Οι υπερχειλίσεις ή διαρροές λυμάτων από αντλιοστάσια έχουν ποικίλες περιβαλλοντικές επιπτώσεις σε έδαφος, νερά και οικοσυστήματα, καθώς και κινδύνους για τη δημόσια υγεία:

• Ρύπανση υδάτων (θαλάσσιων & επιφανειακών): Η ανεπεξέργαστη εκροή λυμάτων σε θάλασσες, ποτάμια ή λίμνες προκαλεί ευτροφισμό και μείωση του διαλυμένου οξυγόνου. Τα λύματα είναι πλούσια σε οργανική ύλη και θρεπτικά (άζωτο, φώσφορο) που τροφοδοτούν την υπέρμετρη ανάπτυξη φυτοπλαγκτού – συχνά εμφανίζονται επιβλαβείς ανθίσεις άλγης (algal blooms) και φαινόμενα υποξίας (έλλειψης οξυγόνου στο νερό). Αυτό οδηγεί σε υποβάθμιση οικοτόπων και θανάτους υδρόβιων οργανισμών (π.χ. μαζικοί θάνατοι ψαριών). Επιπλέον, στις εκβολές λυμάτων εμφανίζονται συχνά επιπλέοντα απορρίμματα και στερεά (χαρτιά, πλαστικά κ.λπ.), υποβαθμίζοντας αισθητικά και περιβαλλοντικά την περιοχή. Στη Ρόδο έχει καταγραφεί αλλαγή του χρώματος της θάλασσας λόγω μεγάλης ποσότητας λυμάτων, ενώ σε περιστατικό του 2018 στην Αγγλία με συνεχή υπερχείλιση, μετρήθηκαν υψηλές τιμές αμμωνίας στο νερό – ένδειξη έντονης ρύπανσης που είναι τοξική για την υδρόβια ζωή.

• Ρύπανση εδάφους και υπόγειων υδάτων: Σε διαρροές πάνω από έδαφος, το χώμα κορένεται με μικροοργανισμούς και χημικά απόβλητα. Αυτή η μόλυνση του εδάφους μπορεί να παραμείνει και μετά την επιφανειακή καθαριότητα, με παθογόνα να επιβιώνουν στο υπέδαφος. Όπως προειδοποιούν οι αρχές, όταν στεγνώσει το έδαφος ύστερα από πλημμύρα λυμάτων, μικρόβια και ιοί παραμένουν και απειλούν την ανθρώπινη υγεία. Επιπλέον, υγρά λύματα μπορούν να διηθηθούν προς τα υπόγεια νερά, μεταφέροντας νιτρικά, φωσφορικά και παθογόνους οργανισμούς. Αυτό ενδέχεται να μολύνει υδροφορείς ή πηγάδια, καθιστώντας το νερό μη ασφαλές για χρήση. Η αποκατάσταση μολυσμένου εδάφους/υδροφόρου ορίζοντα είναι δύσκολη και δαπανηρή, απαιτώντας αντλήσεις, απολύμανση ή και απομάκρυνση μολυσμένου χώματος.

• Επιπτώσεις σε οικοσυστήματα: Τα παράκτια και υδάτινα οικοσυστήματα δέχονται άμεσο πλήγμα. Η εισροή οργανικών φορτίων οδηγεί σε απότομη κατανάλωση οξυγόνου από βακτήρια που αποδομούν τη ρύπανση, προκαλώντας ασφυκτικές συνθήκες για ψάρια, μαλάκια και άλλους οργανισμούς. Παράλληλα, οι τοξικοί παράγοντες (π.χ. αμμωνία, θειούχες ενώσεις) βλάπτουν άμεσα την υδρόβια ζωή. Μακροπρόθεσμα, η υποβάθμιση ενδιαιτημάτων (π.χ. λιμνοθάλασσες, ύφαλοι) μπορεί να μειώσει τη βιοποικιλότητα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, πάνω από το 50% των ειδών που θεωρούνται απειλούμενα εξαρτώνται από υδάτινα οικοσυστήματα, τα οποία κινδυνεύουν από τέτοιου είδους ρύπανση. Επίσης, η χρόνια ρύπανση (έστω και χαμηλής έντασης αλλά επαναλαμβανόμενη) μπορεί να συσσωρεύσει ρύπους στους οργανισμούς (π.χ. βαρέα μέταλλα εάν υπάρχουν στα λύματα) και να διαταράξει τροφικά πλέγματα.

• Κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία: Τα ανεπεξέργαστα λύματα περιέχουν πλήθος παθογόνων μικροοργανισμών – ιούς, βακτήρια, πρωτόζωα και παράσιτα. Η έκθεση σε μολυσμένο νερό ή λάσπη λυμάτων μπορεί να προκαλέσει γαστρεντερικές ασθένειες, δερματικές μολύνσεις, ακόμη και σοβαρές λοιμώξεις. Ενδεικτικά, στα λύματα εντοπίζονται μικρόβια που προκαλούν χολέρα, δυσεντερία, ηπατίτιδα και άλλες δυνητικά απειλητικές για τη ζωή ασθένειες. Όταν σε μια περιοχή εκβάλλουν λύματα (π.χ. σε μια παραλία ή μαρίνα), η κολύμβηση καθίσταται επικίνδυνη και οι αρχές συχνά απαγορεύουν την πρόσβαση μέχρι να εξαλειφθεί ο κίνδυνος. Επιπλέον, η δυσοσμία που αναδύεται (λόγω αερίων όπως το υδρόθειο – H₂S) δεν είναι μόνο όχληση αλλά, σε κλειστούς χώρους ή υψηλές συγκεντρώσεις, μπορεί να προκαλέσει πονοκεφάλους ή αναπνευστικά προβλήματα στους ανθρώπους.