Φαντάσου πως κάνεις ένα ταξίδι στον χρόνο (όχι πολύ παλιά, ας πούμε 8 χρόνια πίσω) και πας ένα βράδυ να παρακολουθήσεις μια ζωντανή εμφάνιση ενός αγαπημένου σου καλλιτέχνη. Ας υποθέσουμε πως αυτός ο καλλιτέχνης είναι ένας τραγουδοποιός του “έντεχνου” χώρου ο οποίος εμφανίζεται συχνά – πυκνά σε γνωστή εκπομπή στην οποία τρώνε-πίνουν-μεθάνε, “σκοτώνουν” και έναν Χατζηδάκι στο τσακίρ κέφι και συγκινούνται λέγοντας ανούσιες προσωπικές ιστορίες (συνήθως αγκαλιά με τον παρουσιαστή) οι οποίες δεν ενδιαφέρουν κανέναν.
Ο δικός σου αγαπημένος τραγουδοποιός όταν του δίνεται ο λόγος αμολάει τσιτάτα για την επανάσταση του κόσμου, θεωρεί τον εαυτό του τροβαδούρο του λαού και κάνει namedropping διαφημίζοντας το πόσο διαβασμένος είναι (κυρίως σε ποίηση) ενώ για ένα περίεργο λόγο που δεν καταλαβαίνεις αναφέρει και τον TomWaits (κλασικός “αγαπημένος” των έντεχνων).
Φτάνεις λοιπόν στη “μουσική σκηνή” (έτσι αναφέρουν τα μαγαζιά που εμφανίζονται – fornoreason), πληρώνεις είσοδο και σου εξηγούν πού επιτρέπεται να κάτσεις εφόσον δεν είσαι αρκετά φραγκάτος ώστε να κλείσεις “τραπέζι με φιάλη”. Σε στριμώχνουν σε μια μίζερη μπάρα μαζί με κάποιους φοιτητές (που τυχαίνει να αποτελούν κύρια μάζα των οπαδών του συγκεκριμένου καλλιτέχνη), οι σερβιτόροι σε αγνοούν, ο μπάρμαν αφού εξυπηρετήσει τους σερβιτόρους που τρέχουν σαν τρελοί, θα σου δώσει το overpriced ποτό σου λες και σου κάνει χάρη ενώ εσύ θα προσπαθείς να παρακολουθήσεις τον αυτοαποκαλούμενο “τροβαδούρο του λαού” ανάμεσα από τις κολόνες του μαγαζιού και τον καπνό από τα πούρα που έχουν πάρει κυριολεκτικά φωτιά στα πρώτα τραπέζια.
Έχεις ξενερώσει, οι φοιτητές δίπλα σου 50-50. Οι μισοί ονειρεύονται πως με λίγη προσπάθεια στη ζωή τους θα ανεβούν σκαλί-σκαλί προς την επιτυχία και θα φτάσουν στο πρώτο τραπέζι και αυτοί όταν θα είναι χοντροί και καραφλοί. Οι υπόλοιποι ξενερώνουν γιατί, ενώ γουστάρουν την μουσική κάτι τους “χαλάει”.
Ερχόμαστε στο παρόν, έχεις αλλάξει γούστο γιατί, όπως και να το κάνουμε, το εν-τεχνο δεν επιβάλλεται αυτοαναφορικά, απλά είναι ή δεν είναι. Στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν. Ο τότε αγαπημένος σου καλλιτέχνης έχει βγάλει άλλους 4 δίσκους και θα μπορούσες να πεις πως έχει επαναλάβει την ίδια μανιέρα ξανά και ξανά. Οι στίχοι πλέον σου ακούγονται ανούσιοι και δεν βγάζουν νόημα ενώ η μουσική παραμένει ως κάτι το συνοδευτικό της “ωδής στο τίποτα” των στίχων. Τελικά μεγάλη κοτσάνα εκείνη η φάση. Κάτι καλοζωησμένοι τύποι που τραγουδούσαν σε μαγαζιά τα οποία λειτουργούσαν με τους ίδιους όρους που λειτουργούν και τα σκυλάδικα.
Θα μπορούσαν να παίζουν “για τον λαό” σε συναυλιακούς χώρους και για τους φοιτητές (που τόσο αγαπάνε) σε διάφορα άλλα μέρη, όμως δεν το κάνουν ούτε για την ψυχή της μάνας τους, ούτε για την τέχνη, Εξ ού και ο κομπλεξικός, υποτιμητικός προς όλα τα άλλα είδη μουσικής, τίτλος έντεχνο. Ο έντεχνος καλλιτέχνης της μάζας δεν μπορεί καν να φανταστεί τον εαυτό του να τραγουδά για ένα κομμάτι ψωμί πράγμα που ίσως τον αναγκάσει να κάνει και δεύτερη δουλειά.
Όχι, βρήκε την λύση στην κοροϊδία.
Κορόιδευε τον εαυτό του πως τραγουδά σε μπουάτ τύπου μαγαζί (not) όπως και ο λαϊκός τύπος με το πούρο κοροϊδεύει τον εαυτό του πως δεν είναι λαϊκός άλλα ένας πλούσιος επαναστάτης με γούστο, η κυρία δίπλα του κοροϊδεύει τον εαυτό της με την 3ωρη προκάτ επανάσταση που της προσφέρει το πρόγραμμα. Κλεφτές ματιές στα δεξιά “μας βλέπουν πως είμαστε πρώτο τραπέζι;” κλεφτές στα αριστερά, “πότε έφτασαν αυτοί οι παρακατιανοί εκεί γαμώτο;” και ο τροβαδούρος του λαού βραχνιασμένος από το καπνό του πούρου τραγουδά για λουλούδια που μαράθηκαν και αντζούγιες που πέταξαν μακριά.
Σήμερα όμως τι; Τι έγινε ξαφνικά;
Οι “σκηνές” κλείνουν η μία μετά την άλλη και τα μεροκάματα της χρυσής εποχής κόπηκαν στη μέση. Από την άλλη η πιτσιρικαρία έχει αρχίσει (λόγω και του internet) να την “βλέπει” αλλιώς. Βαρέθηκε να της τρώνε το χαρτζιλίκι και τρέχει στις συναυλίες που συνήθως μπορεί να κάτσει όπου γουστάρει και κανείς δεν θα θέσει όρια ανάλογα τα πόσα έχεις να χαλάσεις.
Ξαφνικά λοιπόν ο τροβαδούρος την “βλέπει” εναλλακτικά, μύρισε χρήμα και έχει τα μέσα να έρθει να το μαζέψει και από εκεί. Ανανεωμένες -όμως ακόμη τόσο μίζερες- προκάτ απόψεις, νέο μαλλί, ίσως πιο “χύμα” μπάντα (γιατί το είπε ο μάνατζερ), μαζεύει και 2-3 εναλλακτικά σχήματα που διψάνε για δημοσιότητα με κάθε κόστος και να’ τος. Εναλλακτικός και ωραίος. Οι χοντροί με τα πούρα και τις καράφλες κλαίνε ακόμα για το χρηματιστήριο (οπότε ούτως ή άλλως τον χάσαμε τον πελάτη) και ξαφνικά θυμηθήκαμε τη νεολαία και τις συναυλίες υποστηρίζοντας πως μας κούρασαν οι “Σκηνές” και πως θέλαμε να κάνουμε μια πιο εναλλακτική στροφή γιατί το χρειαζόμασταν.
Μπορεί κάποιους να καταφέρνουν να τους κοροϊδεύουν, όμως εσένα όχι. Αύριο, μόλις αρχίσουν να ξαναμπαίνουν λεφτά στις τσέπες των νεο-νεόπλουτων θα ξανατρέξουν στις “Μουσικές μπουατσερί” για να τους δώσουν αυτό που ζητάνε.
Τρεις ώρες προκάτ επανάστασης…
Προς το παρόν απλώς βρήκαν έναν τρόπο να συντηρούνται φυτοζωόντας.
Χρειάζεται αλλαγή φρουράς λοιπόν. Όχι άλλο κάρβουνο…
Υ.Γ.: Υπάρχουν μερικοί πραγματικά άξιοι τραγουδοποιοί οι οποίοι (ασχέτως αν μας αρέσουν ή όχι) θα πρέπει να εξαιρεθούν από το παραπάνω κείμενο. Ίσως επειδή θεωρήθηκαν από τρίτους “έντεχνοι” ενώ δεν ήταν, μόνο και μόνο χάριν ευκολίας.