Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Έχουν γίνει όλοι και όλες δικαστές, εκδικητές και υπερασπιστές ενός εναλλακτικού… νόμου: προκρίνουν τον θάνατο, την εκτέλεση και τον βασανισμό του οποιουδήποτε έχει διαπράξει μια αξιοσημείωτη ποινική πράξη, όπως στο πρόσφατο θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα με τους δύο νεκρούς φοιτητές στα Χανιά, και αμφισβητούν, αυτοί οι αδέκαστοι κριτές, κάθε απόφαση του νόμου και των αρμόδιων οργάνων εντοπίζοντας θεωρίες συνωμοσίας και οργανωμένα σχέδια παραπλάνησης. Είναι οι ίδιοι βέβαια που όταν αποκαλύπτονται στοιχεία για εγκλήματα κάθε είδους που προέρχονται από ανθρώπους με οικονομική και κοινωνική επιφάνεια και που έχουν την σχετική κάλυψη από την πλευρά των αρχών που είτε αλλάζουν την κουβέντα, είτε βρίσκουν δικαιολογίες για να σου πουν πως δεν έχουν έτσι τα πράγματα, είτε που αρνούνται κάθε σχετική συζήτηση.
Χωρίς βέβαια να παραβλέψουμε την πηγαία αφέλεια κάποιων από αυτούς τους ανθρώπους, δεν μπορούμε παρά να εντοπίσουμε και σε αυτό το πρόβλημα την επιβολή των αντιλήψεων του κοινωνικού αυτοματισμού που οδηγεί στην έκφραση μιας δίκαιας πολλές φορές οργής ενάντια όμως σε αυτούς που έχουν μια κάποια ευθύνη αλλά που στην ουσία αποτελούν μέρος του προβλήματος που άλλοι δημιούργησαν, πολλές φορές μάλιστα στην έκφραση αυτής της οργής μπαίνουν κι άλλα θέματα που παρεκκλίνουν από την ανάδειξη των πραγματικών αιτιών και υπευθύνων του εκάστοτε προβλήματος.
Είναι τυχαίο άραγε που η συζήτηση για το προαναφερθέν τροχαίο άτυχημα στα Χανιά επικεντρώθηκε κυρίως στην εθνική ταυτότητα του δράστη, στην υποτιθέμενη διάθεση του για φόνο των δύο νεαρών και σε μία ακαθόριστη εικόνα για τις πραγματικές ευθύνες του κατά την ώρα του ατυχήματος και λιγότερο στο υπαρκτό πρόβλημα της έλλειψης οδηγικής ασφαλείας κι εκπαίδευσης στους δρόμους; Έτσι κι αλλιώς κι όπου γίνεται αυτή η συζήτηση, είναι μόνο για να κατευνάσει άρα και να κοροϊδέψει κατά βάθος τις γνήσιες ανησυχίες και προβληματισμούς πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα μέχρι βέβαια την επόμενη θανατηφόρα σύγκρουση…
