Η γλώσσα ενίοτε εκδικείται το περιεχόμενο και την ουσία. Λέμε «φόρος αίματος» και εννοούμε την απώλεια ανθρώπινων ζωών στην άσφαλτο λόγω μη τήρησης των κανόνων ασφαλούς οδήγησης, στα νοσοκομεία λόγω ελλείψεων προσωπικού και υποδομών, στους χώρους εργασίας λόγω εντατικοποίησης και καταστρατήγησης των κανόνων υγείας και ασφάλειας.
Στην εκκίνηση της δεύτερης προεκλογικής περιόδου ακούμε τους εκπροσώπους της Ν.Δ. και των άλλων κομμάτων να διαπληκτίζονται με ζήλο για το ποιος έχει την πιο γενναιόδωρη πρόταση για το φορολογικό σύστημα. Ακόμη και το σαρδάμ του αντιπάλου επιστρατεύεται ως επιχείρημα εναντίον του.
Μακάρι να έδειχνε το πολιτικό σύστημα στον ανταγωνισμό του τον ίδιο ζήλο για τη χειρότερη και πιο οδυνηρή εκδοχή φορολογίας: τα εργατικά δυστυχήματα και ατυχήματα, στον απολογισμό των οποίων η χώρα τρέχει ιλιγγιωδώς για το πιο αιματηρό ρεκόρ των πολλών τελευταίων δεκαετιών.
Το τελευταίο θανατηφόρο ατύχημα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, με έναν 47χρονο πατέρα δύο παιδιών να συνθλίβεται υπό το βάρος του πτερυγίου μιας προπέλας και άλλους δύο να τραυματίζονται μόνο και μόνο επειδή έλειπε ένας γάντζος, έφερε ξανά στο φως την εγκληματική γύμνια του συστήματος υγείας και ασφάλειας. Την κυνική αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας ώστε να επιτηρηθούν στοιχειωδώς οι νομοθετημένοι κανόνες που εργοδότες και εργολάβοι παρακάμπτουν, για να προλάβουν τους χρόνους παράδοσης του «έργου».
Και αν στη Ζώνη του Περάματος, που με τη σωρεία εργατικών δυστυχημάτων θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «Ζώνη Θανάτου», υπάρχει τουλάχιστον ένα οργανωμένο συνδικάτο που αντιδρά, παρεμβαίνει, ακούγεται και δεν επιτρέπει την απόκρυψη των εργοδοτικών-κρατικών εγκλημάτων, τι γίνεται άραγε έξω από αυτήν;
Τι γίνεται στους χώρους εργασίας που δεν έχει φτάσει ποτέ ούτε συνδικάτο ούτε επιθεωρητής εργασίας; Τι γίνεται στα εκατοντάδες λατομεία και ορυχεία σε όλη τη χώρα που καλύπτονται από μόλις 5 ελεγκτές τεχνικούς ασφαλείας; Τι γίνεται στα εργοτάξια των μικρών και μεγάλων έργων, στην άσφαλτο που τη διασχίζουν χιλιάδες ντελιβεράδες αφοσιωμένοι στον κορεσμό της πείνας μας και στην παράδοση των παραγγελιών μας;
Στο πρώτο πεντάμηνο του έτους φτάσαμε κιόλας τους 71 νεκρούς εν ώρα εργασίας. Θα έπρεπε ήδη να έχει σημάνει συναγερμός. Θα έπρεπε να έχει ήδη αναδειχτεί ως κορυφαίο ζήτημα και της πολιτικής ατζέντας. Ο θάνατος δεν είναι αποδεκτός ως παράπλευρη απώλεια του αναπτυξιακού δήθεν success story.