Ο δημοσιογράφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης με κείμενο που ανέρτησε στο facebook σχολιάζει την απόφαση γονέων να προσφύγουν στο ΣτΕ υποστηρίζοντας ότι το άνοιγμα των Λυκείων στη μισή χώρα παραβιάζει την αρχή της ίσης εκπαίδευσης.
Διαβάστε τι αναφέρει:
Τις τελευταίες τρεις ημέρες τα δικηγορικά γραφεία στην Αθήνα έχουν τρελές δουλειές, χάρη στις ομαδικές προσφυγές στο ΣτΕ γονιών που τα παιδιά τους πάνε στη Γ’ Λυκείου, και οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το άνοιγμα των Λυκείων στη μισή χώρα παραβιάζει την αρχή της ίσης εκπαίδευσης -δηλαδή κατά βάση τα παιδιά θα διαγωνιστούν μεταξύ τους με τον ίδιο τρόπο, ενώ θα έχουν λάβει διαφορετική εκπαίδευση.
Η ένσταση είναι τόσο αυτονόητη, που δυσκολεύομαι να καταλάβω με ποιον τρόπο δεν θα γίνει δεκτή. Ο Γιώργος και η Μαρία θα διαγωνιστούν μεταξύ τους στις ίδιες εξετάσεις, ενώ ο Γιώργος πάει σχολείο και η Μαρία όχι. Παρότι οι αποφάσεις του ΣτΕ είναι κατά κανόνα πολιτικές και όχι νομικές, μου μοιάζει αδύνατο να μην αναγνωριστεί ότι εδώ παραβιάζεται η αρχή της ισονομίας και της αναλογικότητας.
Φυσικά, το πρόβλημα δεν ξεκίνησε χθες. Όσο τα Λύκεια ήταν όλα κλειστά, η αρχή της αναλογικότητας παραβιαζόταν ανάμεσα στα παιδιά που το σχολείο ήταν η μόνη τους δυνατότητα να διδαχθούν την ύλη και σε εκείνα τα οποία είχαν τη δυνατότητα να προσφύγουν σε φροντιστήρια ή ιδιαίτερα. Και αυτό βέβαια, ισχύει ακόμα και όταν τα σχολεία είναι ανοιχτά: κάποια παιδιά προετοιμάζονται για εξετάσεις με μοναδικό όπλο το σχολείο και κάποια άλλα έχουν την οικονομική δυνατότητα να προετοιμαστούν με επιπλέον ιδιωτικά μαθήματα.
Σε τελική ανάλυση, σε μια κοινωνία που δεν επικρατεί ισότητα δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς ίσες ευκαιρίες -αυτή είναι μια φιλελεύθερη ανοησία- και η ύπαρξη η ίδια εξετάσεων στις οποίες τα παιδιά ανταγωνίζονται το ένα το άλλο είναι μια μεγάλη αθλιότητα, που αναπαράγει τις ανισότητες με την μάσκα της αξιοκρατίας.
Αυτή όμως είναι μια συζήτηση που εντάσσεται επί της ουσίας στην κομμουνιστική κίνηση της κοινωνίας, δηλαδή την άρση της σημερινής κατάστασης και των ανισοτήτων.
Υπάρχει και μια πρακτική που εγγράφεται στην υπάρχουσα αντιδραστική κίνηση της κοινωνίας και αυτή προέρχεται από το υπουργείο παιδείας. Σε αυτήν την κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, το υπουργείο παιδείας δεν κοιτάζει απλά απαθές τις ανισότητες να οξύνονται από τις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά επιλέγει να τις οξύνει επιπλέον, αφενός εισάγοντας την τράπεζα θεμάτων και αφετέρου μειώνοντας από εφέτος τον αριθμό των εισακτέων. Ενισχύοντας δηλαδή περεταίρω τον ανταγωνισμό μέσα σε συνθήκες πανδημίας, ώστε να επιβιώσουν μόνο οι πραγματικά σκληροί.
Είναι απλό να θεωρήσουμε ότι η Κεραμέως τα κάνει αυτά για να ενισχύσει τα ιδιωτικά κολέγια, από τα οποία ενδεχομένως θα λάβει και την ανταμοιβή της -ηθική μόνο, γιατί η Νίκη δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Υπάρχει όμως στο βάθος όλου αυτού, η ιδεολογική εφαρμογή του πιο σκληρού κοινωνικού δαρβινισμού, ο θατσερισμός του live and let die, τον οποίον αυτή η κυβέρνηση εφαρμόζει με αγαλίαση παντού και για τον οποίον η πανδημία δεν είναι παρά μια ευπρόσδεκτη βοήθεια.
Απέναντι σε αυτή την αντιδραστική τάση του ανταγωνισμού, η ελευθεριακή τάση της αλληλεγγύης και του μεγαλύτερου δυνατού εξισωτισμού πρέπει να αναδυθεί επίσης και να το κάνει συλλογικά και άμεσα.
Ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε σε δύο χρόνια σε μια κοινωνία πτωμάτων είναι υπαρκτός. Όχι λιγότερο από όσο το 1918.