Χθες δημοσιεύσαμε ένα πολύ κατατοπιστικό άρθρο του και συνεργάτη της εφημερίδας μας Δρ. Γιώργο Λιμαντζάκη που εξήγησε αναλυτικά γιατί η οποιαδήποτε διεκδίκηση της Τουρκίας επί της Κρήτης είναι αβάσιμη.
Όπως αναφέρει ο Δρ. Λιμαντζάκης:
“…κανένα κράτος και καμία κυβέρνηση δεν αμφισβήτησε τη μεταβίβαση και υπαγωγή της Κρήτης στην Ελλάδα, κατάσταση που εξακολουθεί να ισχύει έως σήμερα, καθώς η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει αναγνωρίσει ή θέσει -σε οποιοδήποτε επίπεδο- τέτοιο ζήτημα”.
Η αρχική αμφισβήτηση έγινε από έναν δημοσιογράφο, τον Umit Yalim ο οποίος υποστηρίζει ότι το καλοκαίρι του 1913 η Σερβία και η Βουλγαρία δεν παραιτήθηκαν από τα δικαιώματά τους επί της Κρήτης υπέρ της Ελλάδας, αλλά υπέρ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Το «επιχείρημά» του ως προς αυτό είναι ότι κατά την παραίτησή τους η Σερβία και η Βουλγαρία δεν ανέφεραν ονομαστικά ότι παραιτούνται «υπέρ της Ελλάδας», άρα κατά τον ίδιο η παραίτησή τους ανάσχεσε τη μεταβίβαση, με αποτέλεσμα τα «μερίδια» που τους αναλογούσαν να «επιστραφούν» στο οθωμανικό κράτος.
Επιχειρώντας να οπτικοποιήσει τον παραλογισμό του, ο κ. Yalım έφτιαξε έναν χάρτη στον οποίο εικονίζεται η Κρήτη μοιρασμένη σε τέσσερα κάθετα χωρισμένα κομμάτια, τα οποία έχει αυθαίρετα «μοιράσει» στους τέσσερις Βαλκάνιους συμμάχους (αποδίδοντας -κατά προσέγγιση- το Λασίθι στη Σερβία, το Ηράκλειο στο Μαυροβούνιο, το Ρέθυμνο στη Βουλγαρία και τα Χανιά στην Ελλάδα). Χωρίς να κάνει καμία αναφορά στο πως το Μαυροβούνιο παραιτήθηκε υπέρ του οθωμανικού κράτος (μάλλον του ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια), σε επόμενο χάρτη εικονίζει τα μερίδια των τριών Βαλκάνιων συμμάχων της Ελλάδας ως «επιστραφέντα» στο οθωμανικό κράτος -και μάλιστα χωρίς καν να το αναφέρει, αφού καταλήγει κατευθείαν στο συμπέρασμα ότι «στην Ελλάδα ανήκει μόνο το 1/4 της Κρήτης», ενώ «τα 3/4 της Κρήτης και 14 νησιά γύρω από αυτήν ανήκουν στην Τουρκική Δημοκρατία». Σύμφωνα με τη «λογική» του, τα νησιά γύρω από την Κρήτη θα πρέπει να είναι κάποιο είδος bonus!
Εάν ο κ. Yalım είχε επιδείξει σπουδή αντίστοιχη με την εικονογράφηση στο να ψάξει τι προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο, θα είχε ανακαλύψει ότι η παραίτηση ενός κράτους από την άσκηση κυριαρχίας επί ορισμένου εδάφους δεν γίνεται υπέρ του «προκατόχου» ή «παρόχου» (εν προκειμένω του Οθωμανού σουλτάνου), αλλά υπέρ των άλλων «διαδόχων» ή «δικαιούχων» που έχουν δικαιώματα επ’ αυτού (εν προκειμένω της Ελλάδας). Κατά συνέπεια, μετά την παραίτηση των Βαλκάνιων συμμάχων της Ελλάδας από τα δικαιώματα που απέκτησαν επί της Κρήτης με τη Συνθήκη του Λονδίνου, το νησί πέρασε ασφαλώς και καθ’ ολοκληρία στην Ελλάδα, η οποία ασκούσε ήδη και ασκεί έκτοτε αδιάλειπτα την κυριαρχία της επ’ αυτού.
Ο Δρ. Λιμαντζάκης συνεχίζει τονίζοντας ότι:
“…με τη Συνθήκη του Λονδίνου ο Οθωμανός σουλτάνος εκχώρησε την Κρήτη ονομαστικά «εις τους Συμμάχους Ηγεμόνας», υπέρ των οποίων παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμά του επ’ αυτής. Πιστή σε όσα συμφώνησε και ερμήνευσε κατά τον ίδιο τρόπο που ερμήνευσαν και τα άλλα συμβαλλόμενα μέρη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν διεκδίκησε ξανά την Κρήτη, αλλά ούτε και αμφισβήτησε την μεταβίβαση και υπαγωγή της στην Ελλάδα μέχρι το τέλος της ύπαρξής της. Η στάση της αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο μια συνθήκη μπορούν να ερμηνεύσουν αυθεντικά μόνο οι ίδιοι οι συμβαλλόμενοι.”
Και συνεχίζει τονίζοντας ότι:
“Ένα άλλο γεγονός που ο κ. Yalım σκόπιμα παραβλέπει ή υποβαθμίζει είναι ότι το κράτος που εκχώρησε την Κρήτη το 1913 ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και όχι η σημερινή Τουρκία που ιδρύθηκε το 1923 και αρέσκεται να προβάλλεται ως διάδοχο κράτος της. Ως προς τα ζητήματα διαδοχής, το Διεθνές Δίκαιο προβλέπει ότι «ανεξαρτήτως του αν το προγενέστερο κράτος [Οθωμανική Αυτοκρατορία] εξακολουθεί ή όχι να υφίσταται, κάθε Συνθήκη ισχύουσα κατά το χρονικό σημείο της διαδοχής των κρατών έναντι του συνόλου του εδάφους του προγενέστερου κράτους εξακολουθεί να ισχύει έναντι κάθε διάδοχου κράτους», όπως η Τουρκία. (Άρθρο 34 της Σύμβασης της Βιέννης του 1978)”.
Τώρα γνωρίζουμε ότι το αφήγημα Yalim δεν ήταν τυχαίο ή απλά γραφικό όπως φάνηκε αρχικά αφού φαίνεται ότι υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια αμφισβήτησης της κυριότητας της Κρήτης μέσω της προσφυγής 100 τουρκικών ΜΚΟ στο Δικαστήριο της Χάγης.
Και βεβαίως, μόνο του ότι καθόμαστε και συζητούμε για αυτό το θέμα είναι μία μικρή νίκη της Τουρκίας.
Αυτό που προκύπτει είναι ότι οι αρχές της Ελλάδας πρέπει να είναι σε απόλυτη ετοιμότητα για να δώσουν τις κατάλληλες απαντήσεις στα ανιστόρητα παραμύθια της Τουρκικής ηγεσίας γιατί, όπως σημειώνει και ο ιστορικός Δρ. Λιμαντζάκης “οι κλιμακούμενες προκλήσεις και αμφισβητήσεις της Άγκυρας μπορεί να δημιουργήσουν σε βάθος χρόνου «έθιμο» (όπως για παράδειγμα οι παραβάσεις και παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου), το οποίο η τουρκική πλευρά αργότερα επικαλείται για να αμφισβητήσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα ή να διεκδικήσει δικαιώματα και αρμοδιότητες σε περιοχές που κατά το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει”.
