Ορθόδοξα και λειτουργικά με λόγια πεζά και ποιητικά μπορούμε να ομολογούμε την αγάπη μας ως αυτό που είναι, θεϊκό δώρο ζωής και επικοινωνίας, ενότητας και δημιουργικότητας.
Φυσικά το να αγαπούμε αυτούς που μας αγαπούν δεν έχει κανένα ηθικό βάρος και καμιά ιδιαίτερη αξία. Είναι υποχρέωση μας και εάν δεν το κάνουμε δείχνουμε την αχαριστία μας.
Το να αγαπούμε αυτούς που δεν μας αγαπούν ή και αυτούς που μας μισούν και υπονομεύουν την ζωή μας αυτό είναι η υπέρβαση της καθεστηκυίας κοσμικής αγαπητικής τάξης.
Είναι εισαγόμενο αγαθό η αγάπη και έχει ουράνια προέλευση. ‘’Ο Θεός αγάπη εστί’’.
Αγαπούμε λοιπόν αυτούς που δεν μας αγαπούν.
Ο Χριστός πάνω στο σταυρό την ώρα που βγαίνει η ψυχή του και που ο ιδρώτας τρέχει από το πρόσωπό του ακριβώς την ώρα που η οδύνη του σταυρικού θανάτου κορυφώνεται και νιώθει την πλήρη εγκατάλειψη όπως ο ίδιος ομολογεί «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες», αυτή τη δύσκολη και τραγική ώρα δεν νοιάζεται μόνο για τη μητέρα του και τον αγαπημένο του μαθητή, νοιάζεται προπάντων για το ληστή με τον οποίο συσταυρώνεται και του ανοίγει την πόρτα του παράδεισου «σήμερον μετ’ εμού εσοι εν τω παραδείσω», και νοιάζεται εξίσου για τους δήμιους του για τους οποίους ζητεί το έλεος του Θεού «Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην, ουκ γαρ οίδασι τι ποιούσι».
Όλα αυτά δεν είναι ενδείξεις, είναι αποδείξεις που μας πείθουν ότι πάνω στον σταυρό δεν βρίσκεται κάποιος σπουδαίος και σημαντικός άνθρωπος για τον οποίο μπορεί να γράψει ιστορία και να διηγούνται οι αιώνες, βρίσκεται και σταυρώνεται όλη η αγάπη του Θεού ο ίδιος ο Θεός, που είναι όλος αγάπη.
Ο Θεός είναι όλος αγάπη και στη σταύρωση και στο θάνατο και στον Άδη. Με την αγάπη συντρίβει τον θάνατο και γελοιοποιεί τον Άδη «Πού σου θάνατο το νίκος, πού σου Άδη το κέντρον».
Η αγάπη του Θεού είναι η δύναμη των δυνάμεων που κυριαρχεί όχι μόνο στον ουρανό και στη γη στα επουράνια και στα καταχθόνια αλλά και σε όλο το εύρος του σύμπαντος και σε όλο το σύμπαν εάν υπάρχουν.
Αυτή η αγάπη του Θεού δεν αφήνει περιθώρια για μίσος, μισαλλοδοξία και φανατισμό για ζήλεια, συκοφαντία και φθόνο, για εχθρότητα και εκδίκηση, για εσωστρέφεια και αδιαφορία.
«Πάντα υπομένει» και τους δικούς μας και τους ξένους και τους φίλους και τους εχθρούς.
«Πάντα ελπίζει». Δεν κλονίζεται και δεν απελπίζεται, δεν υποχωρεί. Αυτά είναι εγγύηση ότι ο Θεός δεν εκδικείται, δεν τιμωρεί, δεν κακοποιεί, δεν βασανίζει για κανένα λόγο.
Λέγεται ότι η τιμωρία έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα, αλλά ο σκοπός δεν μπορεί να αγιάζει τα μέσα και φυσικά ο Θεός δεν είναι παιδαγωγός είναι πατέρας στοργικός, που μόνον αγαπά.
Αυτή η παντοδύναμη αγάπη του Θεού βρίσκεται στη διάθεσή μας και ανήκει στις ευθύνες μας να την λειτουργούμε γύρω μας, κοντά και μακριά μας. Να περπατήσουμε αυτή την ταυτότητα του Θεού, ο Θεός είναι όλος αγάπη, σ’ αυτούς που ζουν την στέρηση της στοργής και της αγάπης, των δικών τους και των ξένων.
Στους περιθωριακούς, στους ναρκωμανείς, τους ανήμπορους, τους στερημένους, τους άστεγους, τους πεινασμένους, τους άρρωστους, τους φυλακισμένους, τους άνεργους και τους απελπισμένους.
Είτε γιατί απέτυχαν στις επαγγελματικές τους προσπάθειες, είτε γιατί δεν πέτυχαν τους στόχους των και στην οικογενειακή και συναισθηματική τους ζωή.
Το πρώτο που έχουμε να κάνουμε και οφείλουμε να πείσουμε με το ήθος και τη συμπεριφορά μας ότι ο Θεός βρίσκεται εδώ και μας αγαπά όλους όποιοι και αν είμαστε και σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε.
Δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι και το καλημέρα του Θεού ανακουφίζει και δίνει ελπίδα και ζωή σε όλους.
Με ένα ποτήρι νερό μπορούμε να δροσίσουμε τους διψασμένους. Με ένα πιάτο φαγητό να χορτάσουμε τους πεινασμένους και με μια επίσκεψη στο κρεβάτι του πόνου ή στο κελί της φυλακής να ελαφρύνουμε τον πόνο του ασθενή και να σπάσουμε τη μοναξιά της φυλακής.
Φυσικά δεν σταματούμε εδώ, προχωρούμε στα ενδότερα του καταπετάσματος, αγαπούμε αυτούς που όχι μόνο δεν μας αγαπούν αλλά και αυτούς που μας μισούν.
Στην αρχή θα τους παραξενέψει η συμπεριφορά μας. Μπορεί και να μας κοιτάξουν λοξά και μάλιστα με άγριο βλέμμα. Μη φοβηθούμε. «Η αγάπη έξω βάλει τον φόβον».
Επιμένουμε να εκδηλώνουμε έμπρακτα την αγάπη μας και λειτουργούμε ως εν δυνάμει λειτουργοί του Θεού την αγάπη των εχθρών, «αγαπάτε τους εχθρούς υμών».
Κάποια ώρα όσο αυθεντικά λειτουργεί η αγάπη του Θεού εμπνέει και είναι βέβαιο ότι θα τους εμπνεύσει και αυτούς.
Η κοινωνία της αγάπης που είναι το όραμα του χριστιανισμού προϋποθέτει όλη αυτή τη λειτουργική διαδικασία.
Λειτουργούμε και λειτουργούμαστε «εν ενί στόματι και μια καρδιά».
«Είπωμεν αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς». Όχι μόνοι μας, αλλά με την αγάπη του Θεού, μαζί με το Θεό.
π. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης