Δεν είναι μια νοσταλγία που μας κινεί να γράψουμε αυτό το κείμενο αλλά μία ανάγκη αποτύπωσης της πραγματικότητας που να ξεφεύγει από τους αριθμούς που παραπλανούν.
Βλέπετε, αν δεχθούμε το αφήγημα των κομμάτων που κυβέρνησαν από τα χρόνια των μνημονίων και μετά, όλοι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και πλέον, σύμφωνα με όσα λέει τώρα η Νέα Δημοκρατία, οι όροι έχουν αντιστραφεί. Επιστρέφουμε δυναμικά στην “κανονικότητα” με ρυθμούς ανάπτυξης “πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο” και με ανεργία που διαρκώς μειώνεται.
Όμως οι γειτονιές μας έχουν αλλάξει…
Τα σπίτια έκλεισαν και ερήμωσαν. Οι κήποι που κάποτε ήταν γεμάτοι λουλούδια και χαρά τώρα γέμισαν με βάτα.
Το βλέπουμε και σε περιοχές στα Χανιά.
Οικογένειες διαλύσανε, μικροκαταστήματα κλείσανε. Ο κοινωνικός ιστός αποσαρθρώθηκε.
Περιοχές ερειπωμένες στις οποίες τα λίγα καλοστημμένα σπίτια μοιάζουν πια με κακοφωνία.
Και οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές αλλάξανε.
Έγιναν λιγότερο χαρωποί, περισσότεροι θυμωμένοι.
Έκλεισαν τα πατζούρια τους. Κάποιοι έκλεψαν, κάποιοι μπήκαν φυλακή, αλληλοσκοτωθήκανε.
Κάποιοι θα πουν ότι το πρόβλημα υπήρχε και πριν την κρίση. Οι επιχειρήσεις και πριν την κρίση δε λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε να λειτουργούν, θα πουν. “Η ζωή ήταν πάνω από τις πραγματικές δυνατότητες”. Και το “σωστό” έγινε όλο και πιο στενό ώστε τώρα όλο και λιγότεροι άνθρωποι να χωρούν μέσα σε αυτό και όλο και παραπάνω να είναι ένοχοι επειδή δε μπορούν να χωρέσουν εκεί που δεν τους δόθηκε ποτέ πραγματικά η δυνατότητα να μπουν.
Σε έναν κόσμο ακραίων οικονομικών ανισοτήτων είναι βολικό να φταίνει πάντα οι χαμένοι της ιστορίας.
Στην Ελλάδα είναι βολικό να φταίνε αυτοί που έχασαν τα σπίτια τους, που έκλεισαν οι επιχειρήσεις τους, που αρρώστησαν, που μέσα στην τρέλα της ζωής όπως κατάντησε τα τελευταία χρόνια κάποιοι από αυτούς έκαναν και εγκλήματα.
Είναι βολικό και εύκολο να φταίνε οι ερειπωμένες γειτονιές για την ερειπωμένη κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Όμως, δεν είναι έτσι.
Εκεί που τα κόμματα που μας έβαλαν στα μνημόνια και κυβέρνησαν επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι θυσιάστηκαν είτε για τις αμαρτίες άλλων, είτε για να σωθεί την πατρίδα, την πραγματική θυσία για τα κέρδη όμως των λίγων την έκαναν οι πολλοί, η συντριπτική πλειοψηφία των από κάτω.
Τη θυσία την έκαναν οι οικογένειες που βλέπουν τα παιδιά τους ακόμα και σήμερα να φεύγουν στο εξωτερικό επειδή δεν υπάρχει προοπτική στη χώρα μας. Την έκαναν όλοι αυτοί που είδαν τις επιχειρήσεις τους να κλείνουν. Που βλέπουν τις τράπεζες να κυνηγούν να τους πάρουν τα σπίτια. Που ακόμη και από εκεί που περίμεναν βοήθεια, είδαν να τους αποκαλούν “στρατηγικούς κακοπληρωτές” και “μπαταξήδες”, αφήνωντας το στίγμα της ενοχής σε αυτούς που έψαχναν σανίδα σωτηρίας για να μη βουλιάξουν.
Τη θυσία δεν την έκαναν οι τράπεζες που συνεχίζουν να λειτουργούν ληστρικά.
Στην Ελλάδα δεν είμαστε όλοι ίσια κι όμοια. Κάποιοι στηρίχθηκαν παρά τις εγκληματικές πρακτικές που ακολούθησαν που ζημίωσαν την ελληνική κοινωνία, άλλοι αφέθηκαν στη μοίρα τους. Οι τράπεζες στηρίχθηκαν με τα χρήματα και πολλών φτωχών συμπολιτών μας. Τα σπίτια πολλών φτωχών συμπολιτών μας ερήμωσαν.
Οι γειτονιές ερήμωσαν – σα να συνέβη κάποιος σεισμός – όμως ουδείς δε βρέθηκε ακόμη να αναλάβει την ευθύνη για αυτή την καταστροφή. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις βλέπουν τον εαυτό τους ως θύματα. Θυσιάστηκαν για την πατρίδα…
Για να φτάσουμε στο σήμερα σε μία προεκλογική περίοδο στην οποία ενώ οι δείκτες της οικονομίας φαινομενικά μόνο ευημερούν από κάτω τους χάσκει το βαθύ σκοτάδι του φασισμού.
Η ατιμωρησία, η ανικανότητα ανάληψης ευθύνης, το αίσθημα αδικίας, η πίστη ότι μέσω της δημοκρατίας δε μπορεί να δοθεί λύση, αυτά είναι που τρέφουν τον φασισμό.
Οι εκλογές πλησιάζουν. Οι πολιτικοί χαμογελούν, προσπαθούν να δώσουν μήνυμα αισιοδοξίας. Όμως όσο δεν αντιμετωπίζονται τα πραγματικά αίτια της καταστροφής, όσο δεν γίνεται η απαραίτητη αυτοκριτική από το πολιτικό σύστημα, όσο η δημοκρατία δε δίνει λύσεις τόσο ως κοινωνία θα πατάμε σε ένα τεντωμένο σχοινί κάτω από το οποίο θα βρίσκεται πάντα το βαθύ σκοτάδι.
Στις γειτονιές μας που ερήμωσαν ζουν εδώ και χρόνια στο σκοτάδι.