ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Κι αυτοί που αγάπησαν την δόξα τώρα κλαίνε». ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Η μεγάλη κρίση άρχισε με την κατάρρευση των επισφαλών δανείων στις Η.Π.Α Οι επενδυτικές τράπεζες είχαν μολύνει με τοξικά ομόλογα ,και πολλές Ευρωπαϊκές τράπεζες με την άπληστη κερδοσκοπία των υψηλόβαθμων στελεχών τους. Οι Ιρλανδικές τράπεζες π.χ είχαν επενδύσει σε τοξικά ομόλογα 70 δις ευρώ. Τα κράτη άρχισαν να δίνουν αφειδώς χρήμα ρευστό σε δάνεια, και εγγυήσεις, από την φορολογία των πολιτών για να διασώσουν τις τράπεζες. Το Ελληνικό δημόσιο δίνει στις τράπεζες σχεδόν 100 δις ευρώ. Οι πολιτικοί του κατεστημένου προτιμούν να στηρίζουν ,τα συμφέροντα τω τραπεζών, και να κόβουν τα κοινωνικά επιδόματα. Οι αδύνατοι δεν έχουν φωνή ενώ οι ισχυροί έχουν. Η νομίζουν ότι έχουν μέχρι να ξεσηκωθούν τα πλήθη, να τους πάρει το ποτάμι. Μόλις διασώθηκαν οι τράπεζες, ξανάρχισαν ανενόχλητες με περίσσιο θράσος , να κερδοσκοπούν σε βάρος πλέον των κρατικών χρεών. Κατά αρχήν άρχισαν «χωρίς περίσκεψιν χωρίς λύπην χωρίς αιδώ» να ανεβάζουν τα επιτόκια των κρατικών δανείων. Ταυτοχρόνως έκαναν πανάκριβες ασφάλειες ,όπου ασφάλιζαν τα κρατικά χρέη. Οι τράπεζες θα έβγαιναν έτσι κι αλλιώς κερδισμένες. Από τα υψηλά τοκογλυφικά επιτόκια, από τα ασφάλιστρα κινδύνου, αλλά από το σορτάρισμα των ομολόγων στην δευτερογενή αγορά. Οι τράπεζες στηρίζονται από τα κράτη και παράλληλα οι κυβερνήσεις ασκούν την βίαιη εξουσία τους παίρνοντας, μέτρα λιτότητας , και περικόπτοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων όπου κατακτήθηκαν με θυσίες και αίμα στην διάρκεια των τελευταίων 200 χρόνων. «Εκεί έξω εις στην οδό ουδέν ακούουν οι λαοί την βουή των επερχομένων γεγονότων» είπε ο ποιητής. Όμως οι νέοι ως πρωτοπορία της κοινωνίας ξεσηκώνονται, γιατί δεν αντέχουν άλλο ο νεοφιλελευθερισμός, και τα συμφέροντα των τραπεζών ,και των πολυεθνικών ομίλων, να τους κόβουν τον δρόμο για το μέλλον. Στην Ισπανία χθες, σήμερα στην Ελλάδα, αύριο σόλη την Ευρώπη. Κανείς ισχυρός και καμία ολιγαρχία δεν δικαιούται να θάβει τις ελπίδες της νέας γενιάς, που είναι στο ξεκίνημα της γεμάτη ρομαντισμό και όνειρα για το μέλλον..
Ακολουθεί απόσπασμα συνέντευξης στα «Επίκαιρα» το 2010, της Ναόμι Κλάίν συγγραφέως του «Δόγματος του σοκ»
«Στην ΕΕ αλλά και στην Ελλάδα τα πακέτα διάσωσης που δόθηκαν στις τράπεζες μετρούσαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Γι’ αυτό και το ερώτημα παραμένει: ποιος κερδίζει στην πραγματικότητα με τα σκληρά οικονομικά μέτρα και τις περικοπές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις;
«Πιστεύω πως είναι ξεκάθαρο ότι οι τράπεζες έχουν κερδίσει. Αυτή είναι μια κρίση των κανόνων της ηθικής. Οι άνθρωποι είναι μάρτυρες μιας τεράστιας, οφθαλμοφανούς και χωρίς κανένα προκάλυμμα ληστείας. Να παίρνεις, δηλαδή, από τους εργαζόμενους προκειμένου να προσφέρεις πόρους στους πολύ πλούσιους που δημιούργησαν την κρίση και όλοι το γνωρίζουν αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ στιγμή μιας τόσο ξεκάθαρης ληστείας στη σύγχρονη ιστορία, οι άνθρωποι ακούν ότι πρέπει να ζήσουν με αυτή την αδικία κι αυτό διότι αυτά τα συμφέροντα είναι περισσότερο ισχυρά. Για το λόγο αυτό δεν έχει να κάνει με τους πολιτικούς αλλά με το τι είδους συμμαχίες μπορούν να προέλθουν από τη βάση και να επιβάλουν στους πολιτικούς να κάνουν πιο θαρραλέες κινήσεις. Διότι τώρα κάνουν μια ανάλυση κόστους – κέρδους, αφού είναι πιο εύκολο να αποξενωθείς από την κοινή γνώμη από το να απομακρυνθείς από τους ισχυρούς. Η υποστήριξη των ανθρώπων όμως συνεχίζεται ακόμη κι όταν οι άνθρωποι αντιτίθενται στους ισχυρούς. Γι’ αυτό πιστεύω ότι εξαρτάται από τα ευρύτερα κινήματα της Αριστεράς, που πρέπει να είναι ξεκάθαρα, ποιες είναι οι εναλλακτικές. Και νομίζω ότι υπάρχουν εναλλακτικές, διαφορετικές πολιτικές. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει η ανάγκη να είναι υπερεθνικές»
