Η γεννημένη στην Αθήνα αλλά με καταγωγή από το Ρέθυμνο της Κρήτης, Γεωργία Νταγάκη, αποτελεί μια δική της κατηγορία στο μουσικό τοπίο της χώρας μας. Η όμορφη λυράρισσα έχει καταφέρει να αιχμαλωτίσει ελληνικό και διεθνές κοινό (κορυφαία στιγμή η συνεργασία της με τους Animals του Eric Burdon) με τη δυναμική σκηνική της παρουσία, τον προσωπικό και ιδιαίτερο ήχο που έχει καταφέρει να δημιουργήσει και την «κρητική ψυχή» που μας καταθέτει τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή. Από τις 2/04 θα τη συναντάμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο στο πλευρό των Μανώλη Μητσιά και Σταύρου Σιόλα.
Είναι «βλάσφημο» για τους Κρητικούς μια γυναίκα να παίζει λύρα;
«Σύμφωνα με τα στερεότυπα, ναι, είναι βλάσφημο. Αλλά όπως λέει και ο μέγιστος Νίκος Καζαντζάκης, ”η Κρήτη δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς”! Αυτοί την κάνουν αθάνατη… Ε, κάπως έτσι έσκασα και εγώ».
Έχεις σταθεί πρότυπο και για άλλες κρητικοπούλες ώστε να ασχοληθούν συστηματικά, επαγγελματικά ή μη με την κρητική λύρα;
«Ναι και με χαροποιεί πολύ αυτό».
Είσαι μια μουσικός και ερμηνεύτρια που έχει βγει και εκτός ελληνικών συνόρων. Τα τραγούδια σου έχουν κυκλοφορήσει στο εξωτερικό, ενώ όλοι σε θυμόμαστε σε διεθνείς σκηνές στο πλευρό των Αnimals, κατόπιν πρόσκλησης του Eric Burdon. Τύχη; Αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς; Ιδιαιτερότητα φύλου και μουσικού οργάνου; Επιπλέον, νιώθεις το ίδιο δικαιωμένη και εντός συνόρων;
«Όλα αυτά που ανέφερες και τίποτα από αυτά, καθώς δεν φτάνει μόνο τύχη και προσπάθεια, αλλά και οι δύσκολες αποφάσεις της στιγμής όταν πρέπει να επιλέξεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις σύμφωνα με τις προσωπικές σου αξίες. Τώρα για το εάν νιώθω το ίδιο δικαιωμένη εδώ στην πατρίδα μου, την απάντηση νομίζω την είχε δώσει η παλαιά δημοσιογράφος και συνάδελφος σας η Ελένη Βλάχου, ότι δηλαδή ”η Επιτυχία στην Ελλάδα θεωρείται ποινικό αδίκημα”».
Που αισθάνεσαι περισσότερη πληρότητα; Πάνω σε μια μεγάλη σκηνή ή σε ένα παραδοσιακό κρητικό ρακάδικο, παίζοντας τη λύρα σου;
«Πληρότητα αισθάνομαι όταν από κάτω έχω από έναν ακροατή έως χιλιάδες, ο οποίος ή οι οποίοι αγαπούν, συγκινούνται και ψυχαγωγούνται με τη μουσική μου. Τώρα το πού θα συμβεί, είναι κάτι που δεν επηρεάζει την δική μου παρουσία και το δικό μου συναίσθημα».
Ερωτηθείσα για τα κοινά και όσα συμβαίνουν στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας απαντάς με δισταγμό, καθόλου ή μια «κρητική ψυχή» δεν δειλιάζει σε τίποτα;
«Δεν μου είναι πρόβλημα να πάρω θέση. Αυτό που με προβληματίζει είναι το πώς θα ενεργήσω σε όλα αυτά τα άθλια που συμβαίνουν. Πράγματι όμως η «κρητική ψυχή» μου δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να μας περάσει αλυσίδες εάν εμείς δεν τον αφήσουμε να μας πάρει πρώτα τα μέτρα».
Δανείζομαι τον τίτλο του τραγουδιού σου «Φόβος» για να σε ρωτήσω αν, και τι φοβάσαι σε αυτό το ιστορικό μεταβατικό στάδιο που βρισκόμαστε σήμερα.
«Φοβάμαι ότι δεν θα αλλάξει κάτι εάν δεν γίνει κάτι δραστικό στη δικαιοσύνη ώστε να υπάρχει ισονομία σε όλους τους τομείς αλλά και για όλους. Μέχρι τότε, κάποιοι πάντα θα βολεύονται και οι υπόλοιποι θα τρωγόμαστε αναμεταξύ μας».
«Βασικά αυτό που θέλω είναι να έχω ελευθερία στη δουλειά μου, να κάνω αυτά που θέλω». Αν σταματήσει αυτό να υφίσταται, πώς θα αντιδράσει και προς τα πού θα στραφεί η Γεωργία Νταγάκη;
«Κατά πάσα πιθανότητα θα στραφώ σε κάτι άλλο, εκτός μουσικής. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, και παλεύεις γι’ αυτό με κόπο, προσωπικές θυσίες αλλά και πολλή αφοσίωση, διεκδικείς και με κάποιον τρόπο αυτό που θεωρείς εσύ σωστό για τη μουσική σου. Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ ότι στην πορεία δεν θα χρειαστεί να κάνεις υποχωρήσεις, αλλά σε καμία περίπτωση επίσης δεν θέλεις να φτάσεις να κάνεις κάτι το οποίο αλλιώς το είχες φανταστεί και αλλού σε πήγε, ή ακόμα χειρότερα… σε πήγαν».
Τι σε έχουν διδάξει οι μέχρι σήμερα συνεργασίες σου, τα αποτελέσματα των επιλογών σου, η πορεία σου;
«Μέσα από όλα αυτά ανακαλύπτεις σιγά σιγά τον εαυτό του. Αρχίζεις να τον μαθαίνεις και μετά απλά συνειδητοποιείς ότι… δεν αλλάζει».
Από ποια πράγματα αντλείς ενέργεια για να συνεχίζεις και να προσπαθείς, όταν γύρω μας υπάρχουν τόσα προβλήματα, τόσες δυσκολίες (κοινωνικές, ανθρωπιστικές, οικονομικές);
«Από μια καλή κουβέντα, από την αγάπη των δικών μου, από το ”λόγο” του Καζαντζάκη, τη ”μουσική” του Χατζιδάκι αλλά και από τόσα πολλά και όμορφα που καθημερινά μπορούν να μας βρουν, εάν βγούμε από τον εγωιστικό μικρόκοσμό μας που μόνο ασφάλεια δεν μας παρέχει».
Θα μας μιλήσεις για αυτό το «πάντρεμα» φωνών και μελωδιών που θα γίνει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο από το Σάββατο 2 Απριλίου;
«Είμαι χαρούμενη που θα συνεργαστώ για πρώτη φορά με τον Μανώλη Μητσιά, έναν τόσο σημαντικό τραγουδιστή της Ελλάδας αλλά και έναν πολύ γλυκό άνθρωπο. Φυσικά με τον Σταύρο Σιόλα η γνωριμία αλλά και η συνεργασία μας τόσο η δισκογραφική αλλά και επί σκηνής είναι κάτι που το έχουμε δοκιμάσει και νιιώθουμε πολύ όμορφα μέσα σε αυτό. Τώρα ενώνουμε τη δική μας δύναμη, τα νέα μας τραγούδια με την δύναμη του Μανώλη Μητσιά, ο οποίος έχει μια τεράστια παρακαταθήκη σπουδαίων τραγουδιών αλλά και όρεξη να ”μπει” και σε κάτι καινούργιο… Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες επί σκηνής».
Τι θα ακολουθήσει για τη Γεωργία μετά το τέλος των μουσικών παραστάσεων στο Γυάλινο;
«Ανοιξιάτικες παραστάσεις και μετέπειτα καλοκαιρινές συναυλίες ανά την Ελλάδα».