Γνωστά και ξακουστά για την νοστιμιά τους. Τα κεράσια με την γραμμή πάνω τους, είναι τόσο νόστιμα, τόσο γλυκά τόσο τραγανά! Κανένα άλλο κεράσι δεν έχει τη νοστιμιά του.
Αλλά και οι ροζέ χασιλαμάδες του. θυμάμαι την μαμά μου να φτιάχνει γλυκό χασιλαμά. Με τα βύσσινα έφτιαχναν γλυκό, μαρμελάδες, βυσινάδες, λικέρ.
Και δεν ήταν οι γυναίκες απ’ το Γερακάρι. Μα τα έβρισκαν και τ’ αγόραζαν.
Τώρα, τα αναζητάμε για να αγοράσομε και δεν τα βρίσκομε. Γιατί; Αφού εξακολουθούν και παράγονται στο όμορφο, ορεινό χωριό Γερακάρι Ρεθύμνου. Πήγα λαϊκή προχτές και σ’ ένα πάγκο έγραφαν «Κεράσια Γερακάρι». Όμως δεν ήταν τα γνωστά κεράσια. Δεν είχαν την γνωστή γραμμή, δεν ήταν νόστιμα. Καπηλεύονται μάλλον τον τίτλο. Τα ψάχνομε στις φρουταρίες. Δεν τα βρίσκομε.
Λέμε: Να πάμε μία εκδρομή ένα Σαββατοκύριακο να κάνομε την βόλτα μας και ν’ αγοράσομε. Και κεράσια και χασιλαμάδες και βύσσινα.
Όμως θα βρούμε; Έχουν ένα χώρο με ψυγεία που θα διατίθενται; Χύμα ή συσκευασμένα σε πεντάκιλα; Θα βρούμε άραγε και μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού; Θα βρούμε τις γνωστές βυσσινάδες; Δεν ξέρω!
Έε, ταβέρνες υποθέτω θα έχουν με καλό ντόπιο κρέας και τα τυριά τους. Μια βόλτα ένα Σαββατοκύριακο, για επίσκεψη και γνωριμία με το χωριό, για ανίχνευση, καλό θα μας κάνει! Έε, και αν δεν έχουν οργανωθεί στο χωριό τους, που να βρίσκεις εύκολα τα προϊόντα τους θα τους ζητήσομε να μας τα κόψουν απ’ τα δέντρα. Πιστεύω να μην βαριούνται!
Α.Κ.