Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943: Η μικρή Παρασκευούλα, μόλις 5 ετών, βιώνει την απόλυτη φρίκη του Ολοκαυτώματος. Τα γερμανικά πολυβόλα θερίζουν ζωές ανυπεράσπιστων αθώων ανθρώπων, ανάμεσα σε αυτούς και του αγαπημένου της πατέρα! Η ίδια, βρίσκεται γαντζωμένη στη φούστα της μάνας της μέσα στο Δημοτικό Σχολείο, όπου οι ναζί έχουν εγκλωβίσει τα γυναικόπαιδα.
Σήμερα, 78 χρόνια μετά, η 83χρονη Βίβιαν Στεφάνου από το σαλόνι του σπιτιού της στην Πάτρα μιλάει στην «ΠτΚ» και ξαναθυμάται τα πραγματικά γεγονότα. Αφορμή, η αποκάλυψη της εφημερίδας μας που προκάλεσε πανελλήνιο σάλο και αφορά στον μύθο του Αυστριακού ναζί, που σύμφωνα με την ταινία «Καλάβρυτα 1943» δήθεν έσωσε τα γυναικόπαιδα από το Σχολείο.
Η διαδρομή της ζωής της υπήρξε μυθιστορηματική: Πεντέμισι ετών, πηγαίνει οικειοθελώς για υιοθεσία σε μια ελληνική οικογένεια στην Αυστραλία, παρά την αντίδραση της μητέρας της Αρχοντούλας. Οπως μας λέει, εκείνη η απόφασή της προήλθε από «θεία φώτιση»!
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ»
Η ζωή, προσπάθησε να της επουλώσει τις βαθιές πληγές της παιδικής της ηλικίας: Σπούδασε, σταδιοδρόμησε επιτυχώς στον τραπεζικό κλάδο και στο διπλωματικό σώμα, έφθασε μέχρι και την Υπατη Αρμοστεία! Παντρεύτηκε με τον αείμνηστο καθηγητή Γιώργο Δημ. Στεφάνου, δημιούργησαν μια ευτυχισμένη οικογένεια, απέκτησαν δύο παιδιά.
Κι όμως: Οπως εκμυστηρεύεται στην εφημερίδα μας, δεν έπαψε ούτε μία στιγμή μέχρι και σήμερα, να βασανίζεται από τους εφιάλτες της αποφράδας 13ης Δεκεμβρίου 1943:
«Επί μέρες μετά τα γεγονότα, αντηχούσανε στα αφτιά μας, οι κλαγγές των όπλων, οι κρότοι των πυροβόλων, τα ουρλιαχτά… Και όχι μόνο αυτό. Θα σας πω κάτι: Στα 83 μου χρόνια, δεν υπάρχει μέρα που να μην ξυπνάω και να μην κοιμάμαι, με τη σκέψη αυτή! Ολα αυτά τα παιδιά που βιώσαμε αυτή τη φρίκη, δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτόμαστε αυτό το πράγμα που ζήσαμε!
Δεν ήταν μια εκτέλεση απλή, με μερικούς ανθρώπους. Μιλάμε για τόσες πολλές ψυχές που εκτελέστηκαν, ακόμα και για παιδάκια 12 ετών! Ειδικά ένας 12χρονος μαθητής, σηκώθηκε όρθιος στον τόπο της εκτέλεσης και φώναζε «Σας παρακαλώ, είμαι μαθητής 12 χρονών μόνο. Αφήστε με ζήσω!». Και δεν έδειξαν κανένα έλεος: Το θέρισαν το παιδάκι! Λοιπόν αυτοί είναι οι ναζί. Και δεν αλλάζουν! Και με την πρώτη ευκαιρία, τα ίδια θα ξανακάνουν!»
«ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑΖΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ!»
Απόλυτα αρνητική είναι η κ.Στεφάνου, στην εκδοχή του «καλού» ναζί:
«Παρότι τότε ήμουν μικρό παιδάκι και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, ξέρω από τα αδέλφια μου τα μεγαλύτερα και από συγγενείς. Καλός ναζί δεν υπήρχε, ούτε θα υπάρχει! Αυτό να το τονίσετε!
Μιλάμε για πολλά παιδιά, που ήμασταν μέσα στο σχολείο και θα καιγόμασταν. Η πόρτα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, άνοιξε από το σπρώξιμο των γυναικών. Δεν είδαμε κανέναν ναζί να μας ανοίγει, ούτε όταν βγήκαμε έξω είδαμε. Λέγανε κάποιοι μετά για κάποιον Αυστριακό, αλλά δεν ευσταθεί αυτό. Είναι φήμη! Ο καλός ναζί, να σβήσει από την ιστορία και από αυτό το φιλμ! Δεν το δεχόμαστε με τίποτα!
Θα σας πω κάτι: Είμαι 83 ετών. Εχω σπουδάσει στην Αυστραλία και στην Αγγλία, χρόνια. Εχω εργαστεί στο διπλωματικό σώμα και είμαι σε θέση να κρίνω και να ψυχολογήσω τους ανθρώπους. Αυτοί δεν είχαν χρόνο να μείνουν πίσω. Ηταν σε κατάσταση βιασύνης για να φύγουν το συντομότερο, αφού είχαν αρπάξει ό,τι το πολύτιμο μπορούσαν, από εκκλησία μέχρι τράπεζα και είχαν γεμίσει τα βαγόνια του οδοντωτού σιδηροδρόμου με τα κλοπιμαία. Θα μένανε πίσω και θα σκοτώνανε δικό τους άνθρωπο; Που λένε ότι δήθεν εκτέλεσαν τον υποτιθέμενο Αυστριακό. Για ποιο λόγο να το κάνουν; Να θυσιάζανε δικό τους άνθρωπο, διότι τάχα γλύτωσε εμάς; Τι λέτε τώρα;».
«ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΓΝΟΙΑ!»
Αγνοια ή σκοπιμότητα, κρύβεται τελικά πίσω από την παραχάραξη της ιστορίας που συντελείται από την σκηνή με τον «καλό» ναζί στην επίμαχη ταινία «Καλάβρυτα 1943»; Η κ. Στεφάνου σχολιάζει:
«Είναι τραγικό και είναι κρίμα, μετά από τόσα χρόνια να αναβλύζουν τέτοιες μεθοδεύσεις, που εμάς που τότε ήμασταν παιδιά, μας πικραίνουν αφάνταστα! Τίποτα δεν γίνεται από άγνοια! Και ειδικά τέτοιες καταστάσεις και τέτοια έργα! Δεν ξέρω ποιος είναι ο σκοπός τους, πάντως δεν είναι από άγνοια. Γιατί αν είναι από άγνοια, αλίμονο ένας παραγωγός να κάνει τέτοιο λάθος. Θα είναι εις βάρος του.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η ταινία δεν πρέπει να κυκλοφορήσει. Δεν έχουν να κερδίσουν τα Καλάβρυτα τίποτα! Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει, αλλά θα μας ξύσουν πάλι πληγές!».
Νιώθετε ότι αυτή η ιστορία στην ταινία, προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων;
Οπωσδήποτε, οπωσδήποτε προσβάλει τη μνήμη! Η λέξη και μόνο ναζί να ακούγεται, ότι γλύτωσε τα γυναικόπαιδα, είναι η μεγαλύτερη προσβολή για εμάς!
Σαν λεπίδα έχουν χαράξει τη μνήμη της το χρονικό της κτηνωδίας των ναζί:
Εγώ το μόνο που θυμάμαι, γιατί ήμουν παιδάκι, είναι ότι ήμουν γαντζωμένη στη φούστα της μητέρας μου με τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, για να μην χαθώ! Μέσα στις κραυγές, ο καπνός έμπαινε από τα παράθυρα, ούρλιαζαν οι γυναίκες, ακούγαμε πριν την έξοδο τους πυροβολισμούς που σκότωναν τους άνδρες και τα παιδιά. Φρίκη ήταν. Αλλά ένα παιδάκι 5 χρονών, δεν μπορεί να καταλάβαινε τι ήταν ακριβώς αυτή η φρίκη που νιώθαμε. Ηταν μία κατάσταση μέσα στο Σχολείο, που δεν περιγράφεται! Η αίθουσα ήταν γεμάτη! Ιως ήμασταν ίσως και 800 άτομα μέσα, ο ένας πάνω στον άλλον!».
Θυμάστε την ταφή του πατέρα σας;
Ε, αυτό είναι τραγωδία… Εγώ βέβαια δεν ήμουν στην ταφή, ήταν τα αδέλφια μου. Ολοι οι συγγενείς, τους θάψανε με τα χέρια τους, γιατί είχαν καεί πάντα, δεν υπήρχαν φτυάρια, ή άλλα μέσα για να ανοίξουν τους τάφους. Φοβούμενοι ότι τα ζώα θα κατασπάραζαν τους νεκρούς τη νύχτα, τους έφερναν από το τόπο Θυσίας με τις κουβέρτες και όσους πρόλαβαν τους έθαψαν μέσα στη νύχτα. Με ομίχλη, χιονόνερο και απίστευτη παγωνιά. Δεν σας λέω υπερβολές!»