Σας παραθέτουμε αυτούσια την επιστολή αγανακτισμένης εκπαιδευτικού, η οποία στάλθηκε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στην Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης, ζητώντας την παρέμβασή της.

Αυτούσια η επιστολή:

«Γράμμα στον κανένα… από κάποια εκπαιδευτικό, γυναίκα, εργαζόμενη.»

«Μια εβδομάδα πριν το κλείσιμο των σχολείων για τις διακοπές του Πάσχα, ο κύριος σπιτονοικοκύρης –ο Θεός να τον κάνει “κύριο”– μου έκοψε το νερό και το ρεύμα ένα βράδυ με απίστευτη κακοκαιρία στα Χανιά, προφανώς για να με αναγκάσει να φύγω πριν από τη συμφωνημένη ημερομηνία, δηλαδή τις 10 Απριλίου.

Όταν του είπα το πρωί ότι πιθανόν υπάρχει κάποια βλάβη και πρέπει να τη διορθώσει (αθώο μου κορίτσι, νόμιζες πως η κακοκαιρία το έκανε), μου απάντησε:

«Θα σου βγάλω και την πόρτα για να την βάψω. Το μεσημέρι που θα γυρίσεις από το σχολείο, κανόνισε, δεν θα έχεις πόρτα…»

Σύνοψη: κόβει ρεύμα και νερό το βράδυ και ξεμανταλώνει την πόρτα το πρωί.

Τι έκανα εγώ; Μάζεψα τα λιγοστά μου υπάρχοντα για να φύγω. Στη ρεσεψιόν τον βρήκα να πίνει καφέ με τον φίλο του…

Του λέω:

«Ντροπή σου που κάνεις όλα αυτά. Εγώ ήρθα να διδάξω στα παιδιά σου. Εδώ και τρεις εβδομάδες κάθε μέρα μου λες να φύγω, ενώ ξέρεις πολύ καλά ότι έχουμε συμφωνήσει να μείνω μέχρι να αρχίσουν οι διακοπές του Πάσχα. Σου πληρώνω 300 ευρώ τον μήνα, συν ρεύμα, συν 5 ευρώ για κάθε χρήση του πλυντηρίου.

Σου τα έδωσα όλα, εκτός από 100 ευρώ για την εξόφληση του ενοικίου του Απριλίου.

Γιατί το κάνεις αυτό;»

Για μια στιγμή τα έχασε… Μετά, όμως, με ύφος και φωνή βαριά και κοφτή, μου είπε:

«Φύγε, ρε λαμόγιο…»

Ήταν δύο. Ο σπιτονοικοκύρης, ψηλός, γενειοφόρος, τρομερός.

Φυσικά, όλα αυτά τα έκανε σε μένα – σε μια γυναίκα.

Του είπα:

«Εσύ είσαι το λαμόγιο!»

Και έφυγα… σχεδόν τρέχοντας, γιατί φοβήθηκα.

Πήρα το βραδινό πλοίο, πήρα και τέσσερις μέρες άδεια από το σχολείο… και έφυγα.

Έφυγα γιατί φοβήθηκα.

Σήμερα, έναν μήνα μετά, μένω σε άλλο σπίτι – από το οποίο θα φύγω και πάλι στις 7 Ιουνίου, γιατί υπάρχουν κρατήσεις τουριστών.

Θα πάω σε κάμπινγκ μέχρι τις 30 Ιουνίου που τελειώνουν τα σχολεία.

Όπως έκανα και πέρυσι, όλο τον Ιούνιο…

Σήμερα, 30 Μαΐου, πήγα σε μάθημα πιλάτες σε ένα χωριό των Χανίων (και ίσως πείτε “μπράβο, και τι μας το λες;”).

Έχω λόγο.

Το μάθημα ήταν στα αγγλικά. Οι ασκούμενες: Γερμανίδες, Αγγλίδες, Σουηδέζες, Νεοϋορκέζες.

Μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής.

Και εγώ… αναρωτήθηκα:

Τι κάνω εδώ; Σε μια χώρα που δεν με θέλει, δεν με υπολογίζει. Δεν υπάρχω γι’ αυτήν.

Αναρωτήθηκα: Ποιος είναι τελικά το “λαμόγιο”;

Μετά την ανάγνωση της επιστολής, οι συνεργάτες της Ένωσης Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης αναφώνησαν σιωπηρά:

«Η κοινωνία νοσεί βαθιά… και δεν βρίσκεται γιατρός να τη γιατρέψει.»

Η Πρόεδρος της Ένωσης Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης
Ιωάννα Μελάκη