“…Έγινε της μόδας ποιος θα σακατέψει ποιον
Εποχή της ρόδας και των πυρηνικών
Ε, κάθομαι τις τρώω το λοιπόν
Ένας αλλά Λέων, κι όλοι εσείς τυριά
Δε σηκώνω πλέον άλλη μαχαιριά
Ρε, που την βρήκα τέτοια λεβεντιά!… “
Νικόλς Άσιμος / Καταρρέω
Βρισκόμαστε μπροστά στο ξεκίνημα ενός πολέμου διαρκείας. Το σάλπισμα ήχησε από την πλευρά της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης. Δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητήσουμε τις προθέσεις τους και δεν υπάρχει λόγος να μη σηκώσουμε το γάντι και να είμαστε οι νικητές αυτού του πολέμου, που είναι πέρα για πέρα ταξικός. Η καταστολή των κοινωνικών αγώνων, η αναστολή κάθε δημοκρατικού δικαιώματος και η επιβολή ενός σύγχρονου αντιδημοκρατικού, αντιλαϊκού και εκφασισμένου κράτους αποτελούν πια την καθημερινότητα μας.
Ένα κράτος που για το καλό μας χρειάζεται να ανατρέψουμε πριν είναι αργά. Το ξέρουμε πια καλά, ότι το κοινωνικό συμβόλαιο έγινε κουρελόχαρτο εδώ και πολλά χρόνια. Όμως κάποιες σταθερές πολιτικές, με μια επίφαση δημοκρατικότητας, είχαν παραμείνει. Τώρα κι αυτές πάνε στον αγύριστο. Η ίδια η απόφαση της επίταξης εναντια στους απεργούς εργαζόμενους του Μετρό το επιβεβαιώνει. Απόφαση που ξεπερνά ακόμα και τα όρια που έβαζε στον εαυτό της η ίδια η αστική τάξη. Τώρα πια κανένας δεν έχει το δικαίωμα να διαφωνεί και να αντιστέκεται μπρόστα στην πολιτική που η ντόπια και διεθνής τρόικα χαράζει.
Εαν τολμήσει να εκφράσει τη διαφωνία του ή προχωρήσει σε οργάνωση της αντίστασης του είναι παραβάτης της νέας ηθικής. Και νέα ηθική στις μέρες μας σημαίνει αντιστροφή της πραγματικόττας όπως την ξέραμε. Συγκεκριμένα, εαν κάτι πρέπει να αναδειχθεί ως παράνομη πράξη στην ιστορία με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο Μετρό αυτό δεν είναι άλλο από την απόφαση της επίταξης και όχι η απεργία που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα.
Ακόμα και ακραιφνείς φιλελεύθεροι το επιβεβαιώνουν – τουλάχιστον όσο αφορά το μέτρο της επίταξης… Ο εργατολόγος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δράσης κ. Ιωάννη Λυξουριώτης γράφει χαρακτηριστικά: “Η επίταξη υπηρεσιών αποτελεί κατ’ ουσίαν παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της απαγόρευσης της αναγκαστικής εργασίας (υπ’ αριθ. 29 Δ.Σ.E. του 1930 περί αναγκαστικής ή υποχρεωτικής εργασίας, υπ’ αριθ. 105 Δ.Σ.E. περί καταργήσεως της αναγκαστικής Εργασίας του 1957 κ.λπ.). Για το λόγο αυτό, οι διεθνείς συμβάσεις εργασίας δέχονται εξαιρέσεις μόνο σε περιπτώσεις ανώτερης βίας (πόλεμος, καταστροφές ή απειλές καταστροφών, όπως πυρκαγιές, πλημμύρες, λιμοί, σεισμοί, επιδημίες κλπ.), ρητώς δε αποκλείουν τη χρησιμοποίηση της αναγκαστικής εργασίας “ως μέτρο κολασμού για τη συμμετοχή σε απεργία”. Πέραν αυτού με τις διατάξεις του Ν. 3536/2007 έχει οριστεί ότι «έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης, που επιβάλλει την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία».
Στη συνέχεια ο ίδιος προτείνει και με βάση όσα ο νόμος ορίζει, ως μέτρο αντιμετώπισης του προβλήματος την απόλυση των εργαζομένων που συμμετείχαν σε απεργία η οποία έχει χαρακτηρισθεί ως παράνομη από συγκεκριμένη δικαστική απόφαση και την κατάθεση αποζημιώσεων κατά των συνδικαλιστικών φορέων που παρανόμως απεργούν και κατά των ίδιων των συνδικαλιστών ζητώντας την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη το Μετρό από την 8ήμερη παράνομη απεργία.
Σύμφωνα με τον Λυξουριώτη για “ακόμη μία φορά ο κομπογιαννιτισμός επικράτησε.” Και κομπογιαννιτισμός για τον ίδιο είναι η ανυπόμονη στάση της κυβέρνησης να καταστείλει την απεργία των εργαζομένων του Μετρό χωρίς να εξασφαλίσει την λαϊκή υποστήριξη η έστω την ανοχή του λαού. Γιατί φοβάται, όπως και έγινε άλλωστε, τις μαζικές αντιδράσεις της εργατικής τάξης που μπορούν να τσακίσουν την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη. Και μια τσακισμένη κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλλει όσα θέλει και επιθυμεί. Από την πλευρά του ο Λυξουριώτης έχει δίκιο!
Όμως, η κυβέρνηση έχοντας χάσει τα όπλα των εκλογών αλλά και την ψυχραιμία της χρησιμοποιεί την αστυνομία αλλά και την Χρυσή Αυγή για να καταφέρει να επιτύχει όσα επιθυμεί. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτο μας και με όσα διαβάζουμε, ο ίδιος ο νόμος δίνει την ευχέρια στην κυβέρνηση να τον ερμηνεύει με βάση τις ανάγκες τις. Και στην συγκεκριμένη στιγμή η κυβέρνηση όντως βρίσκεται αντιμέτωπη με μια «έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης”, η οποία δεν είναι άλλη από την αδυναμία της να λειτουργήσει με τον τρόπο που γνώριζε…
Το εργατικό κίνημα για άλλη μια φόρα έδειξε εκπληκτικά αντανακλαστικά μόλις έμαθε την πρόθεση της κυβέρνησης να επιτάξει τους εργαζόμενους στο Μετρό. Η κινητοποίηση ήταν άμεση και μαζικότατη. Από την πρώτη στιγμή οι απεργοί είχαν στο πλάι τους δεκάδες σωματεία από όλους τους κλάδους, που εξέδωσαν ψηφίσματα αλληλεγγύης και στηρίζουν έμπρακτα τον αγώνα τους, συμμετέχοντας στην περιφρούρηση της απεργίας στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια. Ψηφίσματα αλληλεγγύης κι έμπρακτη στήριξη στον αγώνα τους προσφέρουν και δεκάδες Φοιτητικοί Σύλλογοι της Αθήνας.
Επίσης οι διάφοροι εργασιακοί χώροι κήρυξαν απεργία συμπαράστασης αλλά και στήριξης των απεργών εφόσον η επίθεση της κυβέρνησης είναι μια επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα όλων μας και όχι μόνο σε ορισμένα συμφέροντα όπως αρέσκονται να προπαγανδίζουν τα παπαγαλάκια των επίσημων ΜΜΕ. Το σύνολο του κόσμου της δουλειάς δεν “τσίμπησε” την αισχρή προπαγάνδα τους.
Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα πάρα μια μακράς περιόδου από απεργιακούς και κοινωνικούς αγώνες που δεν επέτρεψαν στην κυρίαρχη προπαγάνδα να επηρεάσει αρνητικά τις συνειδήσεις των συμπολιτών μας. Η επίθεση στους εργαζόμενους του Μετρό όμως είναι και μια επίθεση στους εργαζόμενους όλων των χώρων, και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα ο οποίος και αυτός – σε μεγαλύτερο βαθμό από τον οπιονδήποτε άλλον – έχει υποστεί σημαντικές και δραματικές μειώσεις σε μισθούς και επιδόματα στα όρια της εξαθλίωσης. Γιατί πρέπει να γίνει ξεκάθαρο και σε όσους έχουν αμφιβολίες ότι οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί δεν έχουν τίποτα να τους χωρίσει εκτός από τους τεχνητούς διαχωρισμούς που καθημερινά εφευρίσκει η αστική προπαγάνδα. Αλήθεια, γιατί αγωνίζονται οι εργαζόμενοι στο Μετρό, θα ρωτήσουν κάποιοι.
Μα γιατί άλλο από το να μην καταργηθεί η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, να μην μειωθούν ακόμη περισσότερο οι μισθοί τους – όπως προβλέπεται με την ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο -καθώς και να μην αυξηθεί η τιμή του εισιτηρίου, όπως προβλέπεται από το Μνημόνιο 3.
Αλήθεια, ποιοί τολμούν να μιλήσουν για ταλαιπωρία; Αυτοί που “μέσα σε ένα χρόνο περιέκοψαν κατά 30% τις λεωφορειακές γραμμές, αναγκάζοντας καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενους να στοιβάζονται σε ξέχειλα λεωφορεία και να χάνουν ώρες κάθε μέρα περιμένοντας στις στάσεις. Αυτοί που αυξάνουν τη τιμή του εισιτηρίου, κάνοντας τη ζωτική ανάγκη της μετακίνησης είδος πολυτελείας. Αυτοί που μετακινούνται με τα πολυτελή τους αυτοκίνητα, αυτοί που για χάρη τους φτιάχνονται αυτοκινητόδρομοι και σταθμοί.” όπως πολύ ορθά υποστηρίζουν σε ανακοινωσή τους οι φοιτητές από την ΑΝΑ.Σ.Α – Ε.Α.Α.Κ Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;
Η μαζική οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, η οικοδόμηση εργατικών και απεργιακών επιτροπών, το τσάκισμα των αντιδραστικών απόψεων μέσα στα συνδικάτα και την κοινωνία είναι η βάση που μπορούν να πατήσουν οι μαζικοί αγώνες και να ανατρέψουν την πολιτική των μνημονίων, της ντόπιας και διεθνούς τρόικας αλλά και των φασιστών. Είναι ένας αγώνας διαρκείας αλλά μπορούμε στο τέλος να είμαστε οι νικητές!