Ο δρόμος της αντίστασης και της ανατροπής της δημιουργίας των όρων για μια κοινωνία βασισμένη στην κοινωνική αλληλεγγύη είναι δύσκολος και μακρύς. Αυτή η «απαισιόδοξη» διαπίστωση δε σημαίνει ότι δεν είμαστε ταγμένοι για την πραγμάτωση αυτού του προτάγματος. Αυτή η στάση συνιστά τη δική μας αισιοδοξία. Την αισιοδοξία της πράξης.
Είναι προφανές ότι η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός που μας προέκυψε πριν από 2,5 χρόνια. Αποτελεί μέρος της παγκόσμιας κρίσης ,φαινόμενο που αναδύθηκε από τις αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος, βεβαίως με ιδιαιτερότητες που έχουν σχέση με τον τρόπο που αναπτύχθηκε ο καπιταλισμός αλλά και το πολιτικό σύστημα στην χώρα μας.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μόνιμη κρίση, ότι τείνει σε κατάρρευση και ότι το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε την πτώση του. Κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την ιστορικά διαπιστωμένη δυνατότητα του να «απορροφά» τις αντιφάσεις, μια δυνατότητα που εξαρτάται από την φύση και την ένταση της πολιτικής πάλης εναντίον του .
Στην περίπτωση της Ελλάδας αποδείχτηκε ότι το Κράτος εξακολουθεί να διατηρεί την ικανότητα να αναπαράγει την καπιταλιστική ηγεμονία. Το απέδειξε προς το παρόν καταφέρνοντας να ανασυνταχθεί με την ανάδειξη στη κυβέρνηση της εσωτερικής τρόικας (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.-ΔΗΜΑΡ) .
Επιπλέον απόδειξη αυτής της ικανότητας του συστήματος είναι και το γεγονός ότι η Ναζιστική Χρυσή Αυγή ενισχύθηκε και με ψήφους ανθρώπων που η ταξική τους θέση θα έπρεπε να είναι με την μεριά των από κάτω και της Αριστεράς.
Συνεπώς το τι θα γίνει με την κρίση του συστήματος στην Ελλάδα και τι είδους διέξοδος και σε ποια κατεύθυνση θα υπάρξει, εξαρτάται από τη φύση, το εύρος και την ένταση της ταξικής αντικαπιταλιστικής πάλης, για την ανάπτυξη της οποίας έχουν ιστορική ευθύνη οι δυνάμεις της Αριστεράς και των κινημάτων και φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν πρέπει να αρκεσθεί στην ηγεμονεύουσα θέση στον αντιμνημονιακό χώρο αλλά να επιδιώξει σε αυτή την κρίσιμη φάση τη ρήξη και την ανατροπή με στόχο τη λαϊκή εξουσία και όχι απλά την κυβέρνηση για την πραγμάτωση ορισμένων μεταρρυθμίσεων, όσο και αν θεωρούνται αυτονόητες.
Θα ήταν λάθος να αντιμετωπίσουμε την ταξική πάλη ως σύγκρουση σχολών οικονομικής σκέψης. Να θεωρήσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί εμμονή κάποιων πολιτικών και ότι απλά αρκεί να επιστρέψουμε σε εκείνες τις ιδέες που υποτίθεται ότι γέννησαν το κράτος πρόνοιας. Στην πραγματικότητα ακόμη και αυτό το Κεϋνσιανό Κράτος Πρόνοιας αναπτύχτηκε σε διαφορετικές ιστορικές συνθήκες και σε τελευταία ανάλυση ο Κεϋνσιανισμός δεν έθεσε τους όρους ανατροπής του συστήματος που γεννά κρίσεις δηλαδή φτώχεια και ανεργία.
Με βάση τις παραπάνω σκέψεις τα κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει ανάμεσα στα άλλα να αναρωτηθεί επιπλέον σήμερα ποιοι ακριβώς είναι οι ψηφοφόροι του, ποια η κοινωνική τους βάση. Προφανώς δεν είναι το προλεταριάτο, όπως το γνωρίζαμε παλαιότερα. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα διαστρωματωμένη εργατική τάξη που απαρτίζεται από εργαζόμενους με ελάχιστα δικαιώματα, άνεργους που προέρχονται από το χώρο της εξαρτημένης εργασίας, αλλά και από την μικρομεσαία και μεσαία τάξη που διαλύεται, από μια νεολαία που εξεγείρεται, από τους αποστερημένους από την πρόσβαση στο δημόσιο πλούτο και στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Όλοι αυτοί διεκδικούν επιβεβαίωση των αναγκών τους και μια νέα ταυτότητα. Πρωταρχικό καθήκον της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι να οργανώσει αυτό το πλήθος, το νέο προλεταριάτο του 21 ου αιώνα, σε πολιτικό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό, που θα διεκδικεί για λογαριασμό του την πολιτική και οικονομική εξουσία με αυξημένη στράτευση και συνεχείς αγώνες. Όσο παραλείπει αυτό το καθήκον, ο αντίπαλος θα κερδίζει έδαφος και θα ναρκοθετεί το πεδίο και θα ανασυντάσσεται.
Νίκος Τζάρας
μέλος ΣΥΡΙΖΑ Χανίων