Στην ανάρτηση του με τίτλο «Η Δεξιά, οι δωσίλογοι και ο Μακρυγιάννης», ο Νίκος Μπίστης τοποθετήθηκε για τα όσα συνέβησαν την Τρίτη κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την προανακριτική για τον Νίκο Παππά, αφήνοντας σαφείς αιχμές για την τοποθέτηση του Παύλου Πολάκη.
Σημειώνεται πως ο κύριος Πολάκης ανέφερε, μεταξύ άλλων, πως «υπάρχει η παράταξη των Κολοκοτρώνηδων, του Μακρυγιάννη, του Βελουχιώτη και υπάρχει η παράταξη των Κοτζαμπάσηδων και προεστών, των συνεργατών των Γερμανών και του Τσολάκογλου», προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις βουλευτών της ΝΔ.
Χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα μια ιστορία από την εποχή που βρέθηκε έγκλειστος στο Κέντρο Εκπαίδευσης Στρατιωτικής Αστυνομίας της ΕΣΑ, ο Νίκος Μπίστης υπογράμμισε πως, όταν έπεσε η δικτατορία, «ο καθένας, κατά κανόνα, πήγε στην παράταξη του».
«Είμασταν αντίπαλοι και πάλι, με μια μεγάλη διαφορά: χωρίς το μίσος που σφράγισε το μετεμφυλιακό κράτος και με μια κοινή έγνοια να μην τραυματίζουμε με ακρότητες την δημοκρατία μας», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Στο υστερόγραφό του, μάλιστα, ανέφερε πως «δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι στο ίδιο κόμμα με τον στρατηγό Μακρυγιάννη», για να προσθέσει λίγο παρακάτω:
«Νομίζω πάντως ότι είναι καλύτερα να μην μοιράσουμε κομματικά βιβλιάρια στους αγωνιστές του 21. Να τους τιμήσουμε στα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης αφήνοντας τους ήσυχους στην πινακοθήκη του έθνους, με την μεγαλοσύνη τους και τις αντιφάσεις τους».
Η ανάρτηση του Νίκου Μπίστη
Η δεξιά, οι δωσίλογοι και ο Μακρυγιάννης
Το καλοκαίρι του 1973 περίπου τριάντα αριστεροί φοιτητές είμασταν κρατούμενοι στο ΚΕΣΑ (Κέντρο Εκπαίδευσης Στρατιωτικής Αστυνομίας) της μισητής ΕΣΑ. Ξαφνικά ένα βράδυ μας άφησαν ήσυχους και καταπιάστηκαν με κάτι νεοφερμένους που δεν ήταν ούτε φοιτητές, ούτε αριστεροί.
Από τις φωνές τους και τα τακ τακ στον τοίχο των κελιών μάθαμε ότι ήταν αξιωματικοί από το Κίνημα του Ναυτικού. Εκείνο το βράδυ συνειδητοποιήσαμε ότι όλοι οι αξιωματικοί δεν είναι φασίστες και ότι όλοι οι δεξιοί δεν ήταν οπαδοί της χούντας ή παιδιά δωσιλόγων και μαυραγοριτών. Και το χαρήκαμε. Όχι μόνο γιατί πήραμε μια ανάσα αλλά γιατί καταλάβαμε ότι είναι λίγα τα ψωμιά της δικτατορίας.
Και οι δεξιοί αξιωματικοί στα διπλανά κελιά συνειδητοποίησαν ότι δεν είμαστε οι αιμοσταγείς εαμοβούλγαροι με τα κονσερβοκούτια , όπως τους μάθαιναν στην Σχολή Ευελπίδων.
Όταν έπεσε η δικτατορία ο καθένας, κατά κανόνα, πήγε στην παράταξη του. Είμασταν αντίπαλοι και πάλι, με μια μεγάλη διαφορά : χωρίς το μίσος που σφράγισε το μετεμφυλιακό κράτος και με μια κοινή έγνοια να μην τραυματίζουμε με ακρότητες την δημοκρατία μας. Η οποία άντεξε και αντέχει 47 χρόνια με διάφορες κυβερνήσεις που επέλεξε ο λαός με την ψήφο του . Δεξιές της ΝΔ , κεντροαριστερές του ΠΑΣΟΚ και την αριστερή του ΣΥΡΙΖΑ. Όλες , με τα συν και τα πλην τους , τήρησαν τον δημοκρατικό κανόνα.
Το τελευταίο διάστημα με τις αλλεπάλληλες και ποικίλες κρίσεις διάφοροι φανατικοί σε όλο το φάσμα επιδίδονται σε ασκήσεις ρητορικής μίσους. Άλλοι ονειρεύονται τρόπους να μην ξανακυβερνήσει η Αριστερά, άλλοι βουτάνε στο παρελθόν επιλεκτικά και αφοριστικά για την δεξιά.
Εμείς οι αριστεροί είμαστε περήφανοι για την παράταξη μας, τους αγώνες της, τις θυσίες της για τον λαό και την πατρίδα. Ξέρουμε ταυτοχρόνως ότι στην Ιστορία μας υπάρχουν και μαύρες σελίδες προς αποφυγή. Δεν έχουν μόνο οι άλλοι, έχουμε και εμείς. Και προσφέρουμε υπηρεσία στην Αριστερά όταν είμαστε αυστηροί προς εκείνους που με επιπολαιότητα βουτάνε την γλώσσα τους στο μελάνι από αυτές τις σελίδες.
ΥΓ Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι στο ίδιο κόμμα με τον στρατηγό Μακρυγιάννη. Θα στενοχωρήσω τους πολλούς θαυμαστές του , αριστερούς , δεξιούς και κυρίως Πασόκους ( λόγω 3ης του Σεπτέμβρη).
Η γενιά του 30 φιλοτέχνησε το πορτρέτο του και μας κληροδότησε την αγιογραφία του. Ήταν άνθρωπος της εποχής του με ανατάσεις, πάθη και αδυναμίες. Αγωνιστής αλλά και τοκογλύφος, πότε με τον Κολοκοτρώνη, πότε κατά των καπεταναίων, στην αρχή με τον Όθωνα, τελικά απέναντι του.
Ως αριστερός θα προτιμούσα βέβαια να είμαι στο ίδιο κόμμα με τον Ρήγα Φεραίο και να πουλούσα κάθε Κυριακή την Ελληνική Νομαρχία του Έλληνος του Ανωνύμου. Νομίζω πάντως ότι είναι καλύτερα να μην μοιράσουμε κομματικά βιβλιάρια στους αγωνιστές του 21. Να τους τιμήσουμε στα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης αφήνοντας τους ήσυχους στην πινακοθήκη του έθνους, με την μεγαλοσύνη τους και τις αντιφάσεις τους.