Απέτυχε η πολιτική ελίτ και το παραγωγικό μας μοντέλο

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο παλιός, ενέταξε την Ελλάδα στην τότε Ε.Ο.Κ
με την πεποίθηση ότι ίσως να μπορούσε η χώρα μας να εκσυγχρονιστεί και να παρακολουθήσει την πρόοδο των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών.Προφανώς παρά την αναγκαστική πρόοδο που συνετελέσθη γιατί με σπρώξιμο γινόταν οι αλλαγές, η Ελλάδα με το πελατειακό της σύστημα και τη κακοδιαχείριση, είτε με τη δραχμή πολύ δε περισσότερο με το ευρώ όπου έχασε και το εκδοτικό προνόμιο δεν μπόρεσε να δημιουργήσει το παραγωγικό εκείνο μοντέλο που θα της επέτρεπε να προσφέρει στο λαό της υψηλό επίπεδο ζωής και κράτος πρόνοιας. Το κράτος αναπαραγόταν με συνεχή δανεισμό και υποθήκευση του μέλλοντος του.
Διαβάστε απόσπασμα του λόγου του Κώστα Σημίτη στο συνέδριο του ΙΣΤΑΜΕ όπου δεν ασκεί καθόλου κριτική στα δικά του πεπραγμένα αλλά της κυβέρνησης της Ν.Δ και στον ΓΑΠ που με αντιδημοκρατικό τρόπο έδωσε το δακτυλίδι διαδοχής.
Λέει ο κ. Κώστας Σημίτης ότι ¨ «Οι συνθήκες όμως είχαν αλλάξει μετά την ένταξη στο ευρώ. Δεν ήταν πια δυνατό, η Τράπεζα της Ελλάδος να τυπώνει με παραγγελία της κάθε κυβέρνησης ανέμελα χαρτονόμισμα για να καλύπτει τις πελατειακές ανάγκες των κυβερνήσεων. Κατέφυγαν τότε χωρίς δισταγμό, χωρίς πρόνοια στον ευρωπαϊκό δανεισμό. Εκμεταλλεύτηκαν τα φθηνά επιτόκια και συνεργάστηκαν με τις μεγάλες ξένες τράπεζες που παρείχαν άπλετο χρήμα, ασυνήθιστα φθηνό και πολύ. Οι πρωτογενείς δαπάνες ξεπέρασαν σταθερά και γρήγορα τα κρατικά έσοδα από το 2005 και μετά για να κορυφωθούν το 2009 και να ξεπεράσει η Ελλάδα κάθε προηγούμενο, αλλά και κάθε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως προς το ύψος του ελλείμματος. Εκείνη τη στιγμή της καταστροφής το ΠΑΣΟΚ θεώρησε και αυτό ότι δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης ανησυχίας, ότι χρήματα μπορούν να βρεθούν για τη συνέχιση των υποσχέσεων και παροχών. Σιωπήσαμε όταν βλέπαμε το τσουνάμι της κρίσης να έρχεται. Επαναφέραμε μάλιστα στην τάξη κάποιους λίγους που το επισήμαιναν”.
Για την πολιτική του Κώστα Σημίτη γράφει στο τοίχο του στο ¨»FB» ο λόγιος μεταφραστής και ποιητής Κώστας Κουτσουρέλης ότι¨
«Το πραγματικό όμως ανάστημα του ανθρώπου φαίνεται αλλού: στο φόντο της πραγματικότητας. Και εκεί το συμπέρασμα είναι αντίστροφο: αυτός ο τόσο ασυνήθιστος για τα ελληνικά μέτρα πολιτικός, υπήρξε κατά τρόπο μοιραίο για τη χώρα ανεπαρκής.
Νους στρατηγικά βραχυπρόθεσμος, έζεψε την άμαξα πριν από τ’ άλογα. Επέλεξε να αγνοήσει το πρόβλημα, την εκκωφαντική υστέρηση οικονομίας και κράτους στον διεθνή ανταγωνισμό. Η σύγκρουση με τις δυνάμεις της καθυστέρησης, με το ίδιο του το κόμμα πρώτα απ’ όλα, θα ήταν ανελέητη, το κόστος τεράστιο. Επέλεξε λοιπόν την υπεκφυγή προς τα εμπρός. Διάλεξε για συμμάχους τούς εχθρούς. Αναγόρευσε το παραμύθι της ΟΝΕ σε πανάκεια. Καλλιέργησε την αυταπάτη ότι αρκεί κανείς να συμμορφωθεί στα κριτήρια των Βρυξελλών και όλα θα πάνε καλά. Πέταξε κι αυτός, όπως ο παλαιός Καραμανλής, τη χώρα στα βαθιά, με την προσδοκία να μάθει κολύμπι. Δεν είδε ότι τα βαθιά ήταν πισίνα υπερπολυτελούς ξενοδοχείου με ναυαγοσώστες, σωσίβια, ξαπλώστρες, κοκτέηλ – και με πανάκριβο λογαριασμό.
Στα μάτια των πολλών έμοιαζε Ευρωπαίος κι αυτό κολάκευε έναν λαό που ήθελε το ίδιο: να περνιέται για κάποιος που δεν είναι. Τον είπαν λογιστή κι αυτό ήταν βολικό κι αβανταδόρικο σ’ έναν τόπο όπου κανείς δεν ξέρει να λογαριάζει. Τον είπαν προτεστάντη για να μπορούν όλοι γύρω του να ξεφαντώνουν ανέμελοι στη δίνη του παρασιτισμού και του λαίφ στάιλ. Άνθρωπος τακτικός, συστηματικός, συνεπής, σοβαρός δεν υπήρχε δευτερεύουσα αρετή που να μην την είχε. Ούτε όμως κύρια αρετή που να τη διέθετε. Έδωσε και κέρδισε όλες τις λάθος μάχες: ευρώ, Ολυμπιάδα, ταυτότητες. Στο πραγματικό πεδίο της σύγκρουσης δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Στάθηκε πρωτίστως τυχερός. Αποσύρθηκε προτού η βόμβα σκάσει στα χέρια του και βγάλουν όλοι τα συμπεράσματά τους. Αυτοί που πήραν τη θέση του τον κάνουν και σήμερα ακόμη να μοιάζει χαμένη ευκαιρία. Γι’ αυτό και γίνεται πιστευτός όταν όπου σταθεί κι όπου βρεθεί διηγείται το γνωστό συναξάρι: για όσα έγιναν φταίνε οι άλλοι.»