Δύο λόγια θέλω να σου γράψω, τα τελευταία, αφού δεν υπάρχει πια άλλη επικοινωνία με σένα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα με πλέρια αγάπη έκανες για μας.
Για τη στοργή που μας δώσατε μαζί με την μαμά μας, για τα ευτυχισμένα χρόνια που περάσαμε μέσα στην οικογένεια μας. Για τον αγώνα σου κα την εργατικότητα σου. Που μαζί με την μαμά θυσιάσατε προσωπικά σας δικαιώματα, όλα αυτά που κάθε άνθρωπος διακαιούται στη ζωή. Όπως κάποιες εκδρομές, κάποια ταξίδια, διασκεδάσεις. Όλα αυτά τα αναγκαία στον κάθε άνθρωπο εσείς τα περιορίσατε στο ελάχιστο για να μας σπουδάσετε και να μας τακτοποιήσετε και τα τρία παιδιά. Χωρίς τίποτα να μας λείψει ποτέ. Η ατυχία μπαμπά ήταν που έχασες την γυναίκα σου στα 73 της χρόνια, την σύντροφο σου και συναγωνίστρια σου στις δυσκολίες της ζωής και στον Αγώνα της ζωής.
Και τότε που μας είχες όλα τακτοποιήσει και που περιμένατε πια μαζί, ξέγνοιαστοι χωρίς τις υποχρεώσεις που απορρέουν από μια οικογένεια, να χαρείτε μαζί τα χρόνια που σας απόμειναν η μαμά έφυγε στα 73 της χρόνια απ’ τη χολή της που δεν την πρόσεξε. Γιατί πάντα έβαζε προτεραιότητα εσένα και τα παιδιά της και μετά τον εαυτό της. Η απόλυτη αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Αυτή ήταν η γυναίκα σου μπαμπά μου. Μαζί στις δυσκολίες μιας ολόκληρης ζωής πενήντα χρόνων και πάνω, μαζί στις χαρές, μαζί στις πίκρες μαζί στις αγωνίες, μαζί στα ξενύχτια όταν αρρωσταίναμε. Δεν θα «πεθάνετε» ποτέ γιατί θα ζείτε πάντα ς καρδιές μας.
Μπαμπά μου , δεν είπαμε στον Αντώνη μας πως πέθανες. Στο μικρότερο μας αδελφό, στο μοναχογυιό σου όπως έλεγες. Είναι τόσο άρρωστος. Μετά που πέθανε η μαμά τον χτύπησε η μοίρα τόσο άγρια. Λες και μαζί με την μαμά έφυγε και ο προστάτης άγγελός του. Δεν βλέπομε επιστροφή να έχει και μας τρομάζει όλους μας αυτό. Θα σας θυμόμαστε πάντα μπαμπά μου και μαμά μου.
Η κόρη σας
Μαίρη Κωνσταντουδάκη
