Εδώ η Τρόικα Εσωτερικού έχει κηρύξει τον πόλεμο στα μετόπισθεν, σ’ όλους εμάς δηλαδή, [προτιμώ να με χρησιμοποιώ τη λέξη «λαός», τη βρίσκω βαρύγδουπη] κι εμείς κάνομε τη γιορτή της σαρδέλας στη Νέα Χώρα για 17η Χρονιά με έναν τόνο, χίλια ολοστρόγγυλα κιλά, προσφερόμενης σαρδέλας από τους ταβερνιάρηδες, αγορασμένη στην Καβάλα.
Μας θύμισε ο παπάς της ενορίας, τον άκουσα με τ’ αυτιά μου, ότι μόνο δυο φορές δεν έγινε όλα αυτά τα χρόνια η γιορτή της σαρδέλας. Η πρώτη φορά ήταν στην επίθεση της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους, τότε που απείχαμε του σαβουρώματος σαρδέλας σεβόμενοι το πένθος των ελληνο-αμερικανών αδελφών και τη δεύτερη στις πυρκαγιές της Ηλείας που είχε γίνει ο κακός χαμός με την ακάθεκτη επέλαση του στρατηγού Ανέμου κι είχε παγώσει άφωνη όλη η Ελλάδα.
Αλλά βρε παπά μου, τι κι αν σε δέρνουν δεκατρείς, αν δε σε δέρνει ο νους σου? Η Τρόικα Εσωτερικού κι από πίσω η άλλη τρικέφαλή Ύδρα, η Τρόικα Εξωτερικού, είναι, τάχα μου, μικρότερες συμφορές από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους? Βάλε κάτω πόσοι ήταν οι νεκροί της Νέας Υόρκής, πόσοι οι νεκροί του Μνημονίου και βγάλε συμπέρασμα. Και δεν συνυπολογίζω στο λογαριασμό των χαμένων ψυχών, αυτά που γράφονται, ότι, λέει, συνέλληνες καρκινοπαθείς ψάχνουνε τη θεραπεία τους στη Βουλγαρία και την Τουρκία. Τέτοιο κατάντημα κράτους, τέτοιο βάρος γι’ αυτούς που έχουν ακόμα τη δυνατότητα καταφυγής στην Τουρκία ή την Βουλγαρία, γιατί οι άλλοι, ας πάνε στα συσσίτια της Εκκλησίας κι ας πέσουνε στην καλοσύνη του φαρμακοτρίφτη, πριν πεθάνουν από την υγρασία του χειμώνα.
Δεν υπήρχανε άραγε λόγοι, παπά μου, να κηρυχτεί φέτος κατάσταση έκτακτης ανάγκης και πένθιμης κατάνυξης, σα να ήτανε Μεγάλη Παρασκευή? Και μάλιστα χωρίς την προσμονή του Πάσχα!
Βλασφημία, υπό τοιούτες τις συνθήκες, παπά μου, αλλά εξαιρετική η σαρδέλα!
Ευθυμήσαμε και με τα λεβεντόκορμα κρητικόπουλα και τις χαριτωμένες κρητικοπούλες, καμάρια της κοινωνίας μας, που χορέψανε παραδοσιακούς χορούς, ανάμεσα στους καπνούς της ευωδιαστής τσίκνας που ανάδιδε η δωρεάν ψητή σαρδέλα!
Τα τραπέζια της παραλίας γεμάτα με συνέλληνες και ξένους επισκέπτες, που με τις παρέες τους μοιράζονταν σαλάτες και καλή καρδιά! Έχει ο Θεός…
Κρασί, που λέτε, στη γιορτή της σαρδέλας στη Νέα Χώρα, κερασμένο από τους γείτονες τους ταβερνιάρηδες που κάποτε την ψαρεύανε τη σαρδέλα στο Κρητικό Πέλαγος. Τώρα που πληρωθήκανε και τα πολλά τα καίκια τα κόψανε, τη φέρνουνε τη σαρδέλα φρέσκια από την Καβάλα.
Και μετά το γιουρούσι στις ψημένες σαρδέλες, πλαστικά πιατάκια και πατημένα ποτηράκια, μαζί με τ’ αποτσίγαρα και τα ψαροκέφαλα ανακατεμένα στην άμμο, σ’ όλη την παραλία.
Δυο δεκατετράχρονα φιλιόνταν ανάμεσα στον κόσμο, σαν να μην υπήρχε γύρω τους κανείς. Μου θύμισαν τις εποχές που ανήλικοι ψάχναμε μια σκοτεινή, απομονωμένη γωνιά για ν’ ανταλλάξομε εκείνο το βιαστικό φιλί που για μέρες το ποθούσαμε μ’ ανεκπλήρωτο πόθο.
Παραδίπλα, ανάμεσα σε δυο ψησταριές που κάπνιζαν τις λαχταριστές σαρδέλες, το ξεβρασμένο από τη θάλασσα πτώμα της χελώνας και κανείς δεν ήξερε να πει πώς έγινε το κακό. Δε λειτούργησε το φιλοζωικό ή άλλο ένστικτο κανενός να φωνάξει το κάρο του Δήμου, να την απομακρύνει τη συχωρεμένη την καρέτα-καρέτα, σύμφωνα με τις γραφές και τις διατάξεις. Τρέχα, γύρευε τώρα τις διατάξεις. Η ψόφια χελώνα, πένθιμη ατραξιόν για εκείνους που αποφεύγανε να ποδοπατηθούν μέσα στον συρφετό για το πιάτο με τις ψητές σαρδέλες που πέφτανε στο μερδικό τους.
Γι’ αυτούς που δεν τους κόπηκε η όρεξη, λουκουμάδες για επιδόρπιο, εξαιρετικοί, τηγανίζονταν, παρουσία του πελάτου, τρία ευρώ ο μικρός κεσές με λαχταριστή σοκολάτα περιχυμένη από πάνω, για απόδειξη, βεβαίως, ούτε λόγος… Ίσως ψώνισε κι ο κ. Νομάρχης, γιατί ευτυχώς, ακόμα, εδώ τα παλικάρια της Χρυσής Αυγής δεν κοντοβολάνε… Κανείς δεν ξέρει πόσα από τα τρία ευρώ που εισπράττει ο μελαψός λουκουματζής, με την κυρά του στο πλάι καθισμένη να κρατάει το ταμείο, μένουν στο μερδικό του. Σε άλλες εποχές θα τον έκανες βαλκάνιο, τον λουκουματζή, αλλά τώρα που όλες οι φυλές του Ισραήλ κυκλοφορούν ανάμεσά μας, τρέχα, ρώτα… Αλλά εγώ το βρίσκω γοητευτικό αυτό το ανακάτεμα των φυλών κι ανησυχώ μην και στο επόμενο πανηγύρι, σφυρίξει κανείς του Μιχαλοτέτοιου και στείλει τα Ρεμάλια του να επιβάλλουν την ευταξία, να μαζέψουν και καμιά παραπανίσια ψήφο, αποσπασμένη από εκείνους που στενάζουν κάτω από τα βάρη και τα φέρνουν με το ζόρι ακόμα βόλτα. Των νοικοκυραίων, που λένε…
Θα μου πεις, παπά μου, που μπορεί και να μου μούτρωσες, τα μαλώματα οι γύφτοι τα ‘χουνε για τα πανηγύρια. Το ξέρω…
http://my-pillow-book.blogspot.gr