Του Άκη Κοσώνα
Τώρα πιά γίνεται αυτό που λέγαμε ήδη πριν τις ευρωεκλογές του Μαίου, ότι δηλαδή η πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβεται, δεν μπορεί να (απο)κρυβεί άλλο και οι εταιρείες θα αρχίσουν κάθε μια με τον τρόπο της να το δέχονται και να το παρουσιάσουν ως σταθερό εύρημα. Αναρωτιόμασταν μάλιστα (ρητορικά βέβαια) τι θα πουν και πως θα δικαιολογηθούν το βράδυ των ευρωεκλογών ορισμένοι εκπρόσωποι εταιρειών που επέμεναν να βγάζουν ακόμα και πρώτη τη ΝΔ όταν κάτι τέτοιο δεν προέκυπτε ούτε απο αναλυτές της τέως Ρηγίλλης και νυν Συγγρού.
Πέρασαν κάτι μήνες απο τότε. Καμιά μέτρηση που ακολούθησε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών (περίπου 4% μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ απο τη ΝΔ) δεν αποπειράθηκε να βρει τη ΝΔ προηγούμενη, ακόμα και οι πιό συντηρητικές έδιναν προβάδισμα +2% στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και, σήμερα φτάσαμε στο σημείο να γίνεται λόγος ακόμα και για αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος προϋποθέτει σειρά όρων (εκτός αν πάρει 40-42%) αλλά είναι η δημοσκοπική απίσχναση του δεύτερου κόμματος (που αποτελεί τον κορμό της κυβέρνησης απο τον Ιούνιο του 2012) και η διαρκής πτώση σταθερά σε μονοψήφια χαμηλά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ που φέρνουν πιό κοντά την αυτοδυναμία. Διότι αν απέχει το πρώτο κόμμα απο το δεύτερο 8-10 ποσοστιαίες μονάδες και το ΠΑΣΟΚ κινηθεί στο 5-6% τότε εξ αποτελέσματος ενισχύεται η δύναμη του κόμματος που προηγείται. Οι μισοί (και πλέον) αναποφάσιστοι ψηφοφόροι πηγαίνουν κατα κανόνα στο κόμμα που φαίνεται ότι κερδίζει τις εκλογές. Τα αποτελέσματα των πρόσφατων μετρήσεων βάζουν κόμματα και πολιτικούς χώρους σε νέες θέσεις του πολιτικο/εκλογικού χάρτη.
Ο δεύτερος κυβερνητικός εταίρος (ΠΑΣΟΚ) πού είδε το 2012 την εκλογική του δύναμη να συρρικνώνεται απο το κατά μέσο όρο 40-45% στο 12,28% κι απο εκεί να πηγαίνει στις ευρωεκλογές του Μαίου στο 8,02% , ήδη προπονείται γαι την πολιτική του επιβίωση μέσω άλλης συμμετοχής σε άλλη κυβέρνηση. Είναι φυσικά εξαιρετικά αμφίβολο αν η υπονούμενη ευελιξία του τελευταίου καιρού (σχετικές δηλώσεις Ευ. Βενιζέλου, Κ. Σκανδαλίδη) περί συμμετοχής σε κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο (!) που παραπέμπει σε ευκολία μετακίνησής του απο την κυβέρνηση της ΝΔ σε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα του δώσει εκλογικά κέρδη. ΄Αλλωστε είναι η πολιτική και οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ που διαμόρφωσαν το σημερινό εκλογικό και δημοσκοπικό ποσοστό του. Είναι φανερό πάντως ότι αναζητά τρόπους να σταθεί σε μια νέα κυβερνητική συμμαχία, κάτι που ελπίζει ότι θα του δώσει μεγαλύτερη εκλογική υπόσταση τόσο επειδή η νέα συμμαχία θα είναι πιό κοντά στις ιδεολογικές αρχές του (όσο κι αν οι έννοιες έχουν πληγεί ίσως ανεπανόρθωτα) όσο και επειδή θα εμφανίζεται ως δύναμη σταθερότητας που αίρεται συμπαθειών και αντιπαθειών για το καλό της χώρας. Εδώ φυσικά ελοχεύει ο κίνδυνος ανεκδοτολογίας ως προς τησυνθηματολογία και το επιχείρημα «σώζουμε τη χώρα».
Η Μ. Ρεπούση αντιλαμβανόμενη εγκαίρως ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έχει σημαντικές πιθανότητες να επιβιώσει εκλογικά και μπεί στη Βουλή ξεπερνώντας το τεράστιο (γι΄αυτήν σήμερα) όριο του 3% προτείνει εκλογική συμμαχία των αριστερών δυνάμεων (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι Πράσινοι και τμήματος του ΠΑΣΟΚ) με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και συμμετοχή στις εκλογές με κοινό ψηφοδέλτιο. Στην περίπτωση της ΔΗΜΑΡ βέβαια που συνετρίβη στις ευρωεκλογές συγκεντρώνοντας μόνο 1,20% απο 6,25% του Ιουνίου 2012) θα είναι καθοριστικός ο ρόλος των αποφάσεων του ιδρυτή της Φώτη Κουβέλη αλλά και σημαντικών στελεχών με πολιτική αυτονομία όπως ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης. Ο τελευταίος έχει απο καιρό θέσει το ζήτημα δημιουργίας ενός φορέα που ονόμασε Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά στον οποίο θα κινούνται οριζόντια βουλευτές και στελέχη κομμάτων με στόχο την ενοποίηση του χώρου σε μιά προοπτική δημιουργίας της κυβερνώσας αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει άλλο δρόμο από αυτόν του «προσκλητήριου ενότητας» που κάνει απο τις ευρωεκλογές και μετά ο Α. Σαμαράς κι αν αποδώσει, απέδωσε. Αν όχι τα εκλογικά αποτελέσματα θα είναι ακόμα χειρότερα απ΄αυτά που περιμένουν. Μπορεί στην επετειακή συνάντηση της Χαλκιδικής να ήταν όλοι ή οι περισσότεροι απο τα ιστορικά στελέχη εκεί, αλλά το πρόβλημα για τη ΝΔ είναι ότι τον πολιτικό, προγραμματικό, ενωτικό, ιδεολογικό της λόγο εκφράζει προς τα έξω μια μικρή ομάδα πρόσφατων μεταγραφών απο την ακροδεξιά την οποία ο Α. Σαμαράς εμπιστεύτηκε είτε για επικοινωνιακούς είτε για άλλους λόγους. Όταν δηλαδή η ΝΔ εκπροσωπείται απο τον Αδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη που δεν είναι καν ΝΔ δημιουργούται ερωτήματα για τη δομή, τις αξίες και τον ρόλο του κόμματος και στους παραδοσιακούς της ψηφοφόρους και σε αυτούς που πηγαινοέρχονται. Για τον κόσμο της ΝΔ είναι τουλάχιστον παράξενο να μην εμφανίζονται με δημόσιο λόγο τα κανονικά και γνωστά στελέχη της ΝΔ που φυσικά για δικούς τους λόγους απέχουν και περιμένουν τις εξελίξεις.
Αντιθέτως, σε απολύτως ασφαλή θέση είναι το ΚΚΕ που ενοχλείται μεν απο την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ σταθερά στην πρώτη θέση, αλλά οχυρωμένο το ίδιο στη λογική και το επιχείρημα «δεν είμαστε αριστεροί είμαστε κομμουνιστές» άρα δεν είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε αριστερή κυβέρνηση, δεν νιώθει ότι πιέζεται να κάνει κάτι διαφορετικό απ΄ότι κάνει. Οι μετρήσεις μάλιστα του δίνουν και ποσοστά μεγαλύτερα τόσο από του Ιουνίου 2012 (4,50%) όσο και αυτά των πρόσφατων ευρωεκλογών (6,11%), μια και κινείται σταθερά πάνω απο το 6%.
Το Ποτάμι είναι ένα ερωτηματικό τόσο για τον κόσμο όσο και …για το ίδιο. Οι μετρήσεις αδυνατούν να υπολογίσουν την πραγματική επιρροή του ή το ποσοστό που εκφράζει την εκλογική επιλογή των πολιτών, τόσο επειδή δεν υπάρχει ισχυρό προηγούμενο (μόνο τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές του Μαίου 2014 έχουμε-6,60%) όσο και επειδή η έλλειψη σαφών θέσεων για σαφή ζητήματα δημιουργούν ένα ελαστικό και βολικό περιβάλλον για τους ψηφοφόρους που όμως δεν ξέρουμε για πόσο καιρό και σε ποιό βαθμό θα διατηρηθεί. Είναι πολύ πιθανό λόγω της ευελιξίας που διαθέτει ως μη ακραιφνώς κομματικός χώρος να υποστεί αλλαγές, μεταλλάξεις, κινητικότητα και να αποτελέσει στέγη είτε αυτούσιο είτες ως «ομπρέλλα» διαφόρων προσώπων και σχημάτων που σήμερα κινούνται ή ανήγκουν σε άλλα κόμματα.
tvxs.gr