Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος, συγγραφέας
Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε σε μια μεγάλη λίμνη ένας μεγάλος πληθυσμός βατράχων! Πρέπει να ήταν μερικές δεκάδες χιλιάδες, μια κοινωνία δηλαδή μέσα στη λίμνη, με άλλα λόγια (και με τα δεδομένα κείνης της μακρινής της εποχής) μια πόλη βατραχίσια, μια βατραχούπολη
…Κυλούσε ήρεμα και ήσυχα η ζωή μέσα στη λίμνη και στις ακρολιμνιές που την περιστοιχίζανε. Σκαρφαλωμένοι οι βάτραχοι όλη τη μέρα εις τα ευρύχωρα και πάμπολλα τα νούφαρα, κυνήγαγαν τις μύγες, τα κουνούπια κι άλλα λογής-λογής ζωύφια, ή έβγαιναν στις όχθες κι απολάμβαναν τη σιγουριά της στέριας γης.
Τα βράδια έστηναν στις όχθες μια ατελείωτη καλά ενορχηστρωμένη συναυλία κι αντιλαλούσανε οι γύρω λόγγοι και οι χαράδρες. Και’ κει, κάτω απ’το μαγευτικό το φεγγαρίσιο φως έπλεκαν τα ειδύλλια με νεαρές βατραχοπούλες οι έφηβοι οι βάτραχοι, και οι θάμνοι και τα νούφαρα γίνονταν μάρτυρες στιγμών ερωτικών απ’τα χαρούμενα εκείνα πλασματάκια.
Ανάμεσά τους έπλεαν και φρίσαλα, στοιχείο απαραίτητο σε κάθε κοινωνία όντων, μα και φελλοί. `Ηταν η ζωντανή η απορία σε κείνα τα μικρά τα βατραχόπουλα αλλά και στους μεγάλους, τους αναλφάβητους τους βάτραχους: Πώς –τάχα- πλέουν οι φελλοί μα και τα φρίσαλα; Γιατί δεν πλέει άραγε της νιόνυφης βατραχοπούλας η χρυσή βέρα, που έπεσε και χάθηκε στο άπατο νερό; Την απορία έλυσε ο πρωτόγερος, ο γέρο-βάτραχος στη λίμνη:
« Ξέρετε, είναι ο νόμος της ζωής αυτός. Πλέουν και επιπλέουνε τα φρίσαλα μα και οι φελλοί. Για δείτε αυτόν ‘κει κάτω το φελλό που επιπλέει! Όμως, βουλιάζει το χρυσάφι, δεν το μπορεί να κρατηθεί στην επιφάνεια σαν έχει βάρος, που δυστυχώς, δεν εκτιμάται απ’το νερό. Το καταπίνει, αλλά ανέχεται το φρίσαλο και το φελλό σαν έχουν βάρος τόσο δα μικρό…»
…`Ετσι περνούσε ο καιρός στη βατραχούπολη. Οι βάτραχοι, στήνανε τις βραδιές τις συναυλίες τους στο φεγγαρόφωτο, χαιρόντουσαν, έπλεκαν τα ειδύλλιά τους εις τη μαγευτική ακρολιμνιά μα κι εχαλάρωναν στων νούφαρων την απλωσιά, την ίδια ώρα που τα φρίσαλα και οι φελλοί συνέχιζαν το λίκνισμά τους στα νερά, σίγουρα πως «…η ελαφρότητα του είναι τους…» (ως έλεγε ο πρωτόγερος), θα τα κρατά στην επιφάνεια…
…Ήρθε η εποχή, όπου οι βάτραχοι θα έπρεπε να μαζευτούν για να εκλέξουν το νέο Αρχηγό στη βατραχούπολη. Είχε τελειώσει η θητεία που είχαν δώσει στον προηγούμενο, είχε γεράσει πια, έπρεπε να’βρουν νέο αρχηγό. Βγήκε τελάλης στις βατραχογειτονιές, διαλάλησε το νέο, πως έπρεπε να συναχτούν οι υποψήφιοι στο πιο ψηλό το νούφαρο, να μαζευτούν στα γύρω τα βατράχια για να τους δουν ν’αποφασίσουν. `Ετσι κι έγινε. Μαζεύτηκαν το δειλινό οι υποψήφιοι και ο πρωτόγερος ο βάτραχος όρισε άθλημα για συναγωνισμό, το πιο γλυκό κελάηδημα. …Κίνησαν οι αγώνες. Στην υστεριά, φόρεσε ο πρωτόγερος το στέμμα σ’ ένα ηλιόκαυτο και όλο σφρίγος βάτραχο, που’χε την πιο γλυκιά όσο και λαοπλάνα ξεχωριστή λαλιά. Οι άλλοι βάτραχοι τον χειροκρότησαν και στήσανε το γλέντι της βραδιάς…
Την άλλη μέρα ο νέος άρχοντας, έπρεπε να ορίσει συμβουλάτορες, αυλικούς και το γραμματικό του. `Ετσι κι έγινε. Μόνο, που όρισε μονάχα ένα συμβουλάτορα, ένα μεσόκοπο όσο και διαβασμένο βάτραχο. (Ο ρόλος των συμβούλων σε κείνη τη μακρινή την εποχή στη βατραχούπολη, ήταν, να είναι στο εξής η συντροφιά του αρχηγού σε κάθε του βήμα, στην κάθε του βουτιά, στην κάθε περιδιάβασή του στις βατραχογειτονιές. Κρατούσανε τα χέρια τ’ αρχηγού κι όπως τον είχανε στη μέση, στ’αλήθεια μοιάζανε σαν…σιαμαίοι τρίδυμοι. Τόσο κοντά στον αρχηγό, έπρεπε να είν’ οι συμβουλάτορες). Το πιο παράξενο λοιπόν σε τούτο τον καινούριο αρχηγό, ήταν πως το ζερβό (1) του χέρι του το κρατούσε ο συμβουλάτορας ο βάτραχος, μα στο δεξί του χέρι, κράταγε ένα…πελώριο φελλό! Απόρησε ο συμβουλάτορας ο διαβασμένος βάτραχος, ξερόβηξε μα σιώπησε, καθώς δεν ήταν πρέπον να σχολιάζει του αρχηγού τις αποφάσεις.
…Έτσι λοιπόν συντροφιασμένοι ο αρχηγός, ο συμβουλάτορας και ο φελλός κολύμπαγαν στα ήσυχα νερά της λίμνης και ο καιρός περνούσε –καθώς λεν- καλά για τον καινούριο αρχηγό, καλύτερα για τον ζερβό του συμβουλάτορα, μα πιο καλά απ’όλους πέρναγε ο φελλός, σαν έγινε το αποκούμπι το δεξί του αρχηγού! `Οσο για το λαό, καλά περνούσε, μόνο που κάποιοι από δαύτους, μαζί και ο πρωτόγερος ο βάτραχος, δεν έβλεπαν με καλό μάτι το φελλό, στην τρίδυμη παρέα…
…Μια μέρα, σήκωσε κύμα ο γαρμπής στη λίμνη…Τα νούφαρα λουφάξανε στη δίνη του νερού και η συντροφιά, καταμεσής στη λίμνη να παλεύει με το “υγρό στοιχειό” που τους πετούσε στα ψηλά και τους εβύθιζε στο χάος. `Ωρα πολύ παλέψανε. Στην υστεριά, χάθηκε ο αρχηγός, χάθηκε και ο συμβουλάτορας! Απόμεινε μονάχα ο φελλός, να σεργιανίζει στη δίνη του κακού…
…Επέρασε καιρός… Έπεσε θλίψη εις τη βατραχούπολη και μόνο ο φελλός αρμένιζε αμέριμνος στα γαλανά νερά της λίμνης, στην αναζήτηση καινούργιου αρχηγού να γίνει αποκούμπι και ποιος ξέρει, ίσως και βασιλιάς στη λίμνη, μιας κ’ήτανε αβύθιστος…
…Έζησε ο φελλός καλά και ’μεις θα θέλαμε να λέγαμε καλύτερα, μα η ζωή δεν είναι παραμύθι. Μας έμεινε όμως στ’αυτιά έως τα σήμερα η ζωντανή ηχώ από τα λόγια του πρωτόγερου, του βάτραχου: «Πάντα θα επιπλέουν οι φελλοί, σαν δεν το επιτρέπει να βουλιάξουν η ελαφρότητα του είναι τους…Βουλιάζει το χρυσάφι, μιας και δεν εκτιμάται από το νερό το βάρος του.…»…
(1) ζερβό(ς) = αριστερό(ς)
