Γράφει ο Νίκος Τζάρας
Δεν αισθάνομαι καμία πικρία για τις πολιτικές εξελίξεις. Έκανα αυτό που θεωρούσα σωστό και «τιμήθηκα» δεόντως. Απογοητεύτηκα όχι από την ηγεσία του πολιτικού μου φορέα, που ποτέ δεν στήριξα από διαίσθηση και για τον τρόπο που διαχειρίστηκε τα πράγματα αλλά από συντρόφους με τους οποίους συμμερίστηκα για χρόνια κοινές αγωνίες και το όραμα για τον Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία, με την συμμετοχή του κόσμου της εργασίας και των περιθωριοποιημένων από το σύστημα ανθρώπων.
Δεν πίστευα ότι οι τελευταίοι θα εξαργύρωναν τα χρόνια της πορείας μας μέσα στην έρημο για μερικά ψιχία και τα εφήμερα προνόμια που προσφέρει η αστική εξουσία. Επέλεξαν τους Καμμένους, τις Τζάγκριδες, τους Σπρίντζιδες και τους ομοίους τους, στην θέση παλιών συντρόφων και φίλων. Τα βρήκαν με τους άσπονδους φίλους των εσωτερικών αντιθέσεων υπό την αιγίδα ενός άνδρα που παραβιάζει τον Λόγο αναιρώντας τους λόγους και τις υποσχέσεις που έδωσε στα λαϊκά στρώματα ευτελίζοντας τις ιδέες και τους Αγώνες της Αριστεράς. Ενός άνδρα που εγκατέλειψε χωρίς μάχη το πεδίο του αγώνα επιλέγοντας τον συμβιβασμό και την υποτέλεια υιοθετώντας δια των μνημονίων την ιδεολογία και τις πρακτικές των αντιπάλων.
Προφανώς δεν εγκαταλείπω όπως και χιλιάδες άλλοι τον αγώνα. Η Ιστορία είναι γεμάτοι από έντιμες ήττες και ντροπιαστικές νίκες. Οι νεκροί μπορούν να θάψουν τους νεκρούς τους. Εργολάβοι αυτής της θλιβερής διαδικασίας υπάρχουν στην Αγορά. Ο δρόμος των ταξικών συγκρούσεων είναι μπροστά μας.
ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΘΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ.
