Του Αντώνη Μπαλωμενάκη, υποψήφιου βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ ν. Χανίων
Η Αριστερά οφείλει την εκτίναξή της σε δύο ιστορικών διαστάσεων φαινόμενα. Στην οργή που γέννησε η οικονομική κρίση και στο γεγονός ότι βρέθηκε συσπειρωμένη την ώρα που έπρεπε . Η λαϊκή οργή αφορούσε στη διαφθορά, στην αδιαφάνεια, στην ιδιοτέλεια, στην ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου, στην ανικανότητα, στην εξαπάτηση, στη συνενοχή στο ρήμαγμα της χώρας. Συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «κάτω οι κλέφτες» και εικονοποιήθηκε με τις ανοικτές παλάμες μπροστά στη Βουλή. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες το μέχρι τότε πανίσχυρο πολιτικό προσωπικό εξαερώθηκε, η αξιοπιστία του δέχθηκε ισχυρά πλήγματα. Ο κυνισμός και η ωμότητα με την οποία επιχειρούσαν να καλύψουν την τραγική αποτυχία τους, εξαγρίωνε περισσότερο. Η ενότητα της Αριστεράς συγκέντρωσε την κρίσιμη στιγμή τις αναγκαίες δυνάμεις, ώστε η λαϊκή οργή να μετατραπεί σε αίτημα και πράξη αλλαγής.
Καμιά αντίρρηση ότι το Γενάρη καλλιεργήθηκαν πολλές, ίσως υπερβολικά πολλές, προσδοκίες. Δεν πρέπει όμως να λησμονιέται ότι την ίδια περίοδο υπήρχαν και σώφρονες φωνές! Δεν υποστηρίζαμε όλοι άκριτα την ιδέα μιας fast-track «εφόδου», μιας συνεχώς νικηφόρας πορείας προς την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων, που οι «άλλοι» απλώς δεν ήθελαν να προωθήσουν. Πολλοί και πολλές τονίζαμε τις δυσκολίες, μιλούσαμε για την ανάγκη επαγρύπνησης και συμμετοχής, για αναγκαίους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις χωρίς να χάνεται ο στόχος της δημοκρατικής αναγέννησης . Η καλοπροαίρετη κριτική στον τότε προεκλογικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να αποδώσει τις πολλές υποσχέσεις σε ειλικρινή διάθεση να αντιμετωπιστούν όσο πιο άμεσα γινόταν τα κομβικά – για την ταυτότητα αυτού του πολιτικού χώρου – θέματα, όπως: η ανεργία , η ανθρωπιστική κρίση, η καλπάζουσα φτωχοποίηση του πληθυσμού. Μια κάπως λιγότερο καλοπροαίρετη θα τα απέδιδε, απλώς, σε άγνοια κινδύνου.
Στο ότι δεν καταφέραμε να ανταποκριθούμε πλήρως στις προσδοκίες φταίνε πολλά : το τρομακτικά δυσμενές περιβάλλον που κληρονομήθηκε, οι υπαρκτές δεσμεύσεις που -σκόπιμα και με συνενοχή της απερχόμενης τότε Κυβέρνησης και των δανειστών- είχαν μετατεθεί χρονικά ώστε να συμπέσουν στις πρώτες εβδομάδες ζωής της νέας Κυβέρνησης. Και βέβαια στην απειρία, σε λαθεμένες επιλογές προσώπων, όπου υπήρχαν, σε συμβιβαστικές νοοτροπίες. Κυρίως όμως στον εξαιρετικά δυσμενή συσχετισμό δύναμης, κάτι που μάλλον θα έπρεπε να το είχαμε αντιληφθεί νωρίτερα. Σε καμιά περίπτωση ο συμβιβασμός του Ιούλη δεν οφείλονταν σε «αλλαγή πλεύσης» ή ακόμα χειρότερο σε κάποια φανταστική προδοσία.
Η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης από την Αριστερά σημαδεύτηκε από την επιτακτική, καταθλιπτική, πανταχού παρούσα επιβολή της πραγματικότητας που επέβαλλε η διαπραγμάτευση. Από το ότι δεν υπήρχε αυτοδυναμία και από την ύπαρξη και οργανωμένη δράση εσωτερικού μετώπου, που εκδηλώθηκε τελικά τον Αύγουστο. Η ύπαρξη του εσωτερικού μετώπου δυσκόλευε τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Έπρεπε να συντονιστεί ένα τεράστιο έργο, να καταστρωθούν σχεδιασμοί , να υλοποιηθούν προγράμματα να καταστρωθούν νομοθετικές παρεμβάσεις-τομές. Χωρίς να αναγκαία ομοιογένεια φαίνεται ότι δεν ήταν δυνατόν να τρέξουν οι αλλαγές όσο γρήγορα και αποτελεσματικότητα χρειαζόταν.
Σήμερα η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να δώσει προοπτική σ’ αυτόν τον τόπο. Ως Κυβέρνηση να δίνει λύσεις στα μεγάλα και τα μικρά. Δεν θα καθίσουμε να θρηνούμε. Δεν αρκεί πλέον να διεκτραγωδούμε την κρίση. Ούτε πείθουν οι εύκολες απαντήσεις. Και φυσικά η εμπιστοσύνη προς την Αριστερά ως κυβερνητική δύναμη θα οικοδομηθεί σιγά-σιγά, με βάση τα έργα και τις ημέρες της. Αναγκαία στηρίγματά μας στη νέα περίοδο θα είναι : η ειλικρίνεια, η εντιμότητα, η συναίσθηση των δυσκολιών, η σταδιακή απτή και ορατή αλλαγή του ύφους και του ήθους διακυβέρνησης σε κάθε επίπεδο.
Το ιστορικό δίλημμα που αντιμετωπίζει η Αριστερά είναι το εξής: Θα αποτελέσει την αφετηρία μεγάλης κλίμακας αλλαγών στην Ελλάδα, πολλές από τις οποίες θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, με μεσοπρόθεσμο στόχο να γίνει η Ελλάδα ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος ανοικτό στο μέλλον ή θα αποτελέσει αρνητικό παράδειγμα, είτε ένα παράδειγμα επιδόσεων κάτω του μετρίου είτε ένα ηρωικό παράδειγμα θυσίας , σε κάθε περίπτωση ένα παράδειγμα προς αποφυγή; Παράλληλα με την προσπάθεια για ανάκτηση της δημοσιονομικής ισορροπίας του Ελληνικού Κράτους (έργο έτσι κι’ αλλιώς δύσκολο που εάν το φέρει σε πέρας μόνο γιαυτό θα έχει ήδη προσφέρει πολλά), η νέα Κυβέρνηση της Αριστεράς ή με κορμό την Αριστερά (σε όποια από τις δύο κατηγορίες μας επιλέξει ο Λαός την επόμενη Κυριακή) θα αρχίσει να δημιουργεί τις προϋποθέσεις μεταβολής του συστήματος διακυβέρνησης σε μια ανοιχτή, δημοκρατική κατεύθυνση. Στοχευμένες αλλαγές στη νομοθεσία, θα κληθούν να τονώσουν την ανάπτυξη ενός παράλληλου κλάδου της οικονομίας με περισσότερο κοινωνικό και άμεσα παραγωγικό χαρακτήρα, αυτού που ονομάζομε συνεταιριστική και αλληλέγγυα οικονομία. Το προγραμματικό πλαίσιο της Αριστεράς, εξ’ άλλου, υπήρξε και είναι πάντοτε πολύ πλούσιο και ελπιδοφόρο.
Αυτά που υπόσχεται και μπορεί να υλοποιήσει η Αριστερά, δεν μπορεί να τα κάνει σήμερα κανείς άλλος!
Αν δεν θέλουμε να είμαστε μονίμως μια δύναμη διαμαρτυρίας, είμαστε υποχρεωμένοι να αναμετρηθούμε με τις δυσκολίες που θέτει η παρούσα, δύσκολη, περίοδος.
Να αποκρούσουμε τον παραπλανητικό ισχυρισμό της Ν.Δ. ότι μόνο αυτή και όχι οι ερασιτέχνες της Αριστεράς είναι σε θέση να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Μόνο ένας αφελής θα πιστέψει πως οι πολίτες, βάζοντας από τη μια μεριά τα σαράντα χρόνια κυριαρχίας της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη την εξάμηνη διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα φτάσουν στο συμπέρασμα ότι η σύγκριση είναι υπέρ του παλιού συστήματος. Μόνο ένας αφελής θα πιστέψει ότι οι πολίτες έχουν τόσο κοντή μνήμη και δεν θυμούνται τους πρωταθλητές της διαφθοράς, της διαπλοκής, του πελατειακού κράτους, της προστασίας της κρατικοδίαιτης και κομπραδόρικης ολιγαρχίας . Πάει πολύ να επιχειρεί η Δεξιά – με όποιο πρόσημο – να εμφανίζεται σε ρόλο προστάτη των αδύναμων στρωμάτων και υπερασπιστή του δημόσιου συμφέροντος.
Ο κ. Μεϊμαράκης μόνο αφελής δεν μοιάζει. Το πιθανότερο είναι ότι απλώς ο ίδιος και η παράταξή του έχουν παραδεχτεί την ιστορική τους ήττα και ποντάρουν στα δικά μας λάθη, στις αμφιβολίες και στο εγγενές ελάττωμα της αριστεράς, τις διασπάσεις για να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερες θέσεις για τις μελλοντικές συγκρούσεις.
Αύριο – σε λιγότερο ή περισσότερο χρόνο, ίσως στο όχι μακρινό μέλλον – η ηγεμονική ελίτ θα έχει αναδιοργανωθεί για την αντεπίθεση της.
Ως τότε να έχουμε να κάνουμε πράγματα. Να αποκαλύψουμε το αληθινό πρόσωπο της Αριστεράς των αγώνων, των ιδεών, της ανιδιοτέλειας. Της παράταξης της προοπτικής αυτού του τόπου.
Την επόμενη Κυριακή κάνουμε ένα ακόμα βήμα.