Με αφορμή πρόσφατες ειδήσεις όπως ο θάνατος 50χρονου μετά από επίθεση που δέχτηκε από τη γυναίκα του αλλά και την επίθεση 26χρονης εγγύου με ρόπαλο εναντίον του 29χρονου συζύγου της, πολλοί έκαναν μια ερώτηση που δεν γίνεται αρκετά συχνά: ειναι πράγματι τόσες λίγες οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας μεταξύ ανδρών και γυναικών στις οποίες οι άντρες είναι τα θύματα;
Στην πραγματικότητα, πολλοί άνδρες θύματα ενδοοικογενειακής βίας υποφέρουν σιωπηλά.
Παρά το γεγονός ότι οι άνδρες είναι συχνά πολύ μεγαλύτεροι σωματικά από τους συντρόφους τους, πολλοί αποτυγχάνουν σταθερά να αναφέρουν ότι έχουν υποστεί σωματική κακοποίηση. Γιατί; Η έρευνα που ήδη έχει γίνει μας δίνει κάποιες απαντήσεις.
Θύματα είναι και οι άντρες
Πηγή: Εικόνα από 建鹏 邵 από το Pixabay
Τέτοια «μη παραδοσιακή» βία από συντρόφους συμβαίνει πιο συχνά από ό,τι πιστεύουν οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει τίποτα που να εμποδίζει έναν πολύ μεγαλύτερο άνδρα να πέσει θύμα από έναν μικρότερο σύντροφο. Η διαφορά μεγέθους, δυστυχώς, συχνά τον κάνει πιο απρόθυμο να το αναφέρει. Οι ερευνητές βοηθούν να εξηγήσουν γιατί.
Η Andreia Machado et al. (2017) εξέτασε τη συμπεριφορά αναζήτησης βοήθειας ανδρών θυμάτων που κακοποιήθηκαν από γυναίκες. Λαμβάνοντας συνέντευξη από δέκα άνδρες στην Πορτογαλία ηλικίας μεταξύ 35 και 75 ετών που είχαν ζητήσει βοήθεια από την αστυνομία ή τις υπηρεσίες ενδοοικογενειακής βίας, προσπάθησαν να κατανοήσουν τη φύση της βίας που βίωσαν, καθώς και πώς επηρέασε αρνητικά τη ζωή τους.
Η Machado et al. βρήκε ένα σταθερό μοτίβο βίας, συμπεριλαμβανομένης της εξέλιξης της κακοποίησης που ξεκινά με παράγοντες όπως η ζήλια , ο έλεγχος και η κοινωνική απομόνωση , παρόμοια με αυτό που αναφέρεται στην έρευνα ως ο κύκλος της βίας. Παράγοντες που ενέτειναν τη βία ήταν οι δουλειές του σπιτιού, τα παιδιά, η προδοσία, το διαζύγιο και τα οικονομικά ζητήματα.
Γιατί οι άνδρες δεν προχωρούν σε καταγγελία
Η Machado et al. αντιμετώπισε επίσης το θέμα της μη αναφοράς. Για τους περισσότερους από τους άνδρες στη μελέτη της, διαπίστωσε ότι η αναζήτηση βοήθειας είχε αρνητικό συναισθηματικό αντίκτυπο. Διαπίστωσαν ότι τα περισσότερα από τα θύματα άντρες φέρεται να βίωσαν στερεότυπη μεταχείριση από επαγγελματίες και υπηρεσίες και ότι η αναζήτηση επίσημης βοήθειας συχνά οδηγούσε σε δευτερογενή θυματοποίηση με τη μορφή δηλώσεων ή συμπεριφοράς που θα μπορούσαν να τους προκαλέσουν περαιτέρω αγωνία. Στην πραγματικότητα, η ίδια η αναζήτηση επίσημης βοήθειας είχε αρνητικό αντίκτυπο στην ευημερία, επιδεινώνοντας τη θυματοποίησή τους.
Οι Venus Tsui et al. (2010)[iii] μελέτησε επίσης τη συμπεριφορά αναζήτησης βοήθειας μεταξύ ανδρών θυμάτων κακοποίησης και ανακάλυψε ορισμένα κοινά θέματα μεταξύ του δείγματος που μελέτησαν. Η μελέτη τους περιελάμβανε 68 εκπροσώπους φορέων στις Ηνωμένες Πολιτείες που ολοκλήρωσαν μια έρευνα για τον εντοπισμό ζητημάτων που σχετίζονταν με άντρες θύματα που υποφέρουν από κακοποίηση συντρόφου.
Το Κοινωνικό Στίγμα
Οι Tsui et al. διαπίστωσαν ότι οι άνδρες δεν αναζητούν βοήθεια λόγω αυτού που περιγράφουν ως «κοινωνικά εμπόδια εναντίον των ανδρών και έλλειψη υποστήριξης». Τα εμπόδια που αναφέρθηκαν περιλαμβάνουν την άρνηση , τον φόβο , τη ντροπή και την αμηχανία , τον στιγματισμό και αυτό που σημειώνουν οι συγγραφείς ως το πιο σημαντικό: το γεγονός ότι δεν έτυχαν ίσης μεταχείρισης από τις υπηρεσίες.
Σημειώνουν ότι κατά συνέπεια, οι άνδρες ελαχιστοποιούν την ένταση της κακοποίησής τους και προσπαθούν να αποφύγουν το κοινωνικό στίγμα σχετικά με την ανικανότητά τους να προστατεύσουν τον εαυτό τους και συχνά καταλήγουν να αποκρύπτουν ή να αρνούνται την κακοποίηση.
Οι Tsui et al. παρατήρησαν περαιτέρω ότι όσον αφορά τις κοινωνικές προσδοκίες, οι άνδρες θεωρούνται ως «απαράδεκτα» θύματα συζυγικής βίας, αναγνωρίζοντας ότι ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί «κοινωνικό ταμπού». Σημειώνουν επίσης ότι η απροθυμία των ανδρών να θεωρήσουν τους εαυτούς τους θύματα οφείλεται στο ότι θεωρούν τα παράπονά τους ως σημαντική αδυναμία.
Σημειώστε ότι όταν η κακοποίηση περιλαμβάνει σωματική βία, οι κακοποιημένοι άνδρες δεν αναφέρουν την κακοποίηση από φόβο ότι θα «γελάσουν μαζί τους, θα ταπεινωθούν ή θα κατηγορηθούν αντίστροφα ότι είναι οι κακοποιοί λόγω της πεποίθησης ότι οι άνδρες είναι σωματικά ικανοί να αντεπιτεθούν όταν τους προκαλούν».
Αλλαγή προοπτικών και θετικών κατευθύνσεων
Η έρευνα επιβεβαιώνει αυτό που πολλά μέλη αστυνομικών υπηρεσιών και επαγγελματίες γνωρίζουν ήδη και εργάζονται ενεργά για να αντιμετωπίσουν: την ανάγκη για την επιβολή του νόμου και τις ομάδες βοήθειας θυμάτων να ανταποκρίνονται στα μοναδικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ανδρικά θύματα και να συνεχίζουν να βελτιώνουν τη διαθεσιμότητα εξειδικευμένων υπηρεσιών προσαρμοσμένων στην παροχή βοήθεια σε αυτήν την υποαναφερθείσα ομάδα θυμάτων. Αυτό με τη σειρά του θα αυξήσει την ευαισθητοποίηση του κοινού για το πρόβλημα και ελπίζουμε να ελαχιστοποιήσει τις αρνητικές επιπτώσεις του στιγματισμού ή του φόβου, προάγοντας τη δημόσια ασφάλεια για όλους.