Και να που το ισπανικό κύμα συνεπήρε και τους Έλληνες. Χθες το απόγευμα σε κάθε γωνιά της χώρας, δεκάδες χιλιάδες πολιτών συνέρευσαν στις πλατείες για να εκφράσουν με τον πιο αυθόρμητο τρόπο την αντίθεση τους απέναντι στη “σφαγή” που δρομολογείται. Σφαγή σε κάθε δικαίωμα και κεκτημένο, σφαγή στο μέλλον των νέων ανθρώπων, των παιδιών, των συνταξιούχων. Σφαγή σε κάθε ελπίδα προοπτικής.
Όλα ξεκίνησαν την Τρίτη το απόγευμα από το facebοοk. Ένας οργασμός ανταλλαγής μηνυμάτων και απόψεων. Χιλιάδες φωνές με κοινή ανησυχία. “Πρέπει κάτι να κάνουμε ενάντια σε αυτό που έρχεται”. Μουδιασμένοι και ανοργάνωτοι αλλά με πολύ πάθος και αγανάκτηση. Κοινός συνδετικός κρίκος. Συνδετικός γιατί στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στη πλατεία της Αγοράς στις 6 το απόγευμα παρόντες ήταν πολίτες κάθε είδους. Κάθε πολιτικής άποψης και ιδεολογίας. Ετερόκλητα σχήματα σε έναν ομόκεντρο κύκλο. Η πανδαισία της λαοκρατίας αδέσμευτη από πολιτικούς φορείς, ομάδες, κόμματα και παρατάξεις. Τα σπάργανα της αλλαγής που μπορούν να οδηγήσουν σε νέες καταστάσεις το πολιτικό και κοινωνικό σχήμα της χώρας. Αρκεί να πάρει μορφή, να σχηματιστούν νέες ιδέες, να οργανωθούν μορφές δράσης και να πολιτικοποιηθεί το πλήθος. Το πάθος να αποκτήσει μορφή συγκεκριμένη και όχι αφηρημένη.
Οι πρώτοι φτάσανε στις 17.45. Πρώτοι και αμήχανοι κοιταζόντουσαν και αναρωτιόντουσαν αν θα έρθει κι άλλος κόσμος. “Που είναι όλοι αυτοί που είπαν ότι θα έρθουν” ακουγότανε στα πηγαδάκια; “Πού είναι ο αγανακτισμένος κόσμος” αναρωτιόντουσαν με ύφος πομπώδες. Σιγά σιγά όμως άρχισε να συρρέει κόσμος προερχόμενος και από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Παρέες 2-3 ατόμων, γυναίκες με μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι , μεσήλικες, φοιτητές, μαθητές, εργάτες και κουστουμαρισμένοι. Όλοι ήταν εκεί για να δηλώσουν με την παρουσία τους την αντίθεσή τους και την αγανάκτησή τους.
Στις 19.15 η συγκέντρωση είχε φτάσει σε σημείο κορύφωσης, 800 – 1000 άτομα βρισκόντουσαν πάνω και γύρω από την πλατεία της Δημοτικής Αγοράς. Μία ομάδα ανθρώπων αποφάσισαν να κλείσουν τον δρόμο και να συνεχίσουν με καθιστική διαμαρτυρία. Κάποιοι διαφώνησαν με αυτή τη κίνηση αλά λίγοι αποχώρησαν. Έγινε κατανοητό ότι ήταν μια συγκέντρωση ακηδεμόνευτη και οι απόψεις ήταν πολλές. Υπήρχε όμως το πάθος και όταν αυτό διοχετευθεί τις επόμενες ημέρες σε ανοιχτές συνελεύσεις, συζητήσεις και ζυμώσεις τότε θα αποκτήσει και έναν παλμό συγκεκριμένο, θα διαμορφωθούν τα ειδικά πολιτικά αιτήματα και θα ξεκινήσει η αργή αλλά σταθερή αντίστροφη μέτρηση. Αρκεί να υπάρξουν οι επόμενες μέρες. Μπορεί να ακούγομαι αφελής και γεμάτος ελπίδα αλλά αυτή ήταν η εικόνα που αποκόμισα απ΄ την συγκέντρωση των αγανακτισμένων στην πλατεία Αγοράς.
Στις 20.30 το απόγευμα πολύς κόσμος ήταν ακόμα εκεί. Κυρίως νέοι άνθρωποι που βλέπουν το μέλλον τους υποθηκευμένο στην κυριολεξία. Χωρίς προοπτική αλλά με πολλά όνειρα παρέμειναν καθισμένοι στον δρόμο σε μια μορφή καθιστικής διαμαρτυρίας. Συζητούσαν. Κάποιοι μου είπαν “θέλουμε να μείνουμε εδώ το βράδυ, φέρτε μας κουβέρτες” . Άλλοι έλεγαν ότι θα φύγουν και θα επιστρέψουν πάλι αύριο. Έβλεπες όμως στα μάτια όλων την χαρά που επιτέλους κάποιοι “ξεβολεύτηκαν” και κατέβηκαν στον δρόμο. Το μόνο κοινό σημείο αναφοράς για κάθε διεκδίκηση.
Χθες διάβασα στο facebοοk “Αν είχε φορολογηθεί η χρήση του καναπέ τα πάντα θα ήταν διαφορετικά σήμερα”. Τώρα; Τώρα μνημόνιο.
Αργά το βράδυ το πλήθος που είχε παραμείνει στην Αγορά μαζεύτηκε στην πλατεία και σχημάτισαν έναν κύκλο. Σχήμα γεωμετρικό που συμβολίζει το σύνολο και την ενότητα. Κύκλος που μπορεί να φιλοξενήσει άπειρες ακτίνες και άπειρους διαμέτρους. Εκεί, ακολουθώντας διαδικασίες ανοιχτής συνέλευσης ανταλλάχθηκαν απόψεις και ακούστηκαν σκέψεις αλλά πάρθηκαν και οι παρακάτω, σημαντικότατες για το κίνημα που γεννιέται, αποφάσεις. Πρώτον, η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί και σήμερα ξανά στις 6 το απόγευμα. Στις 7 θα πραγματοποιηθεί νέα συνέλευση στην οποία θα αποφασιστεί αν θα κλείσει ή όχι ο δρόμος. Από σήμερα όλοι θα είναι πιο οργανωμένοι, θα υπάρχει “βιβλίο παραπόνων” στο οποίο ο καθένας θα μπορεί να γράψει τις εμπειρίες του ή σκέψεις σχετικές με τις μέρες που περνάμε. Πανό θα αναρτηθούν και θα εγκατασταθεί μικροφωνική. Τονίστηκε ιδιαιτέρως η αναγκαιότητα περιφρούρησης του κινήματος και η διασφάλιση της ειρηνικής του φύσης, ενάντια στις μορφές βίας, που πολιτικά έχουν φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα υπό τις παρούσες συνθήκες. Το σημαντικότερο απ’ όλα ήταν η προθυμία του κόσμου αλλά και η σύνθεση της συνέλευσης. Άτομα κάθε ηλικίας και κοινωνικής διαστρωμάτωσης συμμετείχαν σε μία διαλεκτική διαδικασία και κατέληξαν τόσο σε ποιοτικά συμπεράσματα όσο και σε αποφάσεις πρακτικών θεμάτων.
Το κίνημα παίρνει μορφή και οργανώνεται. Σαν επίλογο του άρθρου παραθέτω μέρος του κείμενου του Ισπανικού κινήματος μεταφρασμένο στα ελληνικά. “Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας.
Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί έχουν «πιστεύω», μερικοί δεν έχουν. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, και άλλοι είναι απολίτικοι. Ολοι μας όμως είμαστε ανήσυχοι και θυμωμένοι από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που βλέπουμε γύρω μας. Από τη διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών… Από το ότι οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται αβοήθητοι.
Αυτή η κατάσταση μας πληγώνει όλους καθημερινά. Όμως αν ενωθούμε μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας. “
