Έτσι ονομάζει τον σκιώδη καγκελάριο της οδύνης ο αρχηγός της ιταλικής αντιπολίτευσης, λέγοντας πως η γερμανική πολιτική είναι η συνέχιση του εθνικοσοσιαλισμού – σχεδιάζοντας να μεταβάλλει τα κράτη της ευρωπεριφέρειας σε προτεκτοράτα χρέους
«Μπορεί να σταματήσει την καταστροφή η Ευρώπη, παύοντας να δολοφονεί τους Έλληνες με στυγνό, αιμοβόρο τρόπο, παρά τις αναμφίβολες ευθύνες τους; Ασφαλώς. Μπορεί να μην εκπληρωθεί η προφητεία της κατάρρευσης του ευρώ; Μάλλον όχι, αφού η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ η Ιταλία θα αναλάβει τη σκυτάλη από την Ελλάδα πολύ σύντομα».
Η ιταλική οικονομία ευρίσκεται σε πορεία κατάρρευσης, η οποία ενισχύεται από τις κυρώσεις εναντίον του προέδρου Putin, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι εξαγωγές της στη Ρωσία κατά 29% – ενώ οι επιχειρήσεις που εξάγουν παραδοσιακά εκεί, χάνουν καθημερινά 8 εκ. €, έχοντας συνολικά 2 δις € λιγότερες πωλήσεις.
Λόγω των προβλημάτων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας εξήγγειλε φορολογικές μειώσεις, θέλοντας να σταματήσει την πολιτική λιτότητας – ενώ το δημόσιο χρέος συνεχίζει την ανοδική του πορεία, παρά τη βοήθεια της ΕΚΤ, έχοντας ξεπεράσει σε απόλυτους αριθμούς το χρέος της Γερμανίας (2,28 τρις € ή 135,1% του ΑΕΠ έναντι 2,18 τρις € ή 74,4% του ΑΕΠ της Γερμανίας).
Ο αρχηγός τώρα του μεγαλύτερου κόμματος της ιταλικής αντιπολίτευσης, ο οποίος θέλει την επιστροφή στη λιρέτα , καθώς επίσης την εθνικοποίηση των τραπεζών, θεωρεί πως η χώρα του θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το τεράστιο χρέος της ως όπλο εναντίον της Γερμανίας – ενώ θα πρέπει να διδαχθεί από τη συμπεριφορά της καγκελαρίου απέναντι στην Ελλάδα, παίρνοντας τα μέτρα της.
Εκτός αυτού, σε ένα καθόλου ευγενικό άρθρο του, γράφει πως η γερμανική πολιτική είναι η απ’ ευθείας συνέχεια του εθνικοσοσιαλισμού, έχοντας στόχο να μετατρέψει τα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας σε προτεκτοράτα χρέους, κατά το ελληνικό παράδειγμα .
Κατηγορώντας τον Έλληνα πρωθυπουργό ότι μετέτρεψε τη χώρα του σε γερμανική αποικία, με την κατάσχεση ουσιαστικά της δημόσιας περιουσίας της έναντι 50 δις €, ονομάζει το γερμανό υπουργό οικονομικών «Αδόλφο Σόιμπλε» – ενώ θεωρεί πως ο επόμενος στόχος του είναι η Ιταλία.
Οι τοποθετήσεις του Ιταλού, ο οποίος δεν είναι ο μοναδικός στην Ευρωζώνη, τεκμηριώνουν πως η νομισματική ένωση ευρίσκεται σε πορεία διάλυσης – η οποία έχει επιταχυνθεί από τη μεγάλη παγίδα που έστησε η Γερμανία στην Ελλάδα (ανάλυση), εκμεταλλευόμενη την απειρία, καθώς επίσης την απελπιστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης της.
Δυστυχώς για τη χώρα της δε, η καγκελάριος έκανε το λάθος να αναβιώσει τις μνήμες του ναζιστικού παρελθόντος, οδηγώντας την πατρίδα μας στο ικρίωμα – σε ένα τρίτο καταστροφικό μνημόνιο, το οποίο θα μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα αποτυχημένο κράτος, παρά το ότι υπάρχουν προοπτικές να αποφευχθεί η καταστροφή.
Οι επιθέσεις τώρα που δέχεται δεν είναι μόνο από τις άλλες χώρες αλλά, επίσης, από το εσωτερικό της – όπου το Spiegel γράφει ότι ο κ. Σόιμπλε, ο «σκιώδης καγκελάριος της οδύνης», επιδιώκει πλέον την ενωμένη Ευρώπη υπό την κυριαρχία της Γερμανίας .
Ειδικότερα, το περιοδικό αναφέρει πως ο πλέον δημοφιλής «δημοσκοπικά» πολιτικός της Γερμανίας, ταυτόχρονα ο πλέον μισητός στο εξωτερικό, δήλωσε ότι επιθυμεί την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – μία σκοτεινή απειλή η οποία, εάν είναι ο δρόμος που προτείνει για την νομισματική ένωση, τότε «καληνύχτα Γερμανία και καληνύχτα Ευρώπη«.
Περαιτέρω ότι ο υπουργός, έχοντας ταπεινωθεί από τον καγκελάριο Kohl, καθώς επίσης έχοντας εκμεταλλευτεί στυγνά από την κ. Merkel, αδυνατώντας να εκλεγεί στη θέση της επειδή ένας ψυχοπαθής τον πυροβόλησε, αναγκάζοντας τον να μείνει εφ’ όρου ζωής στην αναπηρική καρέκλα, είναι πιο ισχυρός από ποτέ – ενώ δεν έχει να χάσει τίποτα.
Έχει αναδειχθεί δε σε έναν σκιώδη καγκελάριο του πόνου, ο οποίος είναι «ο τελευταίος απελευθερωτής του πνεύματος» – κατά τον Νίτσε που τον περιέγραψε ως εξής:
«Εκείνος ο μακρύς, βραδύς πόνος, εντός του οποίου καιγόμαστε αργά όπως το χλωρό ξύλο, το οποίο χρειάζεται πολύ χρόνο για να καεί – αυτός είναι που αναγκάζει εμάς τους φιλοσόφους να αναδυθούμε στο τελευταίο βάθος μας«.
Το βασικό ερώτημα εδώ είναι βέβαια πως μπορεί να απελευθερωθεί από αυτόν τον πόνο ο κ. Σόιμπλε, αφού δεν είναι φιλόσοφος αλλά πολιτικός – ένας άνθρωπος που υποφέρει από πολλές παράπλευρες ασθένειες, οι οποίες τον κατασπαράζουν ψυχικά και σωματικά λόγω της μακρόχρονης αναπηρίας του, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας του Spiegel.
Ολοκληρώνοντας την αναφορά του περιοδικού, όταν γνωστός βουλευτής του γερμανικού κόμματος των πρασίνων λέει ότι, «Ο άκαρδος, κυριαρχικός και μισητός Γερμανός έχει ξανά ένα πρόσωπο, ένα όνομα, αυτό του Σόιμπλε«, τότε η θέση του κινδυνεύει – αν και αντιμετωπίζει τα πάντα με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, όπου όμως διακρίνει κανείς πως η ψυχή του δεν είναι αμέτοχη, έχοντας μάθει να αντιμετωπίζει τον πόνο ειρωνικά. Όπως γράφει άλλωστε ο Νίτσε,
«Εμείς οι φιλόσοφοι δεν είμαστε ελεύθεροι να διαχωρίζουμε την ψυχή από τη σώμα, όπως κάνει ο λαός – ακόμη περισσότερο, δεν είμαστε ελεύθεροι να διαχωρίζουμε την ψυχή από το πνεύμα«.
Επίλογος
Δεν θέλουμε να κατακρίνουμε το Γερμανό υπουργό, όπως οι άλλοι – πόσο μάλλον όταν αυτός τουλάχιστοναγαπάει και φροντίζει περισσότερο την πατρίδα του, από όσο όλοι οι Έλληνες πολιτικοί μέχρι σήμερα, οι οποίοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για το δικό τους συμφέρον.
Άλλωστε γνωρίζουμε πολύ καλά τα δικά μας σφάλματα, όπως το κλείσιμο των τραπεζών, το οποίο ασφαλώς δρομολόγησε η κυβέρνηση – προκαλώντας το φόβο των Ελλήνων για την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας τους, παράλληλα με την έξοδο της από το ευρώ, ενώ δεν επέβαλλε ως όφειλε έγκαιρα ελέγχους στη διακίνηση των κεφαλαίων, διαπιστώνοντας εκροές χρημάτων άνω των 40 δις €.
Έτσι μετέτρεψε την κρίση ρευστότητας των τραπεζών σε κρίση φερεγγυότητας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν – οπότε να χαθούν οι καταθέσεις των Ελλήνων που εμπιστεύθηκαν την κυβέρνηση της, αφήνοντας τα χρήματα τους στην Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά, η υπόλοιπη Ευρώπη, κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία, μπορεί πράγματι να βοηθήσει την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την κρίση, χωρίς να χρειάζονται ιδιαίτερες προσπάθειες – αρκεί να αυξήσουν οι εταίροι μας τις εισαγωγές ελληνικών προϊόντων, να δημιουργηθεί δηλαδή ζήτηση στο εξωτερικό, αφού δεν υπάρχει στο εσωτερικό, οπότε να αναβιώσει ο παραγωγικός ιστός της χώρας μας.
Απλά και μόνο η άνοδος των σχεδόν μηδενικών εξαγωγών μας κατά 20%, θα προσέθετε στο ΑΕΠ μας περί τα 8 δις €, αυξάνοντας το κατά 4% – οπότε θα αντισταθμιζόταν η κατάρρευση του από τα μέτρα του νέου εγκληματικού μνημονίου. Εάν δε βοηθιόταν παράλληλα και ο τουρισμός, τότε η Ελλάδα θα τα κατάφερνε εύκολα – με την απλή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους της στα 70 χρόνια, με επιτόκια κάτω του 1%.
Όλα τα υπόλοιπα, όπως η υποστήριξη της Γαλλίας ή της Ιταλίας, είναι απλά λόγια που δεν συνοδεύονται με πράξεις – θεωρίες, οι οποίες δεν είναι καλύτερες από την προτεσταντική ηθική και τον κυνισμό του Γερμανού, ο οποίος ονειρεύεται τη δόξα των προγόνων του.
