήμιο είχε δείξει από τότε με ποια απαξίωση αντιμετώπιζε τον κόσμο ο οποίος δεν ανήκε στα δικά του κυκλώματα των ειδικών και με ποια περιφρόνηση τις «μη ειδικές» απόψεις του, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτό θα έφτανε μέχρι το σημείο τέτοιας ανοικτής κοροϊδίας ώστε να ανακοινώσουν μια ανάκληση που δεν είχαν σκοπό να κάνουν για να κοπάσουν απλά οι διαμαρτυρίες . Κι όμως αυτό συνέβηκε.
Την ομόφωνη απόφασή του για την ανάκληση του τίτλου το Πανεπιστήμιο την πήρε το Μάη του 2016, δηλαδή πάνω από έναν χρόνο πριν. Η απόφαση ανακοινώθηκε με όλη τη δημοσιότητα, με άρθρα, συνεντεύξεις κ.λ.π. Επόμενο ήταν να νομίσουμε ότι το θέμα έληξε εκεί. Ο κ. Ρίχτερ στο μεταξύ είχε κάνει τα πάντα για να εκθέσει με τη συμπεριφορά του τους συναδέλφους του που τον τίμησαν στο Ρέθυμνο. Στο απαράδεκτο βιβλίο του ήρθε να προστεθεί η ανακοίνωσή του ότι σε νεότερες μελέτες του διαπίστωσε ότι δεν είναι η Γερμανία αλλά η Ελλάδα που χρωστάει σ’ αυτήν για την περίοδο της Κατοχής δήλωση που τράβηξε το ενδιαφέρον του υπουργείου του κ. Σόυμπλε – προφανώς και στον ίδιο – και τον κάλεσαν για να αναλύσει το θέμα στα στελέχη. Προχώρησε και σε διάφορες αμετροεπείς δηλώσεις για τον κατώτερο πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων στην Ελλάδα και κατέληξε να ανακοινώσει με ύφος κουτσαβάκη μάγκα ότι δεν δίνει πίσω κανέναν τίτλο κι αν θέλουν να έρθουν να του τον πάρουν.
Θα έλεγε κανείς ότι και οι διαμαρτυρίες των πολιτών να μην υπήρχαν θα ήταν δύσκολο για το Πανεπιστήμιο να συνεχίσει να τιμά τον συγκεκριμένο άνθρωπο χωρίς να αντιλαμβάνεται σε τι βαθμό υποσκάπτει το κύρος του. Και το τμήμα πολιτικής επιστήμης του Πανεπιστημίου με την απόφαση της ανάκλησης έδειξε ότι κατανόησε τελικά το μέγεθος του σφάλματος που είχε κάνει και προχώρησε σε μια διορθωτική κίνηση, έτσι είχαμε πιστέψει τότε. Με οδυνηρή έκπληξη όμως μάθαμε τυχαία και μετά από ένα χρόνο ότι η ομόφωνη απόφαση απλά είχε μπει στο συρτάρι και η ανάκληση είχε ανακοινωθεί μεν αλλά δεν είχε γίνει.
Κάνοντας γραπτό ερώτημα στο Πανεπιστήμιο κάποια άτομα από την πόλη πήραμε μια αρκετά ακατανόητη για μας απάντηση που έλεγε ότι ζητήθηκε από τον κ. Ρίχτερ να τοποθετηθεί πάνω στο γεγονός της ανάκλησης και εκείνος δεν είχε απαντήσει. Για μας αυτό ήταν ακατανόητο επειδή στις πολλαπλές ανακοινώσεις της ανάκλησης αυτή παρουσιαζόταν σαν γεγονός τετελεσμένο και όχι κάτι που θα γινόταν υπό προϋποθέσεις. Τελικά ο Ρίχτερ έστειλε υπόμνημα στο οποίο όπως ήταν αναμενόμενο τίποτα νεότερο δεν πρόσθετε κατά τη γνώμη μας διατηρούσε δε το ίδιο ύφος που συνήθιζε προς τους ιθαγενείς. Έπρεπε βέβαια να αξιολογηθεί από ο σώμα των καθηγητών οι οποίοι αρνούνται μέχρι τώρα να το κάνουν. Είχαν καλέσει σε μια συνεδρίαση που την αναβάλανε, είχαν δηλώσει ότι τέλη Μάη με αρχές Ιούνη θα λάβαιναν την απόφαση αλλά καμιά απόφαση δεν έλαβαν . Και καμιά εξήγηση δεν δόθηκε στους ενδιαφερόμενους πολίτες που μπορεί να οφείλεται αυτή η αντιμετώπιση μετά τις κατηγορηματικές δηλώσεις πριν έναν χρόνο ότι ο τίτλος ανακλήθηκε.
Να ελπίζουμε ότι θα αξιωθούμε κάποιας ξεκάθαρης απάντησης τι απέγινε με το θέμα της ανάκλησης του τιμητικού τίτλου που δόθηκε στον κ. Ρίχτερ, θέμα που θεωρούμε ότι μας αφορά άμεσα και εμάς και τους νεκρούς μας και τι εξυπηρετεί όλο αυτό το παραπλανητικό παιχνίδι που λογικό είναι να θεωρηθεί εμπαιγμός απέναντί μας;