Του Μ. Καπετανάκη *
Μπορεί ανέκαθεν η επιχειρηματολογία και το ύφος της προεκλογικής εκστρατείας του είδους μαζορέτας στη Μέκκα του ιμπεριαλισμού να είναι ανάλογη της ποιότητας της εκεί δημοκρατίας (άθλια δηλαδή), αλλά το πολιτικό διακύβευμα καθόλου λιγότερο σημαντικό δεν είναι. Όχι φυσικά πως μέσα από αυτή τη διαδικασία κρίνεται η` πολύ περισσότερο αμφισβητείται ο ευρύτερος και αξιωματικά δεδομένος προσανατολισμός καθυπόταξης της γης από τη πιο αρπακτική και θηριώδη παγκόσμια δύναμη. Απλά τα κέντρα εξουσίας πασχίζουν να αποκρυσταλλώσουν μέσω αυτής της ανούσιας και εικονικής διαδικασίας την πιο ευεπίφορη μεθοδολογία και τακτική προς επίτευξη του βασικού στρατηγικού στόχου, εξυπηρετώντας συνάμα ιδιαίτερα συμφέροντα αντιτιθέμενων και διιστάμενων μερίδων του κατεστημένου.
Προφανώς και είναι υποτιμητικό να σχολιάσει κάποιος το περιεχόμενο της πολεμικής αναμεταξύ των υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ, αφού αυτό το ζήτημα αρμόζει να απασχολεί περισσότερο τις στήλες περιοδικών ποικίλης και ελαφριάς κοινωνικής ύλης. Όμως το ζήτημα αποκτά μια εξαιρετικά επικίνδυνη διάσταση, όταν στον αφρό της αντιπαράθεσης ξεβράζονται εξ ανάγκης και όχι τυχαία πολύ υψηλότερα κρίσιμα επίδικα. Θέματα που σχετίζονται με την εφιαλτικότερη απειλή, η οποία επικρέμεται πάνω στον πολυτάραχο ετούτο πλανήτη.
Κατηγορεί λοιπόν ο όντως αλλόκοτος Τραμπ την αισθητά πιο σκληροπυρηνική Κλίντον πως αν κυβερνήσει, η αμετροέπεια της θα οδηγήσει την ήδη πυρακτωμένη κατάσταση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στα όρια της πυρηνικής σύγκρουσης με την ισόβαθμη σε αυτό το επίπεδο (το παραδέχεται και έτσι είναι βέβαια) Ρωσία. Ενοχοποιώντας την μάλιστα για το ενδεχόμενο πυροδότησης ακόμη και του τρίτου παγκόσμιου πόλεμου. Για να αντεπιτεθεί η γερακίνα καταγγέλλοντας ότι στα χέρια ενός παράφρονα οι κωδικοί της εκτόξευσης πυραύλων θα είναι πολύ πιο επίφοβη και καταστροφική υπόθεση. Ίσως αυτό το επεισόδιο να θεωρούνταν υπό άλλες συνθήκες μια απερίσκεπτη, αθυρόστομη και υπερβολική διατύπωση στα πλαίσια της οξυμένης διαμάχης των μονομάχων στο ύστατο στάδιο της.
Δυστυχώς όμως το τελευταίο διάστημα (και κυρίως μετά το άνοιγμα του ουκρανικού μετώπου) βροχηδόν η διεθνής ειδησεογραφία κατακλύζεται με παρεμφερούς περιεχόμενου λίαν εμπρηστικές δηλώσεις, προειδοποιητικές αναλύσεις, εκβιαστικούς υπαινιγμούς και στοιχειοθετημένες παραινέσεις διάφορων σημαινόντων και έγκριτων αξιωματούχων (αλλά και των επικεφαλής ενίοτε) και από τις δυο μεριές του ουσιαστικού δίπολου που αποτυπώνει τον μανιασμένο πλέον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Οπότε καταδεικνύεται πως όταν στην αντιπαράθεση των δύο επίδοξων <<πλανηταρχών>> παραγκωνίζονται οι γαργαλιστικές πληροφορίες της προσωπικής ζωής και η ένθερμη διατεταγμένη (και χρυσοπληρωμένη ίσως) υποστήριξη διαφόρων χολιγουντιανών αστέρων και αντίθετα επιστρατεύονται οι πλέον σοβαροί ισχυρισμοί που αγγίζουν και απογυμνώνουν τα βασανιστικά διλλήματα των πραγματικών επιτελαρχών ως προς την πορεία πλεύσης της χάρτινης υπερδύναμης, κάτι ασύγκριτα πιο καίριο ζυγιάζεται και κρίνεται. Ειδικά σαν αυτή η εξέλιξη συντελείται σε συνδυασμό με τις –όπως προαναφέρθηκε- ωμότατα εκφρασμένες απόψεις των ειδημόνων και επιτετραμμένων περί αναπόφευκτης αναγκαιότητας ανάθεσης στα ακραία μέσα τη βαλτωμένη διευθέτηση των όντως ασυμφιλίωτων διαφορών και την άρση του τωρινού αδιέξοδου
Ανάλογου μεγέθους αμφιταλαντεύσεις γνώρισε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σχετικά πρόσφατα αμέσως μετά την κατάρρευση της <<σοβιετικής>> αυτοκρατορίας. Ήταν τότε που προβληματίστηκε (και όχι τόσο έκδηλα εκείνη τη φορά) αν θα έπρεπε με εντατικούς και επιθετικούς ρυθμούς να εκμεταλλευτεί το γιελτσινικό κλίμα σύγχυσης και αποσταθεροποίησης του σλαβόφωνου αντίπαλου ένεκα του μετατραυματικού στρες της διάλυσης επιτείνοντας τις τάσεις αποδυνάμωσης του. Διακινδυνεύοντας όμως έτσι παράλληλα την ενεργοποίηση πιθανά ακαριαίων αντανακλαστικών αυτοσυντήρησης, επανασυγκρότησης του και δυναμικότερης επανάκαμψης του στη διεθνή σκηνή και στο στερέωμα του ανταγωνισμού. Η` υιοθετώντας μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση (με φυσικά κοινή και αναντίρρητη απώτερη στόχευση την εξουδετέρωση του σπουδαιότερου εμπόδιου για τη ματαιόδοξη επιδίωξη της κοσμοκρατορίας) μέσω της βαθμιαίας και αργόσυρτης προσπάθειας φθοράς, περικύκλωσης και ευνουχισμού του. Δωρίζοντας πάλι τα ικανά οικονομικοπολιτικά και λοιπά περιθώρια (η αναθεματισμένη αντιφατικότητα- αντινομία των φαινόμενων) και διευκολύνοντας τοιουτοτρόπως την απευκταία ανόρθωση και ανασύνταξη του εχθρού. Η ζωηρή πύκνωση του ιστορικού χρόνου και η ασφυκτική πίεση της βαθύτατης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης πρόκρινε ως γνωστόν την πρώτη επιλογή. Το τι ακολούθησε γνωστό. Προσεταιρισμός παλιών συμμάχων και υπηκόων του ανατολικού συνασπισμού, ειρηνική και άλλοτε εξαιρετικά βίαιη άλωση και κατακερματισμός τους. Απόπειρα περικύκλωσης, απομόνωσης και απονεύρωσης της ρώσικης αρκούδας, που παρότι πληγωμένη διαθέτει ακόμη πελώρια πυρηνικά δόντια και νύχια (σχεδόν αυτολεξεί μεταφορά δήλωσης του ίδιου του Πούτιν).
Συνέπειες, οι ανείπωτες συμφορές για τους λαούς που είχαν την ατυχία να διαβιούν σε εδάφη όπου διασταυρώνονται τα πυρά των ανελέητων σφετεριστών της γης. Εκεί λοιπόν που τα στρατιωτικά χνώτα των βαρβάρων πλησίασαν σε πολύ κοντινή απόσταση και έως σημείου πυρηνικής σχάσης και με εξαιρετικά ερειστική διάθεση, οι πολύπαθοι πληθυσμοί αντίκρισαν σκηνές αποκάλυψης. Γεύτηκαν μια μικρή σταλιά (και ήταν αβάστακτη για αυτούς) από την απέραντη φρίκη και τον όλεθρο που θα υποστεί σύμπασα η ανθρωπότητα, όταν οι οικουμενικοί πατριάρχες της τυραννίας γενικεύσουν τη σύρραξη τους. Στην απόγνωση τους ακολούθως τα κατατρεγμένα θύματα του ρημάγματος των πατρίδων τους ζήτησαν καταφύγιο μέχρι και στα λημέρια των συνένοχων ευρωπαϊκών λυκάνθρωπων και των κολαούζων τους.
Παρά όμως το τίμημα των δεινών που πληρώνουν οι πάντοτε αθώοι λαοί στον βωμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αυτοί δεν καταλάγιασαν. Το βραχυκύκλωμα τους δεν αμβλύνθηκε, οι εντάσεις δεν εκτονώθηκαν. Τουναντίον το τελευταίο διάστημα θέριεψαν κιόλας πολύ ανησυχητικά. Η κάθε σπείρα της αναμέτρησης των ιμπεριαλιστικών κτηνών κλείνει με πρόσθετη κλιμάκωση δίχως ίχνος εκτόνωσης, για να αναθέτει στις ατέρμονες διάδοχες της τη δίχως λυτρωτικό νόημα παραπέρα εξύψωσης των. Κραυγάζοντας η ολοφάνερη πραγματικότητα πως για την ανάσυρση από το τέλμα που έχουν βουλιάξει οι αρχιδήμιοι της υδρογείου, δεν αρκεί το <<λιγοστό>> αίμα που ήδη ρέει αχνιστό από τους μέχρι στιγμής δολοφονημένους λαούς και η μνημονιακή λεηλασία του μόχθου άλλων. Το αδιέξοδο είναι τόσο απέραντο και τόση ανυπέρβλητη κατάσταση, που επιδέχεται μονάχα τη γόρδια συνταγή, το πυρηνικό ξίφος, την ανατίναξη του. Οι απόπειρες ανεύρεσης κάποιας έστω και παροδικής ανακουφιστικής λύσης στο πνιγηρό αυτό ζήτημα μέσω της δια αντιπροσώπων και σε περιφερειακή φάση προστριβής των αδιαφορώντας για τη συνοδή μαζική ανθρωποφαγία και αθρόα αιμοδοσία λαών, ολωσδιόλου δεν αποσυμπιέζουν την οξύτητα. Ούτε δείχνουν πως αποκτά ο ένας από τους δυο αλληλοφοβούμενους , δηλαδή το πυρηνικό θεριό και ο Γιάννης, ένα αμυδρό προβάδισμα κτίζοντας πιο ευνοϊκές κάπως προϋποθέσεις για την κατοπινή και ειμαρμένη απόλυτη συμπλοκή. Η τρομακτική αλήθεια ότι η οριστική υπέρβαση του ανταγωνιστικού αδιαχώρητου επουδενί θα είναι συμβατική, δεν μπορεί πλέον να αποσιωπηθεί ολότελα. Κάπως σαν την πουτάνα που λόγω χαράς αδυνατεί να κρυφτεί. Άρα ο εκκεντρικός μεγιστάνας και η εχέφρων απατημένη σύζυγος ξέρουν πολύ σωστά τι λένε.
Ακριβώς αυτές οι αγωνίες και τα συγκλονιστικά ερωτηματικά για τους περεταίρω χειρισμούς και τη τερατώδη συνέχεια συνέβαλαν στην ασυνήθιστη εκτροπή προς το σοβαρότερο του προεκλογικού αγώνα στη δυτική όχθη του ατλαντικού, σκιαγραφώντας τα δε με απροσχημάτιστο τρόπο επάνω του. Πότε, πως, με ποιους συνοδοιπόρους , με τι όρους θα συμβεί; Εντάξει, είναι πανθομολογούμενο το μοιραίο. Αλλά θα προκύψει αιφνιδιαστικά σαν ατύχημα και καρπός της ολοένα αποχαλινούμενης συμπλοκής των γιγάντων; `Η θα επιχειρηθεί να προγραμματιστεί σε ευθετότερη συγκυρία; Και βέβαια το σπαρακτικότερο ζητούμενο όλων τους αποτελεί η απάντηση στο αν θα είναι διακριτή η διαφορά του νικητή από τον συντριμμένο και τινί τρόπω θα ελαχιστοποιούνταν η αρνητική εκδοχή της. Ξανά βέβαια μη ψυχοπονώντας για το ολοκαύτωμα του ανθρώπινου γένους, παρά αποκλειστικά νοιαζόμενοι για το δικό τους αφανισμό. Προσωπική εκτίμηση του γράφοντος είναι η πλήρης έλλειψη της πολυτέλειας και δυνατότητας των ιμπεριαλιστικών μεγαθήριων έστω και μεσοπρόθεσμου καθορισμού της Ώρας Μηδέν της Τελικής Κρίσης (άρα το παράγγελμα θα το αναλάβει το <<ατύχημα>>) και η απελπιστική ταύτιση νικητή με νικημένο με αποκλειστικό θριαμβευτή την εκτεταμένη σεληνοποίηση του πανέμορφου πλανήτη μας.
Όλως περιέργως η κονταρομαχία Χίλαρι – Τραμπ χαρακτηρίζεται από την παραδοξότητα να ξεστομίζονται οι πιο <<συνετοί>> δισταγμοί και επιφυλάξεις -σχετικά με την αδιάκριτα ολέθρια προοπτική που συνεπάγεται η ενορχηστρωμένη παρόξυνση των ανταγωνισμών με πρωτοβουλία του αμερικάνικου παράγοντα- από τον υπερφίαλο ηγέτη της συντηρητικής παράταξης των ρεπουμπλικάνων. Ενώ πιο πολεμοχαρείς φαντάζουν (κι είναι σε αυτό το στιγμιότυπο) οι υποτιθέμενοι μετριοπαθείς δημοκρατικοί. Προφανώς ουδεμία δυσκολία ερμηνείας αυτού του φαινόμενου υφίσταται για όσους τουλάχιστον θεωρούν πως το προοδευτικό κόμμα είναι τόσο δημοκρατικό, όσο φιλειρηνιστής θα μπορούσε να υπάρξει και ο Ομπάμα όντας εκπρόσωπος της πιο αιμοδιψούς, εγκληματικής και αστακομένης συμμορίας όλων των εποχών και σε μια μάλιστα αρκετά εύφλεκτη περίοδο. Αν απλωθεί ίσαμε τα βαλκάνια βέβαια αυτή η συλλογιστική, άλλο τόσο δεν εκπλήσσεται κανείς από το αντιλαϊκό δαιμόνιο που <<κυρίευσε>> τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την άνευ προηγούμενου δουλόφρονα <<κατρακύλα>> του απέναντι στους αμερικανοευρωπαίους πάτρωνες και τους ντόπιους ολιγαρχικούς ιπποκόμους των. Και επίσης ανάλογα αισχρά εκτιμιέται πως θα <<καταντήσει>> και ο οποιοσδήποτε άλλος φέρελπις διαχειριστής ενός συστήματος εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξάρτησης. Άσχετα αν επισείει τις αριστεροεπιχρισμένες βαρύγδουπες βούλες των στοιχειοθετημένων τάχατες μεταβατικών προγραμμάτων η` των υπεύθυνων σχεδίων της λαϊκής εξουσίας.
Πέραν όμως της λυσσαλέας αντίθεσης των ιμπεριαλιστών για τη διανομή και δεσποτεία του πλανήτη, υπάρχει και εκείνη ανάμεσα στους δυστυχώς υποτονικούς (εξαιτίας της δραματικής συρρίκνωσης του παγκόσμιου κομουνιστικού, επαναστατικού, εργατολαϊκού-ταξικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος) λαούς και τους βρικόλακες τους. Αλλά και εδώ οι επιδόσεις των κυρίαρχων κανίβαλων δεν είναι οι αναμενόμενα εντυπωσιακές. Αντί να επιχαίρουν για την ισοπεδωτική υπεροχή τους έναντι των λαών, ανησυχούν για την έως και παταγώδη αποτυχία τους και σε αυτό το πεδίο. Μιας και σαφέστατα ο ορισμός της νικηφόρας επικράτησης τους δεν είναι ο άνωθεν και εννοείται εκ του ασφαλούς βομβαρδισμός, η μετατροπή πόλεων σε σωρούς ερειπίων, το αιματοκύλισμα και η προσφυγοποίηση των κατοίκων τους και το διαδοχικό ρήμαγμα χωρών. Όπου τόλμησαν και ξεμύτισαν χερσαία επιτιθέμενοι κατά ανοργάνωτων και με πληθώρα υστερήσεων πληθυσμούς, γνώρισαν μια σχεδόν πανωλεθρία, που τους υπενθύμιζε βιετναμέζικα σύνδρομα. Αξίζει παρεμπιπτόντως να αναφερθεί συγκεκριμένα και ενδεικτικά στη χαίνουσα υπόθεση της Συρίας η στάση των κατοίκων που ζουν στο μεγαλύτερο τμήμα της το οποίο βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ρωσοστήρικτου ασαντικού καθεστώτος. Εμφανίζεται λοιπόν με βάση την περιορισμένη εικόνα γύρω από τα όσα συντελούνται εκεί, μια τάση ανοχής και συσπείρωσης γύρω από το πρόσωπο του μέχρι πρότινος όχι ιδιαίτερα λαοπρόβλητου ηγέτη. Αυτό οφείλεται ουσιαστικά στην αντίδραση του λαού ο οποίος ελλείψει αυτόνομης ταξικής συγκρότησης εκδηλώνει παθητικά την απέχθεια του στα συμφέροντα εκείνα που επιβουλεύονται την παλαιόθεν ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία της χώρας τους και δια πυρός και σιδήρου τον αλέθουν με τις πολεμικές κρεατομηχανές τους. Ελάχιστη εμπιστοσύνη τρέφει για τους αμερικανούς και ανάλογο αίσθημα το συμμερίζονται οι λαοί του κόσμου στην πλειονότητα τους. Σημάδια ηρωικής αντίστασης (έστω και ασύντακτης και πολιτικά διάτρητης) συνάντησαν οι με κάθε μορφή εισβολείς και κατακτητές από το Αφγανιστάν και το Ιράκ μέχρι την Ουκρανία
Αλλά και στο ίδιο το μητροπολιτικό έδαφος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού η επιχείρηση καταστολής των μαζών παρουσιάζει μη αμελητέα κενά. Οι αυθόρμητες (και πάντα δικαιολογημένες όχι μονάχα με τις αφορμές της αδιάλειπτης ακραίας αστυνομικής βίας) εξεγέρσεις σε Σηάτλ, Βαλτιμόρη, Φέργκιουσον και Σαρλότ αναδύουν και τεκμηριώνουν τη συχνά ασυγκράτητη οργή και μίσος των καταπιεζόμενων (και κυρίως των έγχρωμων) απέναντι στους δεσμώτες τους. Εκθέτοντας παράλληλα τις εγγενείς αδυναμίες των αποσπασματικών εκρήξεων , αλλά συνάμα και σε αντιδιαστολή με τα τρωτά γνωρίσματα τους ψηλαφώντας δειλά την ώσμωση και πλήρωση με αντιλήψεις και πρακτικές που θα προσβάλλουν εύστοχα, συστηματικά και γόνιμα την πηγή των κακοδαιμονιών τους. Σε ένα τέτοιο λοιπόν ενδεχόμενο αφύπνισης των εργαζόμενων, διεκδικητικής ενεργοποίησης και απαίτησης χειραφέτησης τους από τα καρχαριοειδή της πλουτοκρατίας τα πυρηνικά όπλα των τελευταίων καμία χρησιμότητα δε θα έχουν. Αλλά ακόμη και τώρα η πλατιά συνειδητοποίηση των εξολοθρευτικών κινδύνων που εγκυμονεί για όλη ανεξαίρετα την ανθρωπότητα η προσφυγή των κρατούντων στο υπέρτατο στρατιωτικοστρατηγικό εργαλείο τους, αρκεί ίσως για να σημάνει μια εκτυφλωτικά ραγδαία μεταστροφή της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ. Δεν μεσολάβησαν άλλωστε και αμέτρητες δεκαετίες από την εποχή όπου εμποδίστηκαν για τη χρήση ατομικής βόμβας στον πόλεμο του Βιετνάμ οι τότε ιθύνοντες πέραν της γνωστής ισορροπίας του τρόμου και από το μεγαλειώδες αντιπολεμικό ρεύμα που κατέκλυζε την Αμερική. Καταλήγοντας αυτό το πολυπληθές κίνημα με την καλπάζουσα τάση ριζοσπαστικοποίησης του στις 21 Οκτώβρη του `67 να περικυκλώσει ακόμη και το ίδιο το Πεντάγωνο με διαδηλωτές που κρατούσαν σημαίες των Βιετκόνγκ, σφυροδρέπανα και φωτογραφίες του Χο Τσι Μινχ !!!.
Σαν απόσταγμα αυτού του κειμένου θα τροποποιηθεί ο τίτλος του: από την αισθησιακή εξαγορά ψήφων από τη λάγνα Μαντόνα και το φόβητρο των πυρηνικών του υστερικού υποψήφιου, ας οδηγηθεί ο αμερικανικός λαός στην ανάπτυξη αντιπολεμικού και ταξικού κινήματος ισχύος ακαταμάχητων μεγατόνων. Όπως και να αποφασίσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να ελιχθεί σήμερα, τα ρυάκια αίματος που προκαλεί ήδη, αργά η` γρήγορα θα μετατραπούν σε ωκεανούς δυστυχίας και ερήμους πυρηνικής στάχτης. Το μέγεθος της καταστροφής που θα προξενήσει (αντάμα με τους ενάντιους του) θα υποχρεώσει ακόμη και την Μαντόνα να θέλει σαν πρόσφυγας να μετακομίσει σε άλλον πλανήτη. Ακόμη και τα πυρηνικά των ιμπεριαλιστών είναι τελικά αδιέξοδα. Ειδάλλως θα τα είχαν προ πολλού χρησιμοποιήσει. Όχι φυσικά πως οι παρανοϊκοί κανόνες λειτουργίας του συστήματος τους δεν θα τους αποτρέψουν από το να το κάνουν. Είτε σχεδιασμένα, είτε σαν ατύχημα. Η ανεξουδετέρωτη πυρηνική δύναμη όμως των λαών, των αντιιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστικών, αντιφασιστικών και αντιπολεμικών κινημάτων δεν είναι αδιέξοδη. Ίσα- ίσα που αποτελεί τη μόνη διέξοδο. Για να γίνουν έτσι οι ιμπεριαλιστές πρόσφυγες στα βιβλία της ιστορίας περιπλανώμενοι στις πιο μαύρες σελίδες της.
Υ.Γ.
Τελευταίες δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια μείωση της ψαλίδας υπέρ του Τραμπ. Πιθανόν αυτή η εξέλιξη να απηχεί κάποιον σκεπτικισμό μερίδων του μπλοκ εξουσίας που διαπιστώνουν πως αυτή η ξέφρενη επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (που εκπροσωπεί η Χίλαρι) δεν αποδίδει τα δέοντα. Τουναντίον στην καλλίτερη περίπτωση (για την αστερόεσσα) αποτυπώνεται μια δυστοκία στον εξαναγκασμό της Μόσχας σε -άτακτη- υποχώρηση. Δηλαδή εκεί που πριν χρόνια φάνταζε σαν αδιαμφισβήτητος επικυρίαρχος, τώρα σε όλα τα στρατιωτικά μέτωπα και σε κάποιο βαθμό και στο γεωστρατηγικό πεδίο, η Ρωσία προβάλλει σαν ισοδύναμος. Άνθρακες λοιπόν η προσπάθεια γονατίσματος, εξουθένωσης και απώθησης του αντίπαλου. Η πιο -συνεσταλμένη- αντίληψη που αναγινώσκει τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα, που αντιλαμβάνεται το ανέτοιμο μιας πορείας που αυξάνει κατακόρυφα τον κίνδυνο τελικής πρόσκρουσης και προφανώς θίγεται από μια οξεία πολιτική η οποία παραγκωνίζει πιο -ειρηνόφιλα- τμήματα της παραγωγικής δραστηριότητας (εξού και ο Τραμπ υπερασπίζεται με μένος την ανάκαμψη της οικονομίας) έστω και στο παρά πέντε δίνει μάχες χαρακωμάτων για να επιβληθεί. Κάθε κατεύθυνση όμως είπαμε ούτως η` άλλως είναι καταδικασμένη να διέπεται από αντιφάσεις και αντινομίες.
Δύσκολοι καιροί για τους λαούς. Αλλά άλλο τόσο στριφνή και αντίξοη για πρίγκιπες και ιμπεριαλιστές. Και τους τελευταίους δεν τους συμπονάμε καθόλου.
*μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης