Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Οι απεχθείς δηλώσεις του πρώην Υπουργού Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλου για την «προσχώρηση της Χρυσής Αυγής στους δημοκρατικούς θεσμούς» δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει και να μας ανησυχούν. Χρειάζεται όμως να έχουμε ξεκάθαρο ότι αυτές οι δηλώσεις, από έναν υπουργό που έβαζε ένα σωρό εμπόδια για να μεταφερθεί η δίκη της νεοναζιστικής συμμορίας στο Εφετείο Αθηνών, αντανακλούν την θεωρητική νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής ως ισότιμου συνομιλητή και αναγκαίου εταίρου στα πολιτικά ζητήματα της χώρας, όπως αναδείχθηκαν από τις πρωτοβουλίες του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, προέδρου των ΑΝ.ΕΛ. (και επίσης ακροδεξιό, μην το ξεχνάμε) Πάνο Καμένο να προωθήσει «εθνική ενότητα» αγκαλιά με τον υπόδικο Κασιδιάρη και από τον συναγωνισμό του Μουζάλα με τους χρυσαυγίτες για το ποιος είναι ικανότερος στο να κυνηγήσει και να φυλακίσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης του πρόσφυγες.
Είναι η επίσημη κυβερνητική πολιτική (λιτότητα και ρατσισμός), η οποία αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα και που δεν διαφέρει σε τίποτα από την πολιτική που άσκησαν οι Σαμαροβενιζέλοι τα προηγούμενα χρόνια, και που βγάζει τους φασίστες στην επιφάνεια δίνοντας τους την ελευθερία να ξαναχτίσουν τα Τάγματα Εφόδου τους που περιθωριοποιήθηκαν μετά από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την αντιφασιστική εξέγερση της ελληνικής εργατικής τάξης και των μεταναστών και να προσπαθήσουν να χτίσουν, ξανά, το προσωπείο του έντιμου, φτωχού και αγανακτισμένου Έλληνα πατριώτη για να κερδίσουν κόσμο στα απεχθή σχέδιά τους. Η επίθεση των χρυσαυγιτών, παρουσία των υπόδικων Λαγού, Μπαρμπαρούση και Παναγιώταρου, στην εκδήλωση που διοργανώθηκε στην ΕΣΗΕΑ από το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι με τη συμμετοχή και του Τουρκικού Κόμματος Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας της μειονότητας της Θράκης, ΚΙΕΦ/DΕΒ με θέμα: «Οι εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα και οι συστάσεις των διεθνών οργανισμών» ξεσήκωσε τεράστια κατακραυγή, αναδεικνύοντας ότι όσο δίνεις χώρο και ελευθερία στους νεοναζί τόσο αυτοί αξιοποιούν την ευκαιρία για να περιορίσουν την ελευθερία των άλλων και όσων είναι και υπερήφανα δηλώνουν διαφορετικοί. Είναι η ίδια λογική, δηλαδή να τους αναδείξουμε ως ισότιμους συνομιλητές, που υποστηρίζουν τα ΜΜΕ, και που αναδεικνύει ως εκφραστές της κοινωνικής δυσαρέσκειας τους εθνικιστές της Λεπέν στη Γαλλία, του ρατσιστικού και φιλοναζιστικού AFD στη Γερμανία και που παραλίγο να εκλέξει τον Χόφνερ Πρόεδρο στην Αυστρία – κάτι που θα είχε επιτύχει εάν το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική, επαναστατική Αριστερά (όπως η οργάνωση Linkswende) στην συγκεκριμένη χώρα δεν οργάνωνε εκείνη την αναγκαία καμπάνια (F*ck Hofer) σε μικρές και μεγαλύτερες πόλεις και σε εργατογειτονιές που οδήγησε στην εκλογική ήττα των ρατσιστών του FPO.
Αλλά, όπως σημειώσαμε και παραπάνω, οι δηλώσεις Παρασκευόπουλου δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν κι αυτό γιατί δεν είναι ένα τυχαίο, λεκτικό ολίσθημα. Αντίθετα αποτελούν κεντρική πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ που εντάσσεται σε μια συνολικότερη προσαρμογή του στις κυρίαρχες πολιτικές που επικρατούν στο σκηνικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά κι εκτός αυτής μέσα στην κρίση της. Η προσαρμογή αυτή ήταν και είναι ολοφάνερη στο επίπεδο της οικονομικής πολιτικής, όπως είχαμε γράψει σχετικά και από πολύ νωρίς σε σχετικές παρεμβάσεις μας στον Αγώνα της Κρήτης. Από το Φλεβάρη του 2015, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έβαλε πλώρη για έναν «έντιμο συμβιβασμό» που όλοι ξέρουμε ότι κατάληξε στη θεαματική εγκατάλειψη του ΟΧΙ αμέσως μετά το δημοψήφισμα και τώρα πια στέκεται μπροστά στο πικρό ποτήρι ενός τέταρτου Μνημόνιου. Και όσο δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν οι δηλώσεις του πρώην υπουργού άλλο τόσο δεν πρέπει να μας καθηλώσουν, αντίθετα τώρα χρειάζεται να ενισχύσουμε όλο και περισσότερο το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα ξεκαθαρίζοντας πως δεν υπάρχει «καλή» ή «κακή» Χρυσή Αυγή και πως δεν μπορούμε να ανεχθούμε το ξέπλυμα της όταν ο Κασιδιάρης βρίσκεται υπόδικος, όπως κι ολόκληρη η ηγετική ομάδα της νεοναζιστικής συμμορίας, για τις δολοφονικές επιθέσεις που έχουν οργανώσει. Η επαναφορά λογικών όπως του δημοσιογράφου Μπάμπη Παπαδημητρίου, που επανάφερε η επίσημη κυβερνητική πολιτική, οι λογικές Μπαλτάκου δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας – να γιατί συνιστά τη μεγαλύτερη ντροπή η αντιγραφή αυτών των πολιτικών από μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε στο όνομα της Αριστεράς και να γιατί είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να αναλάβουμε εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα βάλουν ένα τέλος σε αυτό τον κατήφορο.
Και ναι, αυτές οι πρωτοβουλίες μας αφορούν όλες και όλους. Η πρωτοβουλία επίσης, για να αποδοκιμάσουμε τα ανοίγματα του Καμένου και του Παρασκευόπουλου και να απομονώσουμε τους νεοναζί ανήκει στην πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά που έχει δώσει μάχες και για τη δίκη-καταδίκη της Χρυσής Αυγής και για την υπεράσπιση των προσφύγων και για την ανατροπή των Μνημονίων. Αλλά, κι αυτό δεν πρέπει να το υποτιμήσουμε καθόλου, είναι και η κατάλληλη στιγμή για να πάρουν ανοιχτά θέση οι βουλευτές, οι συνδικαλιστές και οι τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να τολμήσουν. Τα οργανωμένα κομμάτια της εργατικής τάξης έδειξαν τις μαχητικές τους διαθέσεις με την Πανεργατική Απεργία της περασμένης Πέμπτης 8 Δεκέμβρη. Χιλιάδες απεργοί βγήκαν στους δρόμους ενάντια σε παλιά και νέα Μνημόνια. Οι εργαζόμενοι στην Υγεία, στην Παιδεία, στο Ρεύμα και στο Νερό μπορούν και πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ναυτικών που προχώρησαν σε απεργία διαρκείας για να αναγκάσουν την κυβέρνηση να πάρει πίσω το νέο χαράτσωμα των μισθών τους. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να ξηλώσει την ατζέντα της φτώχειας και του ρατσισμού και να στείλει τους χρυσαυγίτες πίσω στους υπονόμους, για να εμποδίσει την επανεφαρμογή της Συνθήκης του Δουβλίνο που διεκδικεί να απελευθερώσει τις απελάσεις προσφύγων, και να χτίσει τις προϋποθέσεις για μια διαφορετική, κοινωνική προοπτική.