Οι ευρωεκλογές πλησιάζουν όμως οι πολίτες απέχουν. Δε συμμετέχουν στις εκδηλώσεις που διοργανώνουν τα κόμματα, δεν παρακολουθούν τις ομιλίες που δίνουν οι υποψήφιοι. Στην πλειοψηφία τους αδιαφορούν.
Ακόμη και σε ομιλίες πολιτικών αρχηγών η συμμετοχή των πολιτών δεν είναι μεγάλη. Μερικές εκατοντάδες, στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι. Τα πλαστικά καρεκλάκια πολλαπλασιάζονται και η αιτία δεν είναι μόνο το δημογραφικό. Οι νέοι δεν βρίσκουν κάτι ιδιαίτερα ελκυστικά στα κόμματα, δεν βρίσκουν κάτι να τους εκφράζει. Το κυριότερο, δεν ελπίζουν ότι τα κόμματα μπορούν να δώσουν λύσεις. Δεν τα εμπιστεύονται.
Κάποιοι δραστηριοποιούνται σε νεολαίες κομμάτων κυρίως σε πανεπιστήμια, όμως η συμμετοχή τους αυτή δε φαίνεται να αποτυπώνει ένα γενικότερο πνεύμα.
Η πολιτική κρίση είναι κρίση εμπιστοσύνης.
Στη σημερινή Ελλάδα, την Ελλάδα που συνεχίζει με εκατοντάδες χιλιάδες νέους να έχουν φύγει για άλλες χώρες, που οι νέοι συνεχίζουν να φεύγουν λες και η Ελλάδα υπάρχει μόνο για να τους εκπαιδεύει ώστε να εργαστούν σε άλλες πατρίδες, στην Ελλάδα της δεκαπενταετούς λιτότητας, όπου οι αριθμοί ευημερούν, όχι όμως οι άνθρωποι, στην Ελλάδα που περιμέναμε την Ελπίδα να έρθει αλλά τελικά αυτό που ήρθε ήταν ένας οδυνηρός συμβιβασμός πέρα από κάθε λαϊκή βούληση όπως εκφράστηκε πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, οι Έλληνες απέχουν. Κυρίως οι νέοι Έλληνες. Αυτοί που έχουν μπροστά όλο τους τη ζωή, αυτούς που κυρίως αφορά το μέλλον, απέχουν.
Σήμερα, αν ένας οποιοσδήποτε δευτεροτρίτος τραγουδιστής δώσει δωρεάν συναυλία θα γεμίσει την Πλατεία Αγοράς, όχι όμως κάποιος πολιτικός.
