Με ιδιαίτερη έμφαση και αυστηρό τόνο, ο επικεφαλής της Μείζονος Αντιπολίτευσης στον Δήμο Καντάνου – Σελίνου, Ευτύχης Δαμηλάκης, άσκησε κριτική για τη φετινή τελετή μνήμης των 84 χρόνων από το Ολοκαύτωμα της Καντάνου, εκφράζοντας έντονο προβληματισμό για τη μετάλλαξη της εκδήλωσης από φόρο τιμής σε χώρο πολιτικών σκοπιμοτήτων και ιδεολογικής εκτροπής.
Ο κ. Δαμηλάκης κατέκρινε ευθέως τον αποκλεισμό του Γερμανού Πρέσβη από την κατάθεση στεφάνου και από κάθε δημόσια ομιλία, χαρακτηρίζοντάς τον ως «επίσημο εκπρόσωπο ενός κράτους με ιστορικό και ηθικό χρέος απέναντι στην Κάντανο». Όπως υπογράμμισε, «η σιωπή δεν είναι πάντα αντίσταση – και σε αυτή την περίπτωση, η σιωπή έγινε απόρριψη ενός βήματος ευθύνης». Για τον ίδιο, η επιλογή της απομόνωσης του Πρέσβη αντί να ενισχύει τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, την υπονομεύει.
Σφοδρή ήταν η αντίδρασή του και για την ανάρτηση πανό με σύνθημα υπέρ της Παλαιστίνης κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, από παιδιά ντυμένα με παραδοσιακές στολές. Ο κ. Δαμηλάκης χαρακτήρισε την πράξη «προσβολή στην ιερότητα της στιγμής» και ζήτησε να αποσαφηνιστεί ποιος καθοδήγησε τα παιδιά και με ποιο σκεπτικό κρίθηκε κατάλληλη μια τέτοια παρέμβαση σε μία τελετή για τα θύματα του ναζισμού.
Αναφερόμενος στις δηλώσεις του Δημάρχου Αντώνη Περράκη, ο οποίος εκφώνησε αντιφασιστικό λόγο και έθεσε το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης δήλωσε ότι «οι γενικόλογες τοποθετήσεις δεν αρκούν». Όπως επεσήμανε, απαιτούνται αποφασιστικές ενέργειες και στρατηγική προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την απονομή των αποζημιώσεων, τονίζοντας τη μοναδική νομική και ηθική θέση της Καντάνου, όπου υπάρχει επίσημη γερμανική παραδοχή εγκλημάτων κατοχής.
Πιο αναλυτικά σε κείμενό του αναφέρει:
Η Κάντανος δεν είναι χώρος για πολιτική καπηλεία – είναι φάρος ιστορικής ευθύνης
Η φετινή τελετή για τα 84 χρόνια από το Ολοκαύτωμα της Καντάνου ανέδειξε –δυστυχώς– περισσότερο τις διαιρέσεις παρά τη συλλογική μνήμη. Ο Δήμαρχος Αντώνης Περράκης μίλησε με αντιφασιστικό λόγο και υπογράμμισε τη σημασία των γερμανικών αποζημιώσεων, ωστόσο τα ουσιαστικά ζητήματα παραμένουν και δεν καλύπτονται από ευχολόγια ή γενικότητες.
Πρώτον, δεν επετράπη στον Γερμανό Πρέσβη να καταθέσει στεφάνι ούτε να εκφράσει λόγο. Μιλάμε για τον επίσημο εκπρόσωπο ενός κράτους που φέρει αδιαμφισβήτητο ιστορικό και ηθικό χρέος απέναντι στην Κάντανο και τα μαρτυρικά της χωριά. Η σιωπή δεν είναι πάντα αντίσταση – και σε αυτή την περίπτωση, η σιωπή έγινε απόρριψη ενός βήματος ευθύνης. Η Κάντανος δεν χρειάζεται εκδίκηση, χρειάζεται διεκδίκηση με αξιοπρέπεια και στρατηγική. Η απομόνωση του εκπροσώπου της Γερμανίας υπονομεύει τον αγώνα που –υποτίθεται– όλοι στηρίζουμε: την απονομή των οφειλόμενων γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.
Δεύτερον, το πανό με σύνθημα για την Παλαιστίνη στην καρδιά μιας εκδήλωσης αφιερωμένης στα θύματα του ναζισμού αποτελεί προσβολή στην ιερότητα της στιγμής. Η Κάντανος δεν είναι χώρος για ξένα συνθήματα, ούτε για ιδεολογικές προβολές. Είναι τόπος σφαγής και αντίστασης. Ποιος καθοδήγησε ανήλικα παιδιά να υψώσουν τέτοιο πανό; Ποιος έκρινε πως μια επέτειος για θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι κατάλληλη για πολιτικά ή γεωπολιτικά μηνύματα; Εδώ απαιτείται ειλικρίνεια και αυστηρή αυτοκριτική.
Τρίτον, παρότι ο Δήμαρχος μίλησε με αντιφασιστικό λόγο και τόνισε τη σημασία των γερμανικών αποζημιώσεων, εμείς ως Μείζων Αντιπολίτευση θεωρούμε ότι ο αγώνας για αυτά τα ζητήματα πρέπει να στηρίζεται σε συγκεκριμένες πράξεις και αποφασιστικότητα, όχι απλώς σε ωραίους λόγους. Η μνήμη και η διεκδίκηση δεν αντέχουν σε επιδείξεις γενικόλογων συναισθημάτων.
Τέλος, οφείλουμε να πούμε ξεκάθαρα ότι η Κάντανος είναι ο μοναδικός τόπος στην Ελλάδα με επίσημη γερμανική παραδοχή για τα εγκλήματα κατοχής. Αυτό της δίνει ιδιαίτερη ηθική και νομική βαρύτητα να κινηθεί αυτόνομα και δυναμικά για τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων, με άμεση προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Δεν αφορά μόνο την Κάντανο, αλλά και τα γύρω χωριά όπως τα Πλεμενιανά, τον Φλώρια που υπέστησαν βαρύτατες καταστροφές.
Αξίζει επίσης να θυμόμαστε ότι ο μόνος που μέχρι σήμερα διασφαλίζει τη συνέχεια και την ασφάλεια των Ελληνοορθόδοξων εκκλησιών στη Μέση Ανατολή είναι το κράτος του Ισραήλ. Παρά τη φιλία και τη συμμαχία με την Αίγυπτο, παραδείγματα όπως το Όρος Σινά δείχνουν πως μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας, αποδυναμώνοντας τη θέση μας σε κρίσιμες γεωπολιτικές ισορροπίες.
Η μνήμη της Καντάνου δεν είναι πεδίο πολιτικών σκοπιμοτήτων αλλά καθήκον μνήμης και δράσης για όλους μας.
