Επειδή το ψέμα βρίσκεται στο DNA των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ήταν λογικό να κάνουν έναρξη προεκλογικής περιόδου με δύο μεγάλα ψέματα. Το ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι επιδιώκει την αυτοδυναμία. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν του τη χάριζαν θα την αρνιόταν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την πρωτιά, φυσικά, για να απολαύσει την αιώρα της εξουσίας αλλά ούτε ξέρει, ούτε μπορεί, ούτε αντέχει να διαχειριστεί μόνος του το Τρίτο Μνημόνιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να συγκυβερνήσει με τους έμπειρους μνημονιακούς ώστε και το κόστος να το μοιραστεί και να έχει άλλοθι ότι παίρνει όλα τα αντεργατικά και υφεσιακά μέτρα επειδή τον «πιέζουν οι κυβερνητικοί εταίροι». Επίσης, η Μέρκελ, ο Σούλτς, ο Γιούνκερ κι ο Σόιμπλε θα ήθελαν πολύ να δηλώσουν την ικανοποίησή τους «για την ωριμότητα των Ελλήνων που έδωσαν σε τόσο μεγάλο ποσοστό τη στήριξή τους στα κόμματα που αποδεδειγμένα επιθυμούν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας τους» και άλλη τόση ικανοποίηση επειδή «τα κόμματα της λογικής και του ρεαλισμού αποφάσισαν να χτίσουν ενιαίο μέτωπο εναντίον των ακραίων αντι – ευρωπαϊκών στοιχείων». Έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει.
Το ψέμα της ΝΔ έχει να κάνει με την υποτιθέμενη διεκδίκηση της πρώτης θέσης στις εκλογές. Πρώτον, θα ήταν πολιτικά… «απρεπές» να ηττηθεί το νέο πουλέν των δανειστών από ένα κόμμα που πήγε σε εκλογές με μεταβατικό αρχηγό και δεύτερον κανείς δελφίνος της ΝΔ δεν θέλει να κερδίσει εκλογές το κόμμα του διότι μετά άντε να αμφισβητήσεις τον Μεϊμαράκη, αλλά και στο κάτω – κάτω της γραφής γιατί να θέλει η ΝΔ να χρεωθεί την υλοποίηση ενός νέου μνημονίου;
Μέσα σε αυτό το σκηνικό ξεπροβάλει το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστερής Πλατφόρμας». Ναι, ο Λαφαζάνης και οι βουλευτές του επέδειξαν συνέπεια στον αρχικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσε για σκληρή διαπραγμάτευση η οποία αν οδηγούσε σε αδιέξοδο θα επιλέγονταν η ρήξη. Αυτή η αλήθεια, όμως, μόνο ως τακούνι μπορεί να λειτουργήσει για το ηθικό ανάστημα της ΛΑ.Ε. Κι αυτό, διότι θα πρέπει να δούμε πότε επέδειξε αυτήν τη συνέπεια η πλευρά Λαφαζάνη.
Την έδειξε προεκλογικά όταν σε όλα τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτονταν οι προτάσεις Λαφαζάνη, δείχνοντας τα πρώτα σημάδια αλλαγής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, δεν την έδειξε τότε. Μήπως την έδειξε όταν ο Τσίπρας άρχισε μετεκλογικά τα περί έντιμου συμβιβασμού; Όχι, ακόμη και τότε όλα τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας παρέμειναν στις κυβερνητικές θέσεις τους. Την έδειξε όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε στις 20 Φεβρουαρίου την παράταση Μνημονίου; Όχι, ούτε τότε αποχώρησε η Αριστερή Πλατφόρμα.
Την έδειξε όταν η ελληνική κυβέρνηση κατέθετε την πρότασή της που περιελάμβανε μέτρα μνημονιακού χαρακτήρα; Ούτε καν τότε δεν αποχώρησε η Αριστερά Πλατφόρμα, δεν κατήγγειλε, δεν καταδίκασε. Συνέχισε να συμμετέχει στην κυβέρνηση. Ακόμη κι όταν τέθηκε θέμα ψήφου εμπιστοσύνης στη μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θυμόμαστε τη στάση που κράτησαν οι βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας. Στηρίζουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι τις πολιτικές της. Άρες μάρες…
Ας πάμε όμως πάλι λίγο πίσω. Ο κύριος Λαφαζάνης, ο κύριος Στρατούλης και άλλοι της Αριστερής Πλατφόρμας υπερασπίζονταν προεκλογικά τη λύση της ρήξης. Έβλεπαν ότι η προεδρική πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σχέδιο που θα υποστήριζε τη ρήξη. Άραγε είχε η πλευρά Λαφαζάνη τέτοιο σχέδιο; Όχι πολιτική πρόταση, για σχέδιο μιλάμε. Δεν είχε και όπως φαίνεται δεν έχει ούτε σήμερα τέτοιο σχέδιο.
Η ρήξη με τους δανειστές, η αποχώρηση από την ευρωζώνη και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν είναι κάποιο μαγικό ραβδάκι που θα τα φτιάξει όλα. Δεν είναι πανάκεια και φυσικά δεν είναι καταστροφή. Μπορεί όμως να λειτουργήσει καταστροφικά αν δεν είσαι έτοιμος. Κι αν δεν είσαι έτοιμος να υλοποιήσεις κάτι που προτείνεις, τότε απλώς δεν είσαι σοβαρός. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτή η αναγκαία σοβαρότητα απουσιάζει.
Έχει αντιληφθεί ο κ. Λαφαζάνης ότι αυτή η χώρα δεν έχει γενικές αποθήκες και φυσικά δεν έχει τίποτε αποθηκευμένο; Ούτε ένα κιλό σιτάρι δεν έχει το κράτος ως κράτος. Παλιότερα είχε, αλλά φρόντισαν οι τοπικοί αντιπρόσωποι της Ε.Ε. να μετατρέψουν τις αποθήκες σε φαντάσματα. Τι θα κάνει, λοιπόν, σε περίπτωση ρήξης μία κυβέρνηση Λαφαζάνη; Μιλάω έστω για το πρώτο δεκαήμερο. Ιδιωτικές αποθήκες υπάρχουν. Με τεράστιες ποσότητες αποθηκευμένων πρώτων υλών και ειδών βασικής ανάγκης. Τι θα έκανε λοιπόν μία κυβέρνηση Λαφαζάνη; Θα πετούσε τον κόσμο στις αγκαλιές των μαυραγοριτών;
Λέει ο κ. Λαφαζάνης ότι θα εθνικοποιούσε τις τράπεζες. Σιγά τα ωά! Ένα μήνα να μην πληρώσεις μισθούς στο Δημόσιο και αγοράζεις και τις 4 τράπεζες, παίρνεις και ρέστα, κάνεις και τους δημόσιους υπαλλήλους μετόχους για να μπουν στο νόημα του ανταγωνισμού. Τι άλλο θες πια; Όμως ποιες τράπεζες θέλει να εθνικοποιήσει; Τις υποτιθέμενες ελληνικές; Άντε να μπορέσεις στα καλά καθούμενα να εθνικοποιήσεις Fairfax, CapitalResearchandManagement, WilburRoss, Fidelity, Mackenzie, Brookfield και όλα τα υπόλοιπα ξένα funds στα οποία ανήκει τεράστιο μέρος του μετοχικού κεφαλαίου των εν Ελλάδι τραπεζών. Διότι ελπίζω να μη νομίζει ο κ. Λαφαζάνης ότι με τα 80 δισ. ευρώ των ανακεφαλαιοποιήσεων σώζονται οι μικροκαταθέτες και οι μικρομέτοχοι. Σε ξένα funds τα σπρώχνουμε τα δισ. που φορτωνόμαστε. Γνωρίζω ότι τα γνωρίζει όλα αυτά, γι’ αυτό και απορώ με την τόση ελαφρότητα που θέτει θέμα εθνικοποίησης τραπεζών.
Μιλάμε για κρίση και διαρκώς φανταζόμαστε μια χώρα σε κρίση. Όλη τη χώρα. Είναι το πρώτο λάθος. Χτες ανακοίνωσαν τα ΕΛΠΕ κέρδη 130 εκ. ευρώ στο β’ τρίμηνο του 2015. Χτες ανακοινώθηκε 7% αύξηση κερδών των τριών εμπορικών κέντρων (EBITDA) της Lamda Development. Από δυο πλευρές κέρδισε ο Λάτσης. Χτες ανακοίνωσε καθαρή κερδοφορία 141,9 εκατ. ευρώ η Motor Oil του Βαρδινογιάννη και δε συνεχίζω. Πόσο αρκεί, λοιπόν, η εθνικοποίηση των τραπεζών; Τι θα γίνει με τα μέσα παραγωγής; Ποιο είναι το σχέδιο ρήξης του Λαφαζάνη; Δεν υπάρχει! Τι απομένει από το ηθικό πλεονέκτημα; Ξεκάθαρα μία υπόσχεση για «σκληρότερη επαναδιαπραγμάτευση». Από αυτό όμως πήραμε, δε θέλουμε άλλο.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό να προσθέσουμε αυτούς που τρώνε χοντρά από το ΕΣΠΑ, αλλά κυρίως όλα τα πιρανχάκια των εταιρειών συμβουλευτικών και λοιπών υπηρεσιών, κάτι διαφημιστικών και κάτι… διεκπαιρεωτικά γραφεία που αναλαμβάνουν τις λεπτομέρειες κι έναν ακόμη συρφετό από λαμόγια του είδους που παρασιτούν δίχως να παράγουν τίποτα, αλλά έχουν άποψη για τα πάντα καθώς αυτοαναγορεύονται σε opinion makers.
Λοιπόν, οι φτωχοί εξαθλιώθηκαν και οι μικρομεσαίοι φτώχυναν. Ως εκεί. Όσοι παρασιτούσαν συνεχίζουν να παρασιτούν κι όσοι επιχειρηματίες μαζί με τα μεγαλοστελέχη τους κερδοφορούσαν κατασπαράζοντας το Δημόσιο χρήμα, τις δημόσιες εκτάσεις και καταπατώντας νόμους, συνεχίζουν να κερδοφορούν.
Να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Ούτε είμαστε όλοι μαζί, ούτε βιώνουμε την κρίση όλοι μαζί. Θα ήταν ευχής έργο να συνειδητοποιήσουμε όσοι βιώνουμε την κρίση κι όσοι ένιωσαν πως όσα έχασαν τους τα έκλεψαν κάποιοι που πλούτισαν ακόμη περισσότερο ότι η λύση δεν βρίσκεται ούτε στις εκλογές, ούτε στις υποσχέσεις των κομμάτων, ούτε στις ελπίδες που αναπτύχθηκαν σε θερμοκήπια για να χρησιμοποιούνται ως δόλωμα απεγνωσμένων. Όταν γίνει αυτό, τότε τα βλέμματά μας θα συναντηθούν στους δρόμους και όχι σε διαδρόμους εκλογικών κέντρων με σκυμμένα κεφάλια για να μη φαινόμαστε ότι ξέρουμε πως κοροϊδευόμαστε αλλά «και τι άλλο να κάνουμε βρε αδελφέ;».
