Γράφει ο Νίκος Τζάρας | Με την εισαγωγή των Μνημονίων έχουμε στην ουσία μερική αναστολή και θέση εκτός ισχύος του Συντάγματος 1975. Το μέρος του, το οποίο αναφέρεται στα κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα έχει υποχωρήσει πλήρως σε αντίθεση με το μέρος του συντάγματος που αναφέρεται στην ιδιοκτησία και στην επιχειρηματική δράση που αναδεικνύεται σαν κυρίαρχο.
Πρόκειται για μία από της όψεις της στρατηγικής του αστικού συστήματος που σε περίοδο κρίσης επιχειρεί να μειώσει την ένταση της πολιτικής πάλης των εργαζομένων και να κάμψει τις αντιστάσεις επιβάλλοντας την ηγεμονία του , για μια στρατηγική που «επιδιώκει την νομιμοποίηση της απονομιμοποίησης (Τ.Αγκάμπεν) «κατάσταση εξαίρεσης».
Για αυτό τον λόγο είναι που η υπαρκτή συνταγματική νομιμότητα παρακάμπτεται είτε με νόμους, ή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που θα ισχύουν για την περίοδο της «έκτακτης ανάγκης», ωσότου δήθεν «ομαλοποιηθούν» οι κοινωνικές συνθήκες . Το τι όμως σημαίνει η «ομαλοποίηση» το βιώνουν με δραματικό τρόπο οι εργαζόμενοι και όσοι επιμένουν να αντιστέκονται στις επιλογές του συστήματος.
Η στρατηγική αυτή κατατείνει στον κοινωνικό και πολιτικό αποκλεισμό, πειθάρχηση και έλεγχο της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού (εργαζόμενοι, μικροί και μεσαίοι επαγγελματίες, τμήμα των αγροτών , νεολαία κλπ). . Ασκείται μια τεράστια οικονομική βία πάνω στον πληθυσμό που φτάνει μέχρι την φυσική του εξόντωση (άνοδος ασθενειών σωματικών και ψυχικών, αυτοκτονίες κλπ). Οι κρατούντες «αγνοούν» αυτήν την ασκούμενη δομική βία και μιλούν μόνο για την βία ως υλικό αποτέλεσμά της.
Η πολιτική αυτή, σε συνθήκες απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και κρίσης πολιτικής αντιπροσώπευσης, χρησιμοποιεί την άμεση κρατική καταστολή με την έννοια της βίας και του άμεσου φυσικού καταναγκασμού ενάντια στους διαμαρτυρόμενους πολίτες και στα κοινωνικά κινήματα. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους έχουν πάρει το πάνω χέρι επί των μηχανισμών της συναίνεσης ή του απλού ελέγχου και πειθάρχησης με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται ένα ασφυκτικό πλαίσιο άσκησης και των πιο στοιχειωδών ελευθεριών. Η απεργία, η οργάνωση και η διαδήλωση έγιναν τα πρώτα θύματα της μνημονιακής νεοφιλελεύθερης στρατηγικής. Η προληπτική καταστολή των διαδηλώσεων, η επίθεση σε διαδηλωτές, οι μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις, οι διώξεις είναι όψεις αυτού του σκηνικού .
Η καταστολή εκ μέρους του κράτους συμβαδίζει και με την ανερχόμενη φασιστική και ρατσιστική βία της «Χρυσής Αυγής» . Η οργάνωση αυτή τροφοδοτείται από τις συνθήκες ανομίας και κοινωνικής εγκατάλειψης ερημοποίησης, που δημιουργούν οι πολιτικές του κεφαλαίου. Μαζικοποιείται, εκμεταλλευόμενη την κοινωνική και πολιτική κρίση. Χτυπά μαζί με το κράτος πολιτικά, ιδεολογικά και υλικά το οργανωμένο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, ωθεί την οργή και την αγανάκτηση εξαθλιωμένων κοινωνικών στρωμάτων πάνω στους πιο αδύναμους της κοινωνικής ιεραρχίας (μετανάστες) ή στους διαφορετικούς και στις κάθε είδους μειοψηφίες .
Η Χρυσή Αυγή μετέχει οργανικά στο σχηματισμό της πολιτικής ατζέντας όπως προβάλλεται από τον Δένδια , κάνει την βρώμικη κατασταλτική δουλειά, που δεν μπορεί να διεκπεραιώσει το επίσημο κράτος και έχει διεισδύσει στους κατασταλτικούς μηχανισμούς «φασιστικοποιώντας» το αυταρχικό κοινοβουλευτικό κράτος.
Η Αριστερά και τα κινήματα οφείλουν να μιλήσουν για την σοβαρότητα των αυταρχικών και φασιστικών απειλών και την σχέση τους με την οικονομική και κοινωνική πολιτική του κράτους. Να αναδείξουν σαν σημαντικό στοιχείο της κοινωνικής και ταξικής πάλης την προάσπιση της δημοκρατίας όχι με την έννοια της επιστροφής στο προμνημονικό πλαίσιο αλλά με την έννοια της διεύρυνσης και ενίσχυσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων μέσα από αγώνες στον δρόμο και στους θεσμούς.