Αποφασισμένος να συνεχίσει να παλεύει για τη δικαίωση των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας και την επιστροφή στο ελληνικό δημόσιο των γερμανικών οφειλών που εκκρεμούν από την περίοδο της Κατοχής δήλωσε τη Δευτέρα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλης Γλέζος, με συνέντευξή του στην πολιτική ιστοσελίδα της Δανίας Altinget.
Το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς κάνει ιδιαίτερη μνεία στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σε ό,τι αφορά τις θέσεις τους για το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων και τον χαρακτηρίζει «ανιστόρητο και προκλητικό».
Αναλυτικά, ολόκληρη η συνέντευξη του Μανώλη Γλέζου έχει ως εξής:
Τι σας ωθεί να συμμετέχετε στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή; Ποιο είναι το βασικό αντικείμενο ενδιαφέροντός σας στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής σας εργασίας;
Ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα στις Ευρωεκλογές του 2014 ήταν ότι έκρινα πως ήταν πλέον καιρός κάποια θέματα να γίνουν γνωστά στους πολίτες της Ευρώπης. Αναφέρομαι στο ζήτημα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και την Κατοχή της χώρας από τις δυνάμεις του Άξονα.
Δυστυχώς, εβδομήντα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου και είκοσι πέντε μετά την επανένωση της Γερμανίας, οι ελληνικές απαιτήσεις παραμένουν ανεκπλήρωτες. Σημειώστε εδώ ότι οι δύο άλλες κατοχικές δυνάμεις στην Ελλάδα, Ιταλία και Βουλγαρία, έχουν εκπληρώσει προ πολλού τις υποχρεώσεις που τους αναλογούσαν απέναντι στην Ελλάδα. Όπως επίσης και ότι η ίδια η Γερμανία έχει ικανοποιήσει τις απαιτήσεις όλων των άλλων χωρών, όπως ορίστηκαν στη Διάσκεψη του Παρισιού, το 1946. Γιατί, λοιπόν, δύο μέτρα και δύο σταθμά για παρόμοιες υποθέσεις; Δεν μπορεί να συνεχίσει η Γερμανία να αυτοεξαιρείται έναντι της Ελλάδας, όπως κάνει μέχρι σήμερα.
Όσο μού το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, λοιπόν, θα συνεχίσω να παλεύω τόσο για να αποζημιωθούν οι απόγονοι των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας όσο και για να επιστραφούν στο ελληνικό Δημόσιο αυτά που δικαιούται. Οι απαιτήσεις του ελληνικού Δημοσίου περιλαμβάνουν: (α) το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, το οποίο οι Ναζί είχαν δημιουργήσει, (β) τις επανορθώσεις για την καταστροφή της εθνικής οικονομίας της χώρας, όπως προσδιορίστηκαν στη Διάσκεψη του Παρισιού το 1946 και (γ) την επιστροφή των κλαπέντων αρχαιολογικών θησαυρών.
Ο δεύτερος λόγος που με έφερε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι η ανθρωπιστική κρίση που έχει πλήξει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ήθελα να μεταφέρω την αγωνία και την αγανάκτηση των Ελλήνων πολιτών λόγω της αυταρχικής πολιτικής της Ευρώπης και των καταστροφικών και παράλογων μέτρων λιτότητας που μας έχουν επιβληθεί, όχι προς όφελος του λαού, αλλά προς όφελος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των γερμανικών επιχειρήσεων. Πού είναι, λοιπόν, η Ευρώπη της Ειρήνης, της Ισότητας, της Αλληλεγγύης και της Λαϊκής Κυριαρχίας, που οραματίστηκαν οι θεμελιωτές της Ενωμένης Ευρώπης;
Κατά πόσο η θέση του Ευρωβουλευτή ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σας;
Η θέση του Ευρωβουλευτή εξυπηρέτησε στο να μου δώσει πιο εύκολη πρόσβαση στο σύνολο των λαών και των πολιτών της Ευρώπης, για να τους ενημερώσω για τα ζητήματα που βρίσκονται ψηλά στο πολιτικό μου πρόγραμμα. Υπό την έννοια αυτή, η θέση ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου και εξυπηρέτησε το σκοπό μου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είμαι ευχαριστημένος από τη σημερινή κατάσταση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σημερινή κατάσταση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου;
Υπήρξα ευρωβουλευτής και στο παρελθόν. Το Κοινοβούλιο που είχα γνωρίσει το 1985 με το Κοινοβούλιο που βρήκα στη δεύτερη αυτή θητεία μου διέφεραν κατά πολύ. Αντί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εξελιχθεί περαιτέρω σε ένα δημοκρατικό όργανο εκπροσώπησης των Ευρωπαίων πολιτών, κατάντησε ένα άκρως γραφειοκρατικό και αυταρχικό σώμα, το οποίο φιμώνει τα μέλη του, περιορίζοντας το χρόνο έκφρασής τους και αφήνοντας τα δύο μεγάλα ευρωπαϊκά κόμματα να κυριαρχούν εις βάρος των υπολοίπων. Επιπλέον, παρά την υποτιθέμενη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του Ευρωκοινοβουλίου, τα όσα διαδραματίζονται εδώ ελάχιστα συμβάλλουν στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών της Ευρώπης.
Ποια διδάγματα της εμπειρίας σας χρησιμοποιείτε εντός του Κοινοβουλίου και πώς;
Το βασικό δίδαγμα της πείρας μου είναι ότι τίποτα δεν σου χαρίζεται. Αν δεν επιμείνεις και δεν παλέψεις γι’ αυτά που θέλεις, δεν πρόκειται και να τα αποκτήσεις. Όταν ήρθα στις Βρυξέλλες, τον Ιούλιο του 2014, κανείς δεν θυμόταν, ουσιαστικά, το ρόλο της Ελλάδας στα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Κανείς δεν αναφερόταν στις θυσίες της Ελλάδας, που είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα της οποίας ο πληθυσμός μετά τη λήξη του πολέμου ήταν μικρότερος, σε απόλυτους αριθμούς, απ’ ό,τι στην αρχή του πολέμου.
Και το κυριότερο: δεν επρόκειτο για απώλειες στα πεδία των μαχών, αλλά κυρίως για αμάχους. Σκεφτείτε ότι οι νεκροί από την πείνα, τις εκτελέσεις και τις μάχες στη διάρκεια της Κατοχής έφτασαν τις 600.000! Ένα άλλο δίδαγμα της εμπειρίας μου, περισσότερο πρακτικό αν θέλετε, είναι να μη συμβιβάζομαι με τους κανόνες, αλλά να τους χρησιμοποιώ προς όφελός μου. Έτσι επωφελούμαι των διαφόρων διαδικαστικών διόδων και, αντί να στερώ τον ήδη περιορισμένο χρόνο ομιλίας των συναδέλφων μου, προβάλλω τις θέσεις μου με τα ίδια τα όπλα των διαδικασιών, χρησιμοποιώντας εναλλακτικά τις δυνατότητες έκφρασης που ο ίδιος ο Κανονισμός λειτουργίας του Ευρωκοινοβουλίου προβλέπει.
Έχετε μια πολύ συγκεκριμένη ατζέντα. Έχετε την αίσθηση ότι δημιουργείτε κάποια διαφορά;
Είναι προφανές ότι πλέον στο ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη κινητικότητα μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Δεν θέλω να συνδέσω την εξαιρετικά γόνιμη περιοδεία που έκανα πρόσφατα στη Γερμανία με τη διαφαινόμενη αλλαγή προσέγγισης του συγκεκριμένου ζητήματος από τη γερμανική πολιτική ηγεσία. Ωστόσο παραμένει γεγονός ότι, σε αντίθεση με τις ανιστόρητες και προκλητικές απόψεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, πληθαίνουν απρόσμενα εκείνοι που διαφοροποιούνται, μιλώντας ευθέως για υπαρκτές και νόμιμες απαιτήσεις της Ελλάδας.
Εκείνο που μένει σε μένα και με συγκινεί βαθιά από την περιοδεία μου στη Γερμανία είναι η ανταπόκριση που είδα να έχει ο γερμανικός λαός. Γερμανοί πολίτες ήρθαν, μας άκουσαν και, αντί να ζητήσουν μια άνευ σημασίας συγγνώμη, έκαναν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: προχώρησαν στην ίδρυση Επιτροπών Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα για λογαριασμό της χώρας μας.
Κι αυτό έχει για μένα τη μεγαλύτερη σημασία, γιατί δεν δρομολογείται απλώς η επίλυση ενός ηθικού ζητήματος, αλλά σφυρηλατείται και μια σχέση φιλίας, αλληλεγγύης και αλληλοκατανόησης ανάμεσα στους δύο λαούς, μια γέφυρα ειλικρινούς επικοινωνίας πάνω απ’ όλα. Ο γερμανικός λαός δεν ευθύνεται για τα εγκλήματα του Γ΄ Ράιχ και γι’ αυτό δεν πρέπει να πληρώσει τα όσα οφείλει η χώρα τους στην Ελλάδα.
Εκείνοι που πρέπει να πληρώσουν είναι οι γερμανικές εταιρείες που θησαύρισαν ληστεύοντας τον ελληνικό Λαό, όπως η Κρουπ, η Ζήμενς και η Ντόιτσε Μπανκ. Ειδικά σε μια περίοδο κρίσης όπως αυτή που διανύουμε, οι σχέσεις φιλίας των λαών Γερμανίας και Ελλάδας μπορούν να μας κρατήσουν ενωμένους και να διασφαλίσουν μια καλύτερη προοπτική για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σχεδιάζετε να ξανακατέβετε υποψήφιος;
Είμαι πλέον 93 ετών. Έκανα την αρχή, πάλεψα τους αγώνες μου και με το παραπάνω. Αν δεν έρθουν οι επόμενες γενιές να αναλάβουν να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο, τότε θα έχω αποτύχει. Ωστόσο δεν θα πάψω μέχρι τέλους να μάχομαι γι’ αυτά που πιστεύω. Το οφείλω στους συναγωνιστές μου που χάθηκαν αδικαίωτοι, το οφείλω στην Ιστορία και στην αλήθεια. Και κάτι τελευταίο. Στα ελληνικά, αλήθεια σημαίνει άρνηση της λήθης. Κι εγώ θέλω να συνεχίσω να θυμάμαι.
