Ο Α. Μανιτάκης ήταν ένα βολικό άλλοθι, από… «αριστερή» σκοπιά, όσο καιρό η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην κυβέρνηση. Διολισθαίνοντας διά συνεχών αρνήσεων στη μεγάλη κατάφαση, παρέδωσε επάξια τη σκυτάλη στους διαδόχους του και ειδικά σε αυτόν τον μοιραίο γόνο της «Οικογένειας» Κυριάκο Μητσοτάκη για να ανοίξει γενναιόδωρα τον δρόμο για την επέλαση της τρόικας στο Δημόσιο.Σας το είχαμε πει από τον Οκτώβρη του προηγούμενου έτους ότι στόχος των διαβόητων συγχωνεύσεων δεν ήταν η ριζική και αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε μεταρρύθμιση του βραδυπορούντος δημόσιου τομέα, που πληρώνει τις αμαρτίες του άλλοτε μονοπωλιακού δικομματισμού.
Διότι – ας είμαστε ειλικρινείς – η καραμέλα του διογκωμένου δημόσιου τομέα είναι μύθος. Μπορούσαν, αν είχαν στοιχειώδη πολιτική βούληση και δεν ενεργούσαν σαν νευρόσπαστα των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και των δανειστών, να εκλογικεύσουν τις λειτουργίες του Δημοσίου, το οποίο παραμένει το ύστατο καταφύγιο, με όλες τις ταλαιπωρίες που μας επιφυλάσσει πολύ συχνά, των αδικημένων και των φτωχών. Στο φινάλε, δεν είναι περιουσία τους!…
Στόχος η απορρύθμιση
Όμως στόχος δεν ήταν αυτός, αλλά η πιστή εφαρμογή της πολιτικής των οριζόντιων περικοπών, που στην περίπτωσή μας μεταφράζεται σε χωρίς πρόγραμμα και εσωτερική συνοχή ρυθμίσεις για… πλήρη απορρύθμιση!
Με όχημα μια δήθεν αριστερή ρητορική επί ημερών Μανιτάκη, που αποδείχθηκε όμως νομικά άκρως προβληματική και ασταθής, τώρα που υποχώρησαν τα νερά, αποκαλύπτεται ο απροκάλυπτος διωγμός οτιδήποτε δημοσίου και η ολοσχερής παράδοση του κράτους στα ιδιωτικά συμφέροντα και τις μνημονιακές δυνάμεις.
Πίσω από τα προπετάσματα καπνού, ντυμένα με τα κουρέλια ισχυρών δόσεων κοινωνικού αυτοματισμού, προσχηματικών στερεοτύπων και ιδεολογικής τρομοκρατίας από τα εξαχρειωμένα ΜΜΕ, καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως:
• ό,τι συμφέρει να εξασφαλίσει το επιθετικό κεφάλαιο και έχει για τους εκπροσώπους του υψηλή κερδοσκοπική αξία, όπως η παιδεία και η υγεία, διαλύεται μεθοδικά και
• ό,τι… περισσέψει θα περιοριστεί υποβαθμισμένο και ανεπαρκές στα όρια ενός υποτυπώδους πλέγματος παροχής δημόσιων υπηρεσιών που θα λειτουργεί, ακόμα και αυτό, υπό τη δαμόκλειο σπάθη και τις αντοχές του απεχθούς δημοσιονομικού κόστους.
Το είχε παραδεχθεί αφοπλιστικά ο Μανιτάκης εκθέτοντας σε κοινή θέα το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής, όταν είχε δηλώσει στη Βουλή ότι σκοπός της είναι «να διατηρήσουμε μόνο τις αναγκαίες και χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο δημόσιες υπηρεσίες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτελέσουν οι ιδιωτικοί φορείς, υπό την απαράβατη όμως προϋπόθεση ότι το κόστος λειτουργίας τους δεν θα επιβαρύνει υπέρμετρα ή αδικαιολόγητα τον Έλληνα φορολογούμενο»! Υπάρχει πιο ξεδιάντροπη παραδοχή;…
Κυνική μεθόδευση
Αποθεώνεται και πάλι ο δικομματισμός και οι πελατειακές πρακτικές του, την ώρα μάλιστα που οι στυλοβάτες αυτής της άθλιας επιχείρησης που πετά στον δρόμο χιλιάδες, μέχρι χθες εργαζόμενους, ανθρώπους, διακηρύττουν θεαματικά πως θέλουν να τελειώνουν μαζί τους.
Και πίσω από εύηχες θέσεις για τη μεταρρύθμιση του κράτους που οργάνωσε ο δικομματισμός εκμαυλίζοντας και εξαχρειώνοντας τους πολίτες, αποκαλύπτεται η κυνική μεθόδευση για την πλήρη άλωσή του από τις μνημονιακές δυνάμεις που έχουν υπογράψει ατιμωτικά οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κόσμου της χώρας.
Την περασμένη εβδομάδα, χτυπητό παράδειγμα αυτής της αγριότητας έδωσε ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος. Οι διατάξεις που πέρασε από τη Βουλή διαλύουν την Τεχνική Εκπαίδευση και τη χαρίζουν στα ιδιωτικά ΙΕΚ μαζί με τον εξοπλισμό της, που αποτελεί περιουσία του ελληνικού λαού.
Ήταν τόσο οπερετική και απίστευτα προσβλητική για το Κοινοβούλιο η ενέργεια της υπουργάρας, που, ενώ υποτίθεται η Βουλή… διαμόρφωνε τα επίμαχα άρθρα, οι 2.000 καθηγητές που βγήκαν από προχθές επίσημα σε διαθεσιμότητα, μάθαιναν από το Διαδίκτυο τη «μαύρη λίστα» και δέχονταν ιδιωτικά τηλεφωνήματα κατ’ οίκον!
Από κοντά, αυτή η θλιβερή πολιτική φυσιογνωμία που ακούει στο όνομα Α. Γεωργιάδης, έριξε την περασμένη Τρίτη στα βρόχια της αγωνίας άλλες 2.500 εργαζομένους από τον χώρο της υγείας που αναμένεται να τεθούν σε καθεστώς κινητικότητας μέχρι το 2014. Θα περίμενε κανείς από τον τηλεοπτικό πλασιέ να είναι σεμνότερος, αλλά εκείνος θεώρησε καλό να αναρωτηθεί αναιδώς «και πού είναι το κακό να μπει κανείς σε κινητικότητα;». Πουθενά, αν δεν αφορά εσένα…
Απτόητος ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, ο οποίος εκτός από το να γίνει πρωθυπουργός και να συνεχίσει το μνημονιακό σχέδιο δεν είχε κάποια στοιχειωδώς, αδερφέ, πατριωτική θέση, σύναξε προχθές στο Μαξίμου τους «γενναίους του Μπρανκαλεόνε», ήτοι τον αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών Β. Βενιζέλο και τους υπουργούς Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, Δ. Μεταρρύθμισης Κυρ. Μητσοτάκη, Εσωτερικών Γ. Μιχελάκη, Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου, Υγείας Α. Γεωργιάδη, Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο και Άμυνας Δ. Αβραμόπουλο, ξεσκονίζοντας από τη λήθη του χρόνου το Κυβερνητικό Συμβούλιο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Βλέποντας την ανεπάρκεια και την ανικανότητα – εκτός φυσικά του ότι υπηρετούν συνειδητά ένα σχέδιο όλοι αυτοί… – να ξεχειλίζει στην παραπάνω σύνθεση, απορεί κανείς με το θράσος τους να δηλώνουν ότι εξέτασαν το θέμα της αναδιάρθρωσης δομών, υπηρεσιών και κρατικών επιχειρήσεων!
Σύμφωνα με τις αντεργατικές προγραφές που αποφάσισαν, μέχρι το τέλος του τρέχοντος μήνα 4.800 υπάλληλοι όλων των υπουργείων θα περιέλθουν σε καθεστώς κινητικότητας – διαθεσιμότητας.
Περί τα τέλη Σεπτεμβρίου θα προστεθούν στον χορό της εξόδου από την εργασία τους άλλες 7.700 δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ ο θλιβερός κατάλογος θα ολοκληρωθεί τον προσεχή Δεκέμβρη με άλλους 12.000 εργαζομένους.
Στον λογαριασμό δηλαδή, μέχρι τέλος του έτους θα βρεθούν 25.000 άνθρωποι που θα πάρουν τον δρόμο της ανεργίας, χωρίς δημοσιονομικό όφελος, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν οι ιταμές αξιώσεις της τρόικας και να γίνουμε μια χώρα παροχής ιδιωτικών υπηρεσιών στους πολίτες της. Όσους μπορούν…
Το Ποντίκι
