Στο κυριαρχούµενο (θεσµικά, χωροταξικά, οικονοµικά) από την αγορά ενεργειακό τοπίο της Ελλάδας, η Κρήτη έχει κεντρικό ρόλο. Από τη ΡΑΕ έχουν δοθεί, επί µέσου όρου κατανάλωσης περίπου 600 MW, άδειες παραγωγής ρεύµατος της τάξης των 8.000 MW σε ολόκληρο το νησί αλλά και σε βραχονησίδες γύρω από την Κρήτη, µη εξαιρουµένων των προστατευόµενων περιοχών. Τρεις από αυτές τις άδειες (αφορούν περίπου 2.500 MW) έχουν ενταχθεί σε διαδικασία fast track. Επιπλέον, η Κρήτη αποτελεί περιοχή-στόχο αναζήτησης υδρογονανθράκων. Έχει τουλάχιστον τρία σχέδια καλωδιακής διασύνδεσης και «σχέδια» υποδοχής αγωγών µεταφοράς υδρογονανθράκων. Η παραίτηση από οποιαδήποτε µορφή κεντρικού σχεδιασµού είναι εκούσια, κατ’ επιταγή και προς όφελος των ιδιωτών επενδυτών. Ζητήµατα χωροθέτησης µονάδων και διασύνδεσης µε το ηπειρωτικό ενεργειακό σύστηµα αφήνονται να ρυθµιστούν από τις ενδιαφερόµενες επιχειρήσεις.
Στο ζοφερό αυτό πλαίσιο δεν αποτελεί έκπληξη ότι έχουν αναπτυχθεί αντιδράσεις από φορείς, ΟΤΑ, κόµµατα, κινήµατα και µεµονωµένους πολίτες. Λόγω των καθολικών επιπτώσεων σε όλη την έκταση του νησιού, περίπου 100 τοπικά κινήµατα και φορείς, συνέπραξαν στη δηµιουργία του «Παγκρήτιου Δικτύου Αγώνα κατά των Βιοµηχανικών ΑΠΕ». Παράλληλα το δίκτυο έχει αναπτύξει σχέσεις και έχει βρει υποστηρικτές στην υπόλοιπη Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η πολυσυλλεκτικότητα του Δικτύου έχει επιτρέψει τη διεύρυνση των προβληµατισµών και των παρεµβάσεων µε ζητήµατα που υπερβαίνουν αµιγώς ενεργειακά ζητήµατα να τίθενται ψηλά στην ατζέντα (συµµετοχικότητα, δηµοκρατία στη λήψη αποφάσεων, παραγωγική ανασυγκρότηση). Δίνει ιδιαίτερο βάρος στη χωροταξία και τις χρήσεις γης τονίζοντας το πρόβληµα της παράδοσης του σχεδιασµού στις µεγάλες εταιρείες, ενώ παράλληλα προασπίζεται το χαρακτήρα της ενέργειας ως δηµόσιου αγαθού και το σχεδιασµό µε βάση τις τοπικές ανάγκες.
