Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Έλεγαν για τον περίφημο Ιέρωνα τον Συρακούσιο ότι δεν του έλειπε τίποτα για να βασιλεύσει παρά μόνο το Βασίλειο.
Το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν κατ’ αναλογίαν για τον Γιώργο Γεννηματά, από το 1989 και μετά. Δεν του το είπα ποτέ. Το έγραψα μόνο όταν πέθανε. Στις 25 Απριλίου 1994, λίγο διάστημα μετά την αγαπημένη του Kάκια.
Ναι, σαν σήμερα πριν από 19 χρόνια έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που δεν του έλειπε τίποτα για να βασιλεύσει, παρά μόνο το Βασίλειο.
Θυμάμαι σαν τώρα, το μεσημέρι που μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι είναι άρρωστος. Και το βράδυ που μαζευτήκαμε σπίτι του. Κατέβαινα τη σκάλα προς το υπόγειο γραφείο του, όταν τον άκουσα να μου λέει «Να δω τώρα που θα πεθάνω, ποιος θα σε παντρέψει με την Όλγα«…
Μέχρι να κατέβω τα σκαλιά έκλαιγα σα μωρό.
Αλλά εκείνος αγέρωχος, με τη σαϊτιά της θλίψης στο βλέμμα…
Ήταν εκείνη τη νύχτα που η λατρεμένη του σύζυγος, Κάκια, (επίσης χτυπημένη από τον καρκίνο), μου είπε «Νομίζω ότι θα πεθάνει από τη λύπη, πριν τον σκοτώσει ο καρκίνος«…
Έζησα την τεράστια μάχη που έδωσε, την ελπίδα, την αγωνία, τον πόνο. Ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να ξέρει ότι η ζωή του χάνεται και εκείνος να δίνει κουράγιο στους γύρω του.
Έχασα έναν ακριβό φίλο και δάσκαλο. Σκέφτομαι, όμως, ότι η Ελλάδα έχασε την τεράστια ευκαιρία να κυβερνηθεί από έναν αληθινά σπάνιο άνθρωπο.
Από έναν οραματιστή και, ταυτόχρονα, βαθύτατα ρεαλιστή πολιτικό, που τον θυμάμαι να λέει συνεχώς «πρέπει να βάλουμε στη μπάντα το πολιτικό κόστος και να προτάξουμε το κοινωνικό όφελος».
Αν είχε ζήσει ο Γεννηματάς η Ελλάδα θα ήταν άλλη σήμερα. Το πιστεύω βαθιά. Ήθος, ανθρωπιά, έμπνευση, εργατικότητα, αλληλεγγύη, και πόσα άλλα θα μπορούσα να αναφέρω ως χαρακτηριστικά του. Με πρωθυπουργό εκείνον κανείς δεν θα διανοείτο να χώσει το δάχτυλο στο μέλι. Να παίξει παιχνίδια με επιχειρηματικά συμφέροντα, να παράσχει εκδούλευση, να διορίζει από το παράθυρο…
Τα γράφω όλα αυτά και, ίσως, αναρωτηθούν ορισμένοι νεώτεροι «Καλά, πώς είσαι σίγουρος ότι θα γινόταν ο Γεννηματάς πρωθυπουργός και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ«;
Όσοι έζησαν την εποχή και παρακολουθούσαν τις εξελίξεις, το ξέρουν. Κανείς δεν μπορούσε να τον νικήσει σε οποιοδήποτε εκλεκτορικό σώμα. Όλοι πίσω του θα στοιχίζονταν.
Και η Ελλάδα θα έμπαινε σε άλλη τροχιά. Δεν θα είχε δίπλα του ο Γεννηματάς ανθρώπους που χρηματίζονταν και ο ίδιος θα δήλωνε άγνοια -όπως συνέβη λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του.
Ούτε θα καταλάβαινε ότι υπουργοί «λαδώνονται» και θα έκανε τα στραβά μάτια.
Αλλά, είπαμε, η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία. Ο πιο ανθρώπινος πολιτικός της χώρας αρρώστησε βαριά μόλις στα 53 του και έκλεισε για πάντα τα μάτια του μόνο 55 χρονών…
Τώρα που η χώρα χρεοκόπησε σε όλα τα επίπεδα, νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερο το βάρος της απουσίας του…
*Follow on twitter: @XrPanag
