Ο συγγραφέας Γιώργος Λουκάς με ένα πολύ όμορφο κείμενο περιέγραψε με απλά λόγια τι ήταν όλο αυτό που είδαμε στον τελικό Ολυμπιακού – Πανηθαναϊκού:
Βλέποντας τον χθεσινό τελικό Ολυμπιακού–Παναθηναϊκού με τον γιο και την κόρη μου
Μπάσκετ δεν έχω παίξει ποτέ, πέρα από την αλάνα. Ένα από τα αθλήματα στα οποία η χώρα μας έχει κάποια παράδοση, σκέφτηκα πως αξίζει να το δοκιμάσουν τα παιδιά μου. Κι όταν ήρθε ο τελικός, τους πρότεινα να τον δούμε παρέα. Έτσι κι έγινε.
Καθόμασταν μαζί στον καναπέ, σαν να βλέπαμε μπάσκετ. Αλλά δεν βλέπαμε μπάσκετ.
Είδαμε τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού να μπαίνει με αέρα στο γήπεδο περιτριγυρισμένος από μπράβους, μόνο και μόνο για να προκαλέσει. Από το t-shirt που φορούσε μέχρι και το αναμάσημα της τσίχλας, όλα έδειχναν ότι είχε έρθει να “παίξει” ένα παιχνίδι με τους δικούς του όρους, όπως όταν ήταν μικρός. Και πιθανότατα είχε μάθει να παίζει με έναν τρόπο όπου πάντα περνούσε ό,τι επιθυμούσε και όλα επιτρέπονταν. Οι κανόνες είναι για να σπάνε…προσοχή όμως μόνο από τους ισχυρούς.
Η παρουσία του και μόνο πυροδοτεί αντιδράσεις. Πέρα από αυτόν στην αρένα των αντρών την “τιμητική” της είχε η κόρη του.Για να πληγεί ο άντρας, θα προσβληθεί η κόρη του. Όχι επειδή εκείνη έχει πράξει κάτι, αλλά επειδή, στην πατριαρχική φαντασίωση, το σώμα της ανήκει σ’ εκείνον. Είναι φορέας της τιμής του. Είναι αντικείμενο Του, όχι πρόσωπο. Άσεμνες χειρονομίες , τραμπουκίσματα ήταν απάντηση του. Έτσι στον ίδιο τόνο εκκινεί να απειλεί: «Πείτε του ότι θα του βιάσω την κόρη μπροστά στα μάτια του».
Δίπλα του, η εισαγγελέας, με τα χέρια σταυρωμένα, να του λέει: «Σου κάνω χάρη που δεν σε συλλαμβάνω». Για άλλη μια φορά, ο παιδικός ναρκισσισμός του επιβιώνει και επιβεβαιώνεται. Όλα δικά του…οι κανόνες δεν υπάρχουν για τους ισχυρούς.
Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού μετέπειτα απαντούσε με τη δική του εκδοχή του ανδρισμού:
«Αν είναι άντρας και φοράει παντελόνια…κτλ κτλ”
Ακούστηκαν και μερικά για τους Τούρκους, έτσι για την ισορροπία του μίσους. Το τρίγωνο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» λειτουργεί όπως πάντα: όχι ως αξία, αλλά ως όπλο.Η κόρη, η πατρίδα, η τιμή, όλα εργαλειοποιημένα για να επιβεβαιώσουν τον ανδρισμό και την ισχύ.Ο «άντρας» απειλεί, φωνάζει, εξευτελίζει.
Και το κράτος —είτε με στολή είτε με εισαγγελική τήβεννο— απλώς παρακολουθεί και προστατεύει τους δυνατούς. Για τους αδύναμους …ας μη το συζητήσουμε τι τους κάνει..
Αυτό είδαν τα παιδιά μου.Παίκτες να παίζουν και να διαμαρτύρονται..και μια ανακύκλωση μίσους. Μπράβους, μικρόφωνα, φωνές, απειλές, εισβολές και αποβολές.
Είδαν έναν κόσμο στον οποίο δεν υπάρχουν θεσμοί, δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει ντροπή.
Κι αν είσαι παιδί 11 χρονών, που παίζεις μπάσκετ με την ομάδα σου και χαίρεσαι ακόμα το παιχνίδι, τι καταλαβαίνεις; Ότι:
Αν έχεις λεφτά, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.
Αν είσαι ισχυρός, είσαι υπεράνω.
Αν είσαι “άντρας”, μπορείς να απειλείς με βιασμούς και να σε αποκαλούν μάγκα.
Αν είσαι προπονητής και Τούρκος, είσαι ανεπιθύμητος.
Αν είσαι γυναίκα, είσαι περιουσία και προέκταση του άντρα.
Αυτό βλέπουν. Αυτό μαθαίνουν.Και οι υπόλοιποι;
Οι υπόλοιποι χτυπιούνται μεταξύ τους. Βρίζουν, φανατίζονται, ξεσπούν σε φανταστικούς εχθρούς — και ξεχνούν ποιοι τους εξευτελίζουν κάθε μέρα.
Το θέαμα συνεχίζεται. Με χορηγούς. Με κάμερες. Με συνεντεύξεις.Το θέατρο των ισχυρών παίζεται μπροστά μας, και εμείς, οι πολλοί, είμαστε το κοινό που πληρώνει το εισιτήριο για να χειροκροτήσει τη βία.
Δεν εξήγησα τίποτα στα παιδιά μου.Δεν ήθελα να τους εξηγήσω.
Δεν υπάρχει τίποτα να εξηγηθεί, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο ξεδιάντροπη.Τους άφησα να δουν. Να θυμούνται.
Όχι τι είναι το μπάσκετ.
Αλλά τι δεν είναι.
(Φωτογραφία θέματος δημιουργημένη μέσω Α.Ι.)
